Powinnam sie cieszyc a tymczasem ...

Bardzo szybko wiedzialam ze to ten jedyny facet Nie tylko go pokochalam ale wiedzialam ze ma tez odpowiednie cechy aby byc mezem i ojcem NAjpierw slub planowalismy dosc szybko skakalam z radosci ale rodzice nas przekonali zeby poczekac i wspolnymi silami dozbierac do mieszkanie. Odwleklismyslub o rok czyli na 2011. Potem ja mialam ciezka sesje na studiach powiedzialam ze nie dam rady pogodzic nauki na trudnych studiach organizacji slubu i wesela oraz poszukiwania i urzadzania mieszkania znowu przesuniecie o kolejny rok. Jednoczesnie bardzo czekalam az zostane jego zona . Troche zmienila sie sytuacja i probowalam przekonac go spowrotem do 2011 roku. Nie reagowal udawal ze nie slyszy itd. Udalo mi sie podjac prace w zawodzie i nagle jego decyzja ze slub jednak w przyszlym roku. Wszystko na wariackich papierach zaniedlugo grudzien a my niczego nie mamy ani sali ani fotografa zespolu szukanie sukni znowu zbiegnie mi sie z sesja :( Moi rodzice jakos nigdy nie cieszyli sie ze jestem szczesliwa. Zawsze uwazali ze mam wazniejsze sprawy niz moj wlasny slub i przyszly maz. Ogladalam suknie slubne na necie i mama stwierdzila ze sie pierdami zajmuje a tak wlasciwie to na pewno z tym slubem wymyslam Przykro mi bylo w salonie kiedy patrzylam na siebie w salonowym lustrze widzac jak z innymi dziewczynami ichmatki sie cieszadoradzaja dopinguja. Strasznie samotnie sie poczulam bo przeciez narzeczony jak to facet bardziej za kierowce robil niz byl zainteresowany :( W dodatku czuje ze ostatnio oddalilismy sie od siebie On stara sie nadrabiac kolacjami prezentami itd a przeciez nie o to chodzi Od tygodnia dziennie placze wszystko mnie rani i jakos nie wpadlam w euforien z powodu tego slubu chociaz tak na niego czekalam. Jakos inaczej to wszystko widzialam :(