Zmieniam, uciekam, zmieniam, szukam. Co myślisz?

Kurcze, macie tak też może? Czuję, ze nie mam swojego miejsca, jako takiego. Naturalnie mam dom rodzinny, rodziców, którzy kłocą się jak każdy a może troche więcej.. Nie mniej, ja zmianiałam kilka razy miejsce zamieszkania. Od nastu lat starałam się pracować gdzie można, bym miała na swoje wydatki. Żeby zapłacić za studia też zarabiałam przez rok za granicą, potem znowu inne miasto, zeby studiować i teraz znowu inne, bo wróciłam na staż do rodzinnego i znowu chcę stąd wyjechać, bo aż mnie w środku coś nosi! Żaden chłopak też jeszcze mnie nie potrafił przy sobie zatrzymać, bo wręcz uciekam. Mam 25 lat, wszyscy są po ślubie, machają obrączkami, zaczęłam czuć się niezręcznie. Po co mi ta wiedza sproa którą zdobyłam w czasie pracy, charówy na studiach ciężkich, skoro jestem teraz stażystką. Nie wiem, gdzieś za pogonią za własnymi ambicjami i chyba coś zgubiłam, albo może ktoś jest w podobnej sytuacji?

A czy to na pewno jest pogoń za ambicjami i marzeniami? A moze to zakamuflowana ucieczka przed zyciem, które ci się nie podoba?

Może trochę? Ale mając naście lat, naprawdę ciężko pracowałam. Między studiami też ciężko pracowałam, żeby skończyć dobry kierunek. Teraz tak trudno oddać to komuś. Taka prawda. Egoistka.

cześć :) czuję się podobnie.. ale jeszcze tyle nie jeździłam :p najperw wyjechaąłm z rodzinnego na studia, teraz znowu jeszcze dalej na drugie studia...i czuję się w kropce, bo nie wiem co tak naprawdę zrobić ze swoim życiem :( rocznikowo jestem w twoim wieku..

Kurcze.. I co dalej. to miasto gdzie aktualnie jestem to jakas komedia. Wszyscy są zaręczeni, zenią się i tym tylko żyją, czuje się w potrzasku spojrzeń. Mam marzenia, chciałam je spełnić.

Dlaczego piszesz w czasie przeszłym o marzeniach? Chciałaś, aby się spełniły, no to dąż do tego. Co ci w tym przeszkadza?

no taki wiek =/ ja teraz przebywam z młodszymi, z racji drugich studiów, więc tam jeszcze lajt :P ale - poszłam teraz tez na staż - a moja kierowniczka i współpracowniczka ze stanowiska - obie już mężatki:p rzeczywiście nieswojo tak... ;)

ja od 19 roku zycia dryfuje po swiecie, studia w wawie, praca tez tam, w miedzy czasie wakacje za praca w roznych krajach potem lozdz, potem wroclaw potem anglia i na razie holandia:) mysle z ejuz tu zostane -dla faceta ale kto wie co bedzie? i tez mi bylo glupio przed wszystkimi ze taka niezdecydowana jestem tylu mialam facetow z kazdym mialo byc juz ostatecznie...ale co tam mnie obchodza ludzie, to moje zycie. mam 26 lat i ciesze sie ze jeszzce jestem wolna i nie mam dzieic naprawde nie ma czego zazdroscic

Chcesz założyć rodzinę? Czy też chcesz zyc tak jak chcesz, ale przeszkadzają ci w tym opinie innych ludzi?

aha - a obie o rok młodsze ode mnie, zapomniałam dodać

Germaine Geer - Właśnie i to niezdecydowanie.. Chodzi o to, że mam wiele znajomych nie w jednym mieście, ale wielu w różnych krajach nawet, takich naprawde dobrych znajomych, ale nie mam własnego gniazdka. Miejsca, oprócz domu rodzinnego, ale nei chciałabym zostać w tym miasteczku. Tu kobieta mam wrażenie rodzi tylko dzieci. Spełnianie marzeń - zastopowałam, bo czuje, że rodzice też coraz starsi i chcieliby bym była szczęśliwa, aja nie wiem już co zrobić, by wszyscy byli zadowoleni i ja włącznie.

Germaine Geer - dla mnie fajne jest to, co przedstawiłaś, tym bardziej, jeśli się z tym dobrze czujesz. ja chciałabym poznawać nowe kultury, mieszkając wśród nich troszkę. ale jakoś nie potrafię opracować strategii :O jak i skad praca, mieszkanie, itd...

Ciężka sprawa. No rozumiem Cię, koleżanki też mężatki. Jedna ma 20 i już PO ŚLUBIE!!!

na temat tego zamążpojścia w młdym wieku to można się rozwodzić i wysnuwać hipotezy typu "dlaczego?!" :P ale po co. ja się zastanawiam, jak się uchronić przed influacją tego cholerstwa, bo jednak trochę siada na psychikę i się człowiek zaczyna zastanawiać "czy to może ze mną jest coś nie tak"? a to już je złeee :/

tsss... "influacją" ----> "influencją" :P

no bo ja to wszytsko robilam sponatnicznie, znajomi i rodzina nie raz pukali sie w czolo a dzis slysze od nich wow podziwiam cie ze mialas odwage na to i tamto, a czy to odwaga byla? troche na pewno ale tez lekomyslnosc ktora jednak na dobre mi wyszla. ludzie boja sie ryzyka. ostatnio kolezanka zalila sie ze jej zycie jest takie monotonne, mowie jej to jedz do wiekszego miasta, zmien cos, oj nie..balabym sie..no to nie dziw sie ze masz takie zycie jakie masz. naprawde ludzie warto ryzykowac

no, ja się już zastanawiam od jakiegoś czasu, czy ze mną coś nei tak:D Głupie to, wybaczcie, ale dobrze że ktoś jeszcze ma takie rozterki:p Dzisiaj zaczepiła mnei znajoma z pracy i gada mi o meblach w kuchni, które zamówiła, a ja..Aha. Mam totalnie inne dylematy:/ Nawet przyjaciółki powoli odchodzą. No, nie móie, poznaje jakiś panów, ale jeden uważa, że powinnam płacić za niego w knajpce, jeden śpi po pracy, po czym wstaje i śpi dalej, więc sory.. Gdzie odnajde miejsce by się bardziej rozwinąć. karo karo karo, tak pewnie to jakaś forma ucieczki, te poszukiwania

ale to trzeba mieć jakiś plan :P ja tam zawsze lubiłam swoje życie i to, co się w nim dzieje, ale tera, kiedy się już osiągnęło pewien wiek.. :p męczy mnie, żeby w końcu stanąć na swoich nogach, zacząć zarabiać kasę, żeby móc sobie pozwolić na to i tamto. ale okazuje się, oczywiście, że o tę kasę nie jest łątwo, nawet z wykształceniem i jakims tam doświadczeniem...

mój ostatni wpis - do Germaine. no, a z tym facetami to bida rzeczywiście... ;) ja już w ideały nie wierzę :p

Germaine, nie. nie chodzi o to, ze ja olałam i teraz narzekam, tylko o to, że Ty po tych swoich wycieczkach o których mowa, znalazłaś swoje miejsce, jesteś w Anglii o ile dobrze zrozumiałam, a ja nadal chce wyjechać, a wyjeżdżałam już kilkakrotnie w różne miejsca/miasta/kraje. Inni też mówili, wow spoko jesteś..Wow< to mówią nawet w pracy, ale tak jak pisze: ciężka sprawa, ostatni akapit, masz dokładniutką racje, coś pęka w środku. Zaczynasz się zastanawiać, czy kolejny wyjazd da Ci to czego chcesz i czego w ogóle chcesz? Myślisz, ze nie masz swojego miejsca, taki wiek no, jak móisz właśnie "ciężka sprawo" ::)

Ja tak mam. Maksymalnie wytrzymałam w jednym miejscu dwa lata (niecałe) [i to już od kiedy miałam koło 16 lat] A z jednym facetem wytrzymałam 4 lata, ale dwa spędziłam z nim w Irlandii, a dwa w Polsce, więc też limit maks. 2 lata. Uciekłam tuż przed ślubem :D A mam prawie trzydzieści lat.... Więc to nie mija z wiekiem :D

z drugiej strony - mój kumpel (zajebisty koleś, uwielbiam go :D :P ) ma 38 lat i do ożenku mu niespieszno, mimo że obecnie ma dziewczynę - z pobłażaniem patrzy na te wszystkie młode małżeństwa i z ironią stwierdza,że teraz są tacy szczęśliwi, a za parę lat i tak rozwód :P jakby się tak rozejrzeć... trochę racji ma. a on jest najlepszym przykładem, że żona i dzieci to nie jedyny klucz do szczęścia.

ciężka sprawa, masz racje ja też tak to widzę, nei ma co się spieszyć, ale chyba jakiś zegar bije w środku albo ja wiem..

nie zegar, tylko presja innych i taki model życia... jak ktos jest inny to sie czuje w tym nieszczesliwy, jak my. i jakos tak.. trzeba walczyc o swoje podejscie... ale to tez męczące i wypalające

no, racja. Wywieranie nacisku. Otoczenie robi swoje, mam coraz mniej siły by coś zdziałać, bo wydaje mi się, ze skoro większość taki model przyjęła to tak powinno być, ale ja nie czuje tego w taki sposób, nie wiem no. Trzeba jakoś zaplanować. ok, ja ide. Powodzenia.

ciezka sprawa ja tez mialam plan na zycie i nic mi z tego nie wyszlo:):):) przez moje spontaniczne decyzje i nie zzaluje bo wyszlo mi to na dobre a w idealy ja wierze..spotkalam takiego pana.

kurczęęę, no to co, mam kupić sobie najbliższy lot do genui? :P