samotne swieta

tak sie zlozylo, ze w tym roku przeprowadzilam sie do mojego meza za granice, podjelam tu prace i te swieta spedzam wlasnie na wyspach. rodzina jednak zupelnie nie akceptuje mojego meza, bo wg nich jest obcokrajowcem "gorszego gatunku". dzis zadzwonilam do mojej rodziny do polski. w trakcie rozmowy sie poplakalam, bo to jednak pierwsze swieta bez najblizszych i do tego samotne, bo maz pracuje. nie uslyszalam jednak zyczen, ale obelgi pod moim adresem, ze sama sobie jestem winna, ze moglam wybrac lepiej, ale skoro nie przyjechalam to nie zalezalo mi na rodzinie (nikt nie rozumie, ze w swieta ciezko wziac nawet tydzien wolnego, mnie np odmowiono), ze to doroslosc i mam przestac sie mazac, ze oni teraz siedza sobie przy stole i zajadaja i bardzo dobrze, ze mi jest smutno, bo tak sobie wybralam i tak mam. potem rozmowa zostala zakonczona przez rzucenie sluchawka, a ja jak glupek siedzialam oniemiala, nie mogac zlapac tchu. tak mnie moja kochana rodzinka potraktowala, zmieszala z blotem i nawet nie pozyczyla wesolych swiat. czuje sie jak smiec... te swieta to dla mnie naprawde ciezki czas, ale wsparcie otrzymam tylko od meza, bo rodzina zupelnie sie nie popisala. smutno mi jak cholera...

:(

trzymaj sie,czasem ludzie sa okrutni...

No jak to mówią " Z rodziną się tylko dobrze na zdjęciach wychodzi i to jeszcze stojąc gdzieś z boku" Wesołych świąt :):) i się nie martw bo za rok będzie lepiej :)