Na krańcu świata, jedną nogą w przepaści....

8 letni związek rozlatuje się z mojej winy, zawsze byłem średnio "życiowy" i "lajtowo" nastawiony na codzienność, ale gdy pojawiło się dziecko wszelkie te niedociągnięcia z mojej winy i oszustwa wypłynęły. Nieważne co dokładnie, nie zdradzałem, nie biłem nie piłem, kocham ją kocham dziecko ale już nie będziemy razem bo zbyt wiele brałem od związku a za mało dałem. Nie daję poczucia bezpieczeńśtwa, okazywanie uczuć kuleje, pomimo że sam ich oczekiwałem i dostawałem aż nadto. Wszystko komplikuje wspólna praca w dodatku. Co mam robić? Ona sama nie da rady z dzieckiem ale ze mną nie będzie bym pomógł, pracę będzie trzeba zmienić i nie wiem jak długo zostanę w niepewnej syt. zawodowej. Wiem, że problem jakich milion tutaj, zjebałem i przegrałem cudowne życie, ale nie chcę żeby dziecko przez to cierpiało (oboje mieliśmy rozbite rodziny przez alkohol, rozwody itp.). Powieliłem schemat nszczenia związku niestety, choć w inny sposób - oszukiwanie, lenistwo, kłamstwo...dno.

help

czego oczekujesz od nas?

koles ale co chcesz przeczytac?

Nie wiem....może chciałem się wyżalić, choć pretensje powinienem mieć tylko do siebie, może odpowiedzi jak nie zrobić coś "głupiego" w tej sytuacji, skoro tylko "głupie" wyjście widzę....

bredzisz