Babka traktuja wnuczkę jak własność

Zdaje się, że mam wielki problem... Związałam się z mężczyzną, którego żona odeszła z innym facetem a tym samym porzuciła wówczas 3 letnią córkę. Ponieważ ex zostawiła sporo długów, R. wyjechał pracować za granicę aby wyjść z tego bagna a córkę zostawił u swojej matki. W tym roku wrócił, zamieszkaliśmy razem. Oczywiście dziecko z nami. I co się okazuje? Dziewczynkę babcia wychowała w przekonaniu, że jest pępkiem świata, że jest piękna, cudna i w ogóle. Ubierała ją w długie sukienki, zakładała koronę i piała z zachwytu, że ma królową w domu. Jedzenie to była gehenna, czego byłam niemym świadkiem. Latała za małą po całym mieszkaniu i wmuszała każdą łyżkę. Nie mówiąc już o tym, że jeść musiała przed włączonym telewizorem. Oczywiście była góra słodyczy i dziś mała ma wszystkie zęby zepsute. Ponieważ babka miała złe relacje z dziadkiem, to mała stała się sprzymierzeńcem w walce babki z dziadkiem. Napuszczała nieraz ją a ta biegła do starego człowieka i bluzgała jak się dało. Mało tego- babka świetnie manipulowała małą. Gdy nie mogła dać sobie z nią rady- straszyła, że wyrzuci ją z domu do matki i szarpanina kończyła się tym, że dziecko było wystawiane za drzwi. Wszystko po to by sobie je podporządkować. Drugi koniec tego "kija" to przesadna "troska" o dziecko. Mała gdy tylko zakaszlała, to babcia latała do lekarzy i kupowała leki na astmę ( bez badań ), faszerowała antybiotykami no i ubierała przesadnie. To tylko małe wycinki, reszta wyszła jak zamieszkałam z moim partnerem i jego córką. Na początku było całkiem ok, bo byłam dla małej atrakcją. Wcale jej nie podkupywałam, podchodziłam jak do własnych dzieci ( a mam obecnie dorosłych już synów- całkiem fajnych facetów- nie twierdzę, że idealnych), i od razu wyznaczyłam granice, wiedziała co jej wolno lub nie. Oczywiście na mnie też wymuszała "walkę o posiłek" ale twardo powiedziałam, że nie zje, pójdzie głodna do szkoły. Stale czekała na moje komplementy i pytała kto jest piękniejszy od niej. Potrafiła stale przed lustrem zachwycać się sobą. A dodać muszę, że jest przeciętnym dzieckiem. Zainteresowanie swoją osobą wymuszała na różne sposoby, byle tylko się nią zachwycać. Oczywiście babka, uważała, że nie potrafię wychowywać dziecka i stale ingerowała, zarzucając, że mała musi sama maszerować do szkoły ( a ma blisko), że ma grzybicę pochwy (!), że...że...że. Decydowała za mnie i gdy tylko mała była u niej to rządziła na całego. Mój Mężczyzna co chwila robił jej awantury, tłumaczył, bo przecież całkiem stał po mojej stronie ale to nic nie dawało. Ostatnio mała była na szkółce w kościele i miała narysować hierarchię w rodzinie. Na pierwszym miejscu napisała siebie- " ja i tylko ja patusia", potem był ojciec, dalej mój syn i na końcu ja. Nie mogłam pojąć, że tak małe dziecko patrzy na siebie przez pryzmat piękna i urody. Kilka dni temu zrobiłam trochę krzyku, bo okazało się, że gdy mój partner był za granicą, matka jego miała płacić jego rachunki ale ogólnie olała to i przesyłane pieniądze wydawała na swoje potrzeby i w efekcie mamy windykatora na karku a ona uważa, że nic się nie stało. Ja jestem bez pracy, mój R. zarabia niewiele, a ja nie mogę pomóc synowi, który się jeszcze uczy. Cały czas bierze nas na łzy, że nie wiemy ile kosztuje dziecko itd itd.....Mała słysząc o tych problemach, narysowała grób a w nim mnie- bo dość ostro krytykowałam babką za to co robi.Wiem, że nie powinnam tego robić przy niej ale to wszystko już mnie przerastało i było mi wszystko jedno. Niedawno babcia zadzwoniła do nas, że chce zabrać małą na święta ( i to nie tylko te ) , bo nie chce sama siedzieć ( bo z mężem ma pod górkę). Traktuje małą jak zabawkę, zachowuje się jak w wypożyczalni. Gdy mój R. powiedział jej, że mała ma tu dom i razem chcemy spędzić pierwsze nasze święta, to się oburzyła, że też jest rodziną (!) Na dzień dzisiejszy nie rozmawiam z tą kobietą a mała chodzi tam rzadko. Ogólnie jest do dupy i oboje mamy dość tej kobiety, jej zakłamania, dwulicowości. Ona zachowuje się bez małej jak narkoman bez "działki". Wszystko rozumiem- wychowywała małą 3 lata i pokochała. Jednak czy najważniejszy był żołądek? Gdzie jakieś zasady? No i czy dziecko jest jej własności? Ja małą traktowałam jak własne dziecko, miała moją miłość, sprawiałam jej niespodzianki, wciągałam w domowe obowiązki aby czuła się potrzebna i ważna. Jednak ostatnie wydarzenia powodują, że mam jej serdecznie dość. Nie umie sobie z tym poradzić.

nie wiem co ci doradzic, nie wiem jak ci pomoc, wiem ze jesli partner jest po twojej stronie to i tak juz wielki plus. Moze super niania by wam pomogla, bo jesli mala tak sie zachowuje to naprawde ciezki przypadek. jestem w szoku ze potrafila narysować ciebie w grobie... to przykre, ale pamiętaj to jeszcze male dziecko i puki nie jest zbuntowana nastolatka dacie rade to jeszcze zmienic. Będziesz potrzebowała duzo sily, ale pamiętaj to ty i twoj ukochany jestescie glowa w rodzinie, nie mozesz dac smarkuli soba rzadzic. Podejście psychologiczne jest zawsze moim zdaniem najlepsze. Moze sprobuj na początku usiasc obok i porozmawiać, z nia, wyciagnac o co jej chodzi. Powodzenia