Przestałam ufać ludziom.

Coraz częściej przerażają mnie ludzie.Na wielu zawiodłam się bardzo. Chyba przestałam wierzyć w dobre ich intencje....Może tylko ja mam pecha! Na pocieszenie znalazłam piękne słowa Krystyny Siesickiej "ludzie jak wiatr". Ludzie są jak wiatr. Jedni lekko przelecą przez życie i nic po nich nie zostaje, drudzy dmą jak wichry, więc zostają po nich serca złamane, jak jakieś drzewa po huraganie. A inni wieją jak trzeba. Tyle, żeby wszystko na czas mogło kwitnąć i owocować. I po tych zostaje piękno naszego świata... Szkoda tylko,że stanowczo za mało jest tych,którzy wieją jak trzeba,nie raniąc bliskich,przyjaciół itp.

Tez ostatnio doszlam do takiego wniosku. Zawieli mnie ludzie, po których tego się nie spodziewałam. Przeraża mnie ich zawiść i zazdrość. Jest dobrze dopóki jesteś na tym samym poziomie, natomiast kiedy coś Ci się uda przestaje być tak kolorowo. Z zazdrości zaczynają Cię nienawidzić, zaczynają w jakiś chory sposób z Tobą rywalizować...

coraz częściej mówimy o naszej podłości w pracy zawiść,w rodzinie podobnie dlaczego,?co się z nami dzieje?

Ja nigdy nie ufałam ludziom...żyję według zasady: "ufać można tylko sobie" dzięki temu unikam wielu przykrości...

lipo,wszystko się zgadza jesteś ustawiona-zazdrość jesteś nominowana-zawiść świetnie sobie radzisz w zyciu-źle jesteś biedna,nieszczęśliwa teź źle czyli jaką trzeba być,by inni nie zazdrościli?