niewiem co zrobic, znalazlem sie w pewnej pulapce

niewiem co zrobic, znalazlem sie w pewnej pulapce, moje ostatnie uczestniczenie w zyciu mialo miejsce gdy chodzilem jeszcze do szkoly czyli moj wiek gdy odszedlem z zycia byl okolo 22lata i koniec. Przezylem w swoim pokoju od tego momentu 9lat, mam 31, ale zycia jeszcze niedotknalem, nierobilem sexu, nierozmawialem nawet na powaznie z kobietą, kolezankami czy kolegami, wszystko krecilo sie wokół zartów. Ciagle jestem na etapie jakbym mial 15lat, tz teraz jestem juz bardzo rozwiniety psychicznie i duzo wiem o wszystkim, ale ciagle sie wszystko kreci wokół tego wieku 15,18 lat gdy wszystko sie mialo dziac a nic nie wyszło, nieprzelecialem dwóch dziewyczn naraz ani chocby jednej, niezrealizowalem sie w zyciu w zzaden sposob, niestworzylem zadnych znajomosci z ludzmi, zawsze pragnalem miec tak z 5kolezanek z ktorymi moge zrobic wszystko, ale to nieznaczy ze chce, bo np ona moze chciec a ja moge ją olac, a potwem sie przeprosic i to zrobic, w wieku ok21lat zapragnalem tak bardzo milosci ze wyobrazalem sobie ze lezy obok mnie dziewczyna do tego stopnia ze plakalem, a tu nic, do tego miec tez kolegów z ktorymi mozna swiat przemiezac, a tu zupelnie zero, wprawdzie dziewczyny sie interesowaly mna, ale bylem z dala od tego wszystkiego co burzylo sie w mych pragnieniach, np koledzy czesto mieli jakiegos malucha ktory niepokrywal sie z moimi 'upodobaniami', trudno mi to dokonzcyc bo czym bardziej w to wchodze tym bardziej emocje mnie rozdzierają.

musisz poprostu zaryzykować i zrobić to w końcu, ale później bedziesz mieć takie problemy jak ja ... przeczytaj mój wątek ...

Nie wiem dlaczego, ale czasem wiele zależy od otoczenia. Moje było chyba na tyle brutalne i okrutne, że właściwie kompletnie miało w dupie t , co się ze mną dzieje, dlatego ważne żeby w takiej chwili mieć przy sobie kogoś, kto poda Ci rękę, a jeśli już ktoś taki się znajdzie (u mnie niestety nie było i ze wszystkim musiałem sobie poradzić sam) to tej ręki nie odrzucać. Jeśli jest ktoś, kto dostrzega Twoje problemy i przejmuje się nimi, to nie odrzucaj tego. Jeśli kogoś takiego nie ma, a Ty jesteś zdany Sam Na Siebie to raczej masz problem, bo albo się załamiesz (i skończysz u czubków), albo BYĆ może z tego wyjdziesz, ale w najlepszym wypadku stracisz kawał młodości i swoje najpiękniejsze lata. Przede wszystkim najważniejsze jest, żeby nie zatracić się w samym sobie. Nie zapomnieć kim jesteś! Kim na prawdę jesteś!

Dam Ci brachu dobrą radę! Przede wszystkim licz na samego siebie. Nie licz na przyjaciół, że pomogą ci się wydobyć z depresji, na kolegów z klasy, bo prawdopodobieństwo, że tak się stanie jest jak 1/40. Jeśli ktoś by ci ewentualnie mógł pomóc to "najpewniej" najbliższa rodzina, siostra, starszy brat. Jeśli rzeczywiście są na tyle rozsądni i dojrzali, aby to zrozumieć i zależy im, żeby ich syn wyszedł na ludzi. Na przyjaciół raczej nie licz, bo może być taka sytuacja, że po prostu "przyzwyczaili się" o drobnych dziwactw swojego kolegi i teraz "dziwactwem' mogłoby dla nich być,m gdyby ten kolega nagle z dnia na dzień zaczął "świrować", dlatego przede wszystkim licz na siebie, a nie że ktoś z dnia na dzień zauważy Twoje problemy i "będzie cię z nich chciał za uszy wyciągnąć"

Nie przejmuj sie,bo ludzie przezywaja rozne dramaty.Staraj sie otworzyc na zycie.Pracujesz ? Uwierz w siebie.Zacznij biegac. Poczytaj o pozytywnym mysleniu.....

Mieszkasz sam czy z rodzina ? Jestes chyba bardzo samotny ...?