Myślę o odejściu od mężczyzny którego kocham

Czy któraś z was tak zrobiła? Dlaczego? Żałujecie?

Tak ja odeszłam jakieś 3 miesiące temu. Powód?Hmm.. było ich wiele, ale chyba główny to jego niestabilność emocjonalna może czasami brak szacunku, jakiegoś docenienia mojej osoby (rozstania i powroty) i tak na okrągło. Czułam się nieszczęśliwa i niespełniona w tym związku. Męczyło mnie to strasznie, wręcz wykańczało psychicznie. Czy żałuję?! NIE! i na pewno nigdy nie będę. Zrobiłam to co uważałam za słuszne. Miał swoje 5 minut i kilka szans, których nie wykorzystał. Choć na pewno w glębi serca jeszcze Go Kocham to na pewno nigdy nie wrócę i nie będę żałować swojej decyzji.. :)

kocham go strasznie, lada moment mamy ze soba zamieszkać a ja niektórych rzeczy nie jestem w stanie u niego znieść. próbuję rozmawiać, tłumaczę... on przeprasza, mówi że zmieni takie czy inne zachowanie a potem - znów to samo. i tu nie chodzi o drobiazgi, tylko rzeczy które są dla mnie naprawdę ważne. nie czuję, że mogę na min polegać. a dla mnie to istotne, nie jesteśmy już dzieciakami i nie znamy się od pół roku...

Też miałam to samo. Tłumaczyłam może i nawet czasami prosiłam w zamian dostając obietnice, że się zmieni, że rozumie i przeprasza. Mieszkaliśmy razem, ale niektóre jego wady i nawyki były czasem nie do zniesienia, a gdzie jeszcze całe życie przed nami?.. Rozumiem Cię troszeczkę. Chyba najgorsze jak wiesz, że nie możesz na własnym partnerze polegać.

z drugiej strony nie wyobrażam sobie mojego życia bez niego. tak mocno kocham, tak bardzo tęsknię, tyle mamy planów i tyle pięknych chwil za nami. tylko co będzie za rok, dwa? boję się, że zostanę kłębkiem nerwów i wyrzutów. zgryźliwą, smutną babą która nie będzie szczęśliwa. mam w głowie totalny chaos

z drugiej strony nie wyobrażam sobie mojego życia bez niego. tak mocno kocham, tak bardzo tęsknię, tyle mamy planów i tyle pięknych chwil za nami. tylko co będzie za rok, dwa? boję się, że zostanę kłębkiem nerwów i wyrzutów. zgryźliwą, smutną babą która nie będzie szczęśliwa. mam w głowie totalny chaos

no dziewczyno albo w tą albo nazad jak moja babcia mówi. Albo go kochasz i akceptujesz albo nie kochasz i przeszkadzają Ci jak to ujęłaś fundamentalne sprawy takie jak to, że nie możesz na nim polegać. Nie można zjeść ciastka i mieć ciastka. Więc lepiej daj mu spokój i nie mieszkaj z nim i przemyśl to co czujesz do niego bo z tego co napisałaś to raczej go nie kochasz i się męczysz bo ciągle "rozmawiać musisz" a i on nie za bardzo teges skoro się nie zmienia i spływa to po nim proste.

Ja swojego kochałam bardzo może nawet czułam się uzależniona od niego. Wydawało mi się, że już bez niego nic nie będzie takie samo, że sobie nie poradzę, nie myśląc o związku z kimś innym. Odejście przeżyłam bardzo, ale też poczułam ulgę. Dopiero jak zaczęłam "dochodzić do siebie" zrozumiałam jak wyniszczył mnie psychicznie.. dlatego ja nie żałuję.

nie no rozwala mnie to.... masz całkowitą rację

jeśli coś mi się nie podoba to nie milczę - tylko mówię o tym wprost. nie szuszę mu głowy, nie ględzę. krótka piłka - jest tak i tak - nie pasuje mi to, co dalej? - tak, masz rację, zachowałem sie idiotycznie, przepraszam, kocham cię nad zycie, to sie więcej nie powtórzy.... tylko zapomina dodac - w tym miesiącu. i nie mów mi, że powinnam się zastanowić nad tym czy kocham, bo tego jestem absolutnie pewna, zastanawiam się jedynie czy miłośc wystarczy by być z kimś, żyć z kimś i nie spieprzyć wszystkiego po roku, gdy nie potrafię zaakceptować pewnych zachowań.

Miłość wszystko akceptuje każdą różnicę w wieku, pochodzeniu, charakterze itp jak tego nie kumasz to jesteś dziwna jakaś. Jak można kogoś kochać nad życie i obgadywać na forum, pytać co dalej itp. Jak komuś zależy na związku to nad nim pracuje proste i prawdziwe, jak ktoś zlewa pomimo jasnych komunikatów to znaczy że albo nie może się zmienić albo nie chce albo widocznie nie dla Ciebie. A Ty po prostu uzależniłaś się od tego kolesia i tyle miłość wielka a gadasz jak każda z boku to widać :"tyle wspomnień", "tyle planów", "jak sobie bez niego poradzę".....nie widzisz tego

miłość zarówno w życiu codziennym jak i obowiązkach się nie sprawdza i nie rozwiązuje problemów. Bo po raz setny zrobi to samo, a Ty co powiesz? Kocham i wybaczam? Może i bardzo Go kochasz, ale skoro zaczynasz się nad tym wszytskim zastanawiać tzn, że coś jest nie tak i masz wątpliwości, a nawet i może w pewnien sposób obawiasz się, że może jednak ta miłość nie wystarczy.

obgadywać? chciałam pogadać z kimś, kto może miał kiedyś podobne wątpliwości. po cichu liczyłam, że zjawi się dziewczyna która powie - wiesz, też miałam dylematy ale zaryzykowałam i było warto... niestety, widać nie jest to takie łatwe. tu nie chodzi o to jak sobie bez niego poradzę, ja nie chcę radzić sobie bez niego - bo wiem, że to TEN facet. przezyliśmy razem dwa lata, bardzo ciężkie lata i wiem, że moje uczucia jedynie się pogłębiły. tylko dostaję cholernie sprzeczne sygnały od niego - co innego mówi, co innego robi. wiem, że mnie kocha, ale mam wątpliwości czy taka miłość mi wystarczy. mam trudny charakter, nie jestem potulną panienką, jak mi się coś nie podoba to potrafie tupnąc nogą. a gdy tupne nią gdy będziemy już razem mieszkać skrzywdzę i siebie i jego znacznie bardziej niż teraz. bo on straci wszystko, a ja tylko jego

że psychicznie on mnie wykańcza.. kocham i mam nadzieje ze on sie zmieni. co mi szkodzi. co? odejde to bede sama, bede realizowac pewne cele.. ale bez milosci do niego? nie umialabym

policjantko - tylko, że ja właśnie tak robiłam - kocham, wybaczam. nie robię afery, trochę puszczam płazem. tyle, że po kolejnej powtórce z rozrywki mam już dość. napisałam mu mail. nie wysłałam. czeka sobie u mnie w komputerze. a ja czekam sobie na jego telefon z następnymi bzdurnymi wyjaśnieniami które właściwie sugerują, że "przecież nic się nie stało" chyba chcę nim wstrząsnąć, zaryzykować. wóz albo przewóz właśnie. chcę mężczyzny którego poznałam dwa lata temu - nie tego którego widzę dziś. jeśli on nie będzie chciał czy potrafił naprawdę się nad tym zastanowić i wrócić do tego co było.... wtedy, no cóż. wszystko już będzie jasne

autorko.. proponuje jakis czas w osobnosci.. wyslij maila.

ja pierdole a Ty ciągle to samo...to siedź z nim i jęcz i zobaczysz, że za rok będziesz zakładać topik "odeszłam...jak ja to przeżyję" i będzie tak jak już masz wątpliwości po 2 latach? Nie powinny ustępować a nie pogłębiać się.....przecież Ty się zastanawiasz czy z nim wytrzymasz dziewczyno i co jeszcze ślub weźcie i za pół roku rozwód ile ja tego przerabiałam 4 moje kumpele tak miały każda po dupie dostała od tej swojej wielkiej miłości aż szkoda patrzeć było. I odpowiadam na pytanie nie nie ułoży się i nie warto a zrobisz co zechcesz.

łatwo mówić,,, pomyśl, że ona go KOCHA, to nie jest takie łatwe wszystko.

Dziewczyno, jeśli PRZED zamieszkaniem masz tyle wątpliwości i nerwów w tym związku, to co dopiero PO, gdy będziecie mieszkać razem, trzeba będzie dzielić się obowiązkami, kasą... ZAWSZE na co dzień jest mniej różowo. Musisz w 90% założyć czarniejszy scenariusz od tego obecnego. I pytanie, czy nie "prościej" wysłać tego maila i odejść teraz, poszukać "naturalnie" pasującej do Ciebie osoby, czy przeżywać dużo gorszą wyprowadzkę ze wspólnego mieszkania...

ja kiedys zerwalam z kims kogo (chyba) kochalam. on jak twierdzil 'nie potrafil sie juz zakochac' - oczywiscie nie potrafil sie zakochac we mnie. ciagnelam to przez 3 lata bo myslalam ze cos sie zmieni, i z obawy przed samotnoscia. tak wiec 3 lata wyciete z kalendarza, a mozna przez ten czas bylo zrobic tyle ciekawszych rzeczy niz rozmyslanie i analizowanie 'jak poprawic nasz zwiazek'. polecam szybkie i definitywne zakonczenie znajomosci, bo gdzies tam moze jest ktos, kto bedzie was traktowal jak nalezy, i komu bedzie naprawde zalezalo, a nie jakies marne okruchy zainteresowania

oj, na pewno prościej jest odejść gdy nie pasuje to czy tamto a potem szukać ideału, tyle że ja w ideały nie wierzę. w kompromisy też nie za bardzo. szukam w sobie siły, by umieć pogodzić się z pewnymi rzeczami które mi nie odpowiadają (ja przecież też nie jestem kryształowa a mimo to on potrafi mnie zaakceptować w stu procentach) trochę rozmową, trochę podstępem, a trochę po dobroci staram się zmienić to z czym pogodzić się nie umiem, na inne drobnostki przymykam natomiast oko. kocham i im dłużej się nad tym zastanawiam, wiem że nie chcę "wymiany na nowszy model" tylko ten stary chciałabym ciut ulepszyć. cofnąć do tego co było na poczatku, gdy nie był jeszcze tak pewny mnie i siebie, gdy bardziej sie starał, zabiegał, interesował. motyle w brzuchu wciąż są i nie mam zamiaru pozwolić im zginąć tylko dlatego że jemu się mniej chce. bo o kobietę chyba jednak trzeba walczyć każdego dnia. ze mną nie działa - raz - i załatwione. zakochana to spokój. wręcz przeciwnie