Mam doła, bo... - to aż śmieszne jest.

Oglądałam przed chwilą zdjęcia pięknej, nieznanej modelki i wpadłam w jeszcze większe kompleksy. Dlaczego ja tak nie wyglądam? Dlaczego nie mam odwagi się tak ubierać? Dlaczego ona potrafi mieć własne życie w swoich rękach, a ja ciągle stoję w miejscu? Jest piękna, inteligenta. Kieruje swoim życiem jak tylko chce i facetami też, a ja, ja nie pasuję tu... Nie czuję się niezależna i tak okropnie mi z tym źle. Pocieszcie mnie jakoś, proszę. Źle mi, tak mi źle...

Weź swoje życie w swoje ręce i nie płacz tu...

zastanow sie co ta dziewczyna moze wiecej z zyciem zrobic od ciebie, tylko z tego powodu ze wyglada inaczej niz ty. Jezeli dla ciebie wyznacznikiem szczesliwego zycia jest posiadanie niezliczonej ilosci ciuchow i mozliwosc manipulowania facetami, to ta modelka to chyba akurat twoj najmniejszy problem.

To nie jest tak jak mówisz. To nie jest tak, że inni mają życie poukładane , wspaniałe , że nim kierują. Modelki są kierowane przez cały sztab ludzi i pięknie wyglądają tylko na zdjęciach ( fotoshop ? ) Wogóle jak się patrzy na innych z boku to wszystko wydaje się lepsze niż jest w rzeczywistości.

Może więcej zrobić, bo jest piękna, jest inteligentnta (ja może nie jestem głupia, ale na pewno głupsza od niej), bo ma więcej kasy, ma pozycje. Wie co chce robić, za swoje cele, marzenia. Większość moich sytuacji w życiu jest ode mnie niezależnych. Czuję się taka brzydka... Gdybym była taka piękna, nie stałabym w miejscu. Czułabym się zupełnie inaczej niż teraz się czuję. Teraz czuję się jak nic nie warta kobieta. Ją chce każdy, mnie nie chcę nikt...

Zgodzę się z tym, że jak sie patrzy z boku, to wszystko może się wydawać lepsze, łatwiejsze, ale nie zgodzę się z tym, że ona wygląda pięknie tylko na zdjęciach, bo w rzeczywistości też jest. Bez makijażu, czy z - pięknie. Zdjęcie robione na spontana - także.

Zdjęcia na spontana wychodzą może i dobrze ale w duszy kocioł, pustka , samotność. No dobra tak naprawdę nie wiem co w duszy gra ale Ty też tego nie wiesz i tylko się katujesz , że u innych wszystko jest w porządku , wręcz cudownie.

Ale mi nie chodzi głównie o to jak u niej jest. Jestem pewna na 90%, że jest cudownie, ale mało mnie to obchodzi. Chodzi mi o to, że wychodzi cudownie i jest taka piękna. Zazdroszczę jej urody, odwagi. Ja jestem za nieśmiała, by się tak odważnie ubierać. Mam jedno życie i zamiast je wykorzystać jak najlepiej, ja tak nie potrafię. Przecież powinnam doceniać siebie. Przecież to JA - a każdy na swój sposób jest wyjątkowy, a ja się tak nie czuję... Czuję się jak śmieć...