życie

patrzac z perpektywy czasu moje życie jest do dupy i bez sensu, same ograniczenia ludzie myślą tylko o sobie sami egoiści, nawet matka jest wredna, brat ciupie przy kompie i jedyne słowa jakie od niego słysze to ze internet mu ścinam. Chce cofnać czas, poszłam do beznadziejnej szkoły, urwał mi sie kontakt z przyjaciołką, nie mam znajomych a nawet jak wyjde do ludzi to nie umiem sie dogadać. od kąd sie przeprowadziłam te 3 lata temu na przedmieścia tak zauważyłam jakby ktoś ze mnie życie wypuścił, zawsze byłam żywiołowa, pełna energii spontaniczna szalona, wszędzie sżłam sama po swojemu i byłam wzorem do nasladowania, teraz spedzam czas na rozmyślaniu o życiu i wizjach do zdjeć fot. a najbardziej mnie dobija to że mam zajebiste pomysły a nie stać mnie na aparat. i jak tu kurde zyć jak nic nie można zrobic, nic kompletnie mnie nie cieszy, jakby życie było za mgłą i przechodziło obok mnie. nawet faceta nie moge sobie znaleźć, myslałam ze ja sie zakocham to przejdzie ale ja nic nie czuje, do żadnego spotykam sie z niejednym i nic, zero on widać chce czegoś wiecej a ja nic nie czuje, czekam aż to sie rozwinie aż sie lepiej poznamy moze go pokocham. I tak mi mija życie, jedno wielkie niespełnienie, nie ta szkoła, nie ci ludzie, kasy w tej zasranej Polsce nie ma, szaro, pada desz, zimno i zero perspektyw na przyszłość, a rodziców to tak jakbym nie miała...