Robię wszystko, żeby obrzydzić sobie ciążę, poród...

wiem chore, ale 3x straciłam ciąże. Nie mam już sił. Nie mam pieniędzy na leczenie, mąż też już stracił nadzieje... a ja oglądam wszytsko pod takim kątem żeby sobie to obrzydzić....niestety dziala...

sadie rozumiem cie. ja poroniłam2 razy i teraz jak myślę o kolejnej to aż mi słabo..żeby myśleć pozytywnie trzeba być bardzo odpornym psychicznie. w moim przypadku strach jest silniejszy i może u ciebie też tak jest i to dlatego starasz się obrzydzić sobie kolejną ciążę.

tak, okropnie sie boje koljenego rozczarowania... raz ciaza obumarla-rok staran- potem dwa poronienia samoistne. pierwsza ciaza trwala do 11tc. tak to boli... naprawde ja juz chyba nie chce byc w ciazy. lekarz podejrzewa zespol antyfosfolipidowy, genetyke albo zle zrobiony zabieh lyzeczkowania w pierwszej ciaz - fak jes taki ze moj organizm odrzuca ciaze

i ciaza i porod tym bardziej a fe

jest to wyjście z waszej sytuacji, ale może rozważylibyście z mężem przygarnianie od czasu do czau (święta, weekendy, ferie) jakiegoś samotnego dziecka z bidula, pomaganie mu w stawianie pierwszych kroków w szkole/przedszkolu, odrabianie lekcji, jakieś małe zakupy, tort na urodziny, kino, lody, plac zabaw... Hmm? Na pewno byłby to wspaniały gest z waszej strony i przelalibyście na jakąś porzuconą istotę odrobinę tej rodzicielskiej miłości która pozostała po waszych biologicznych dzieciach których nie doczekaliście. Porozmawiaj z partnerem. Przemyśl to. Nie lekceważ tej propozycji.

rozmawialismy na ten temat i nie ma takiej opcji. poki jest jeszcze 'chyba' jakas nadzeija to maz sie na to nie godzi. z reszta nie wiem czy potrafilabym pokochac nie swoje dziecko - to zbyt trudne

jest to wyjście z waszej sytuacji, ale może rozważylibyście z mężem przygarnianie od czasu do czasu (na święta, weekendy, ferie) jakiegoś samotnego malucha z bidula, pomaganie mu w stawianiu pierwszych kroków w szkole/przedszkolu, odrabianiu lekcji, robienie jakichś małych zakupów, tortu na urodziny, zabieranie do kina, na lody, plac zabaw... Hmm? Na pewno byłby to wspaniały gest z waszej strony i przelalibyście na jakąś porzuconą małą istotę odrobinę tej rodzicielskiej miłości, która pozostała po waszych biologicznych dzieciach, których niestety nie doczekaliście. Porozmawiaj z partnerem. Przemyśl to. Nie lekceważ tej propozycji. Dla takiego dzieciaka byłoby to bezcenne, taka namiastka domu rodzinnego, normalności... W domach dziecka jest wiele takich dzieci z nieuregulowaną sytuacją prawną, których nie można latami skierować do adopcji i często zostają tam samotne, bez nikogo kto by o nie dbał... :(

Przepraszam, że dwa razy zamieściłam post, ale myślałam że pierwszy się nie wysłał.

http://patrz.pl/filmy/jak-wyglada-porod zbladlam, slabo mi. nienawidze krwi, nie jestem odporna na bol.... to jest sreaszne.

To nie jest adopcja. Nie chodzi o adopcje. Te dzieci nie mogą być adoptowane przez to że ich samolubni i egoistyczni opiekunowie prawni, nie godzą się na zrzeczenie się praw rodzicielskich, mimo że mają je ograniczone, tym samym skutecznie pozbawiając te dzieci na szansę znalezienia domu. :( Niestety jest ich więcej niż chętnych rąk, które by im troszkę pomogły w tej ich codziennej samotności i podbudowaniu samooceny przed wkroczeniem w dorosłość.

sadie ale skoro zdecydowaliście się z mężem na dziecko, to chyba nie mogłaś aż tak bardzo bać się porodu. ja zanim jeszcze myślałam o posiadaniu dziecka też twierdziłam, że nigdy przez coś takiego nie będę przechodzić, bo zemdleję na porodówce..a potem zmieniłam zdanie. nawet nie wiesz ile bym dała żeby poczuć ten ból i potem trzymać w ramionach swoje maleństwo.

madzialenaa nie pocieszasz autorki....