Trudny przypadek i 23 wiosny na karku

Witam wszystkich. Z tej strony pewna 23-latka, studentka. Zacznę może od tego, że od dobrych kilku lat mam ze sobą spore problemy psychiczne - cierpię na depresję. Mam za sobą dość traumatyczne przeżycia ze szkoły i z tego powodu do dzisiaj nie potrafię normalnie funkcjonować. Nie potrafię nawiązywać normalnych relacji z ludźmi, wręcz się ich boję. Jestem chorobliwie nieśmiała i nieufna; zawsze też miałam opinię odludka. Nigdzie nie potrafię się zaklimatyzować. Jestem już na drugim roku (wcześniej studiowałam inny kierunek, ale rzuciłam, właśnie z powodu trudności z nawiązywaniem kontaktów), a w dalszym ciągu trzymam się z boku. A wszystko dlatego, że czuję się od wszystkich gorsza, wydaje mi się, że tylko się ośmieszę, a ludzie nie zaakceptują mnie takiej jaką jestem. Ludzie już dawno się ze sobą zintegrowali, chodzą na imprezy, a ja czuję się jak ufok. W życiu prywatnym co prawda znajdzie się kilka sprawdzonych osób, ale zdaję sobie sprawę z tego, że nie mają ze mną łatwo. Mam niskie poczucie wartości, szybko wpadam w histerię, bywam agresywna i byle co jest w stanie mnie doprowadzić do szału. Do tego nie ma dnia, żebym nie porównywała się z innymi, nawet z moimi przyjaciółkami, no i rzecz jasna, zawsze wychodzi na to, że to ja jestem tą najgorszą. Już tyle razy próbowałam to zmienić, ale teraz znowu wszystko narosło i nie jestem w stanie się na niczym skupić. Żyję, bo muszę żyć, z przymusu, ale jakoś nic mnie nie cieszy. Kiedyś pasjonowałam się literaturą i historią, tworzyłam w różnych formach, lecz i to we mnie wygasło. Wszystko jest takie jałowe, puste. Z trudem chodzę na zajęcia, najchętniej bym poszła spać i miała wszystko gdzieś. Po co się w ogóle starać, skoro nikt tego nie widzi, nie docenia? Jeszcze mi psychiatryk grozi. Heh, w wieku 23 lat powinnam żyć inaczej. Moi rówieśnicy szaleją ile wlezie, imprezy, wyjazdy w góry, a mnie to wszystko omija. K**wa, ale im tego wszystkiego zazdroszczę...

tez tak miałam, zmiany pomagaja na rok, dwa nic wiecej, sprobuj terapii reiki i odblokowania czakr, ale mnie to pomogło na 3 lata i znow jest tak samo, samotnosc, zycie w odsobnieniu i brtak zrozumienoia

Bardzo proszę o rozmowę, poradę, cokolwiek. Nie chcę już tak dłużej wegetować...:(

U mnie też przez jakiś czas się poprawiło.Odstawiłam psychotropy, zajęłam się swoimi zainteresowaniami, miałam tyle energii, że nie mogłam w miejscu usiedzieć. Ale potem znowu wszystko wróciło. I trwa do teraz. Pustoszy duszę, rodzi chore emocje, nie pozwala żyć tak jakby nic się nie stało...

to sie nazywa CHOROBA XIX WIEKU :-)

Idz do psychoterapeuty, my Ci nie pomozemy.

Już tam byłam. Leczę się u psychiatry, biorę psychotropy. Niby powinno być okey, ale i tak mam nieraz dosyć...