Pragnienie posiadania dziecka!

Od jakiegoś czasu nie moge przestać myśleć od dziecku. Kiedyś też miałam takie dni ale po 2 dniach mi przechodzilo. A teraz coraz bardziej zaczynam marzyć żeby zajść w ciąże. Chodzi tylko o to że wolałabym mieć jakąs pracę żebym jakieś pieniądze dostawała, a zjednej pensji będzie ciężko się utrzymać szczególnie że ja jeszcze studiuje

ile masz lat?

22

Jak sobie poradzić z tym pragnieniem, jak patrze na małe dzieci to wiem że tego mi w zyciu brakuje

w czerwcu kończę 23 lata i od 7,5 mies. jestem w ciąży:) znam to uczucie bo sama szalałam za tym, żeby mieć dziecko mniej więcej odkąd skończyłam 20 lat. przerażenie było jak juz się stało, ale jak opadły emocje wszyscy byli szczęśliwi.

Dlatego mysle zeby gdzies sie zalapac do pracu i sie starac o dziecko. Ale bez pracy to bez sensu zakladac rodzinę

No to jest oczywiste. przy dziecku i w czasie ciąży pieniądze są bardzo potrzebne. a jak Twoja sytuacja z chłopakiem/mężem? my ślub odkładaliśmy ciągle na później ale jak juz się okazało, że będziemy mieli dziecko to nas podspieszyło:)

Ze swoim facetem nie jestem po ślubie ale mieszkamy ze sobą 2 lata. On jest starszy o 11 lat, dlatego ty bardziej nie powinniśmy długo zwlekać z planowaniem dziecka

a on ma prace?

Tak, On zarabia ok 3 tys. Chociaz studia opłacają mi rodzice to jednak utrzymanie dziecka jest drogie niestety

to porozmawiaj z nim. może będzie chciał stanąć na wysokości zadania i sam rodzinę utrzyma. albo pomoże Ci pracę znaleźć...

Juz raczej wiecej zarabiac nie bedzie bo oprocz pracy na caly etat,dorabia sobie jak moze. Napewno jakoś byśmy się utrzymali. Z jednej strony che dziecka ale z drugiej strony jak się urodzi chciałabym żeby miało jakieś warunki a nie chce zeby moj facet wiecej czasu spedzal w pracy niż z dzieckiem

A pracy szukam już od 2 lat i nigdzie mnie nie chcą przyjąć

Wiem co znaczy pragnąć dziecka ale w twojej sytuacji włączyłabym w akcję trzeźwy umysł bo niestety przy takim pragnieniu główną rolę odgrywaja hormony i emocje. Ja na twoim miejscu najpierw skończyłabym te studia bo na pewno nie są tanie i skoro rodzice się wykosztowują a ty jesteś jeszcze młodziutka to lepiej byłoby najpierw o tym pomyśleć, po studiach rozglądnęłabym się za pracą a potem w niedługim czasie postarała o ciążę jeżeli oczywiście partner chciałby tego równie mocno. Twój partner jest jeszcze młody i na pewno zdążycie spłodzić dzieciaczka;) (faceci dłużej są zdolni do efektywnego zapłodnienia;) )

Moj facet juz jedno dziecko ma. Ale wiem ze by chcial miec dziecko bo sam mowil ze jakby mial duzo pieniedzy to by chcial miec nawet z 5. Ale zawsze i powtarza zebym skonczyla szkole i poszla do pracy o jakiej marze. Ja to wszystko wiem ale to pragnienie jest tak silne jak nigdy...

Wiem co czujesz bo sama starałam się równy rok o ciążę i myślałam że już zwariuję , no tyle że byłam od ciebie sporo starsza...może to nie ma żadnego znaczenia ale jak miałam 19 lat ubzdurałam sobie że chcę założyć wcześniej rodzinę i mieć malucha, pragnienie było tak silne że zamiast koncentrować się na sprawach typowych dla nastolatek ja najchętniej kupowałabym dziecięce ubranka i akcesoria:D oczywiście miłość do tego tematu minęła po ok . 8 miesiącach i na nowo wzięło mnie po wielu wielu latach, teraz jestem już po terminie porodu;) i wiem że dopiero teraz jestem gotowa na to wszystko. Oczywiście każdy jest inny i nie ma co gdybać , przypominam sobie jedynie siebie w wieku 22 lat jaki dzieciak był jeszcze ze mnie :D

Jak mialam 16 lat tez mialam takie momenty. Ale teraz bardziej powaznie o tym mysle, w dodatku prawie wszystkie moje kolezanki maja juz swoje dzieci, jak do nich jezdze i patrze na te maluszki to im zazdroszcze

Może ciebie po prostu wcześniej wzięło:) nie mogę tego negować bo ja naprawdę długo byłam dziciakiem;D ale musisz to dobrze przemyśleć i zaplanować razem z partnerem bo z biegiem czasu wiem ile rzeczy w życiu musi "grać" żeby myśleć spokojnie chociażby o rozwiązaniu i życiu z maluchem. Dawniej przypatrywałam się koleżanką (mam kilka starszych o parę lat od siebie ) którym albo porodziły się albo już miały malutkie dzieci i powiem ci że to spore obciążenie dla psychiki pomimo radości i miłości do malucha, ja patrzyłam na nie i ich dzieci przez pryzmat samych pozytywów:), widziałam tylko słodkie buźki , malutkie ubranka i smoczki wyparzające się w garnku i marzyłam o tym wszystkim :) teraz sama będę posiadaczką maluszka i zmienia się wszystko, czujesz radość i dumę i miłość do malucha ale nieważne jest dla mnie to co wydawało się kiedyś atrakcyjne , ta cała dzidziusiowa otoczka a na jej miejsce wspoczyło ogromne poczucie odpowiedzialnośći i lekki strach i niepewność:). Życzę mądrej decyzji i powodzenia:)