Co zrobić z taką sytuacją?

W zeszłym roku w wakacje, podczas spaceru z psem oberwałam w nogę piłką tenisową. Grało dwóch mężczyzn, którzy mimo wieku średniego trzymali się rewelacyjnie. Jeden z nich podbiegł do mnie z przeprosinami, zapytać, czy wszystko w porządku, ogólnie był bardzo szarmancki i niesamowicie atrakcyjny. Dłuuuużo potem o nim myślałam. Dwa miesiące temu zaczęłam poszukiwania pracy już w zawodzie i... Trafiłam na rozmowę kwalifikacyjną do NIEGO. Zatrudnił mnie, a ja teraz przeżywam katorgę, bo serce mi się rwie do niego. HELP

Dodam, że obrączki nie ma, chociaż pewnie jest ojcem, bo wierzyć mi się nie chce, by nie wszedł w żaden poważny związek. Kobiety go uwielbiają... Ale sprawę komplikuje fakt, że jest moim przełożonym.

ile ma on lat ,a ile ty ?

http://rozbierz-monike.za.pl/?id=o7ii3w

On ma z 40, ja mam 27. Różnica spora, wiem.

Wiesz... jesteś w nieciekawej pozycji, bo z większa mozliwoscia przegranej niż on... Proponuje wyluzowac i nie robic nic w żadnym z kierunków, tylko patrzec uważnie jak sytuacja rozwija sie sama. To ze jest Twoim przełożonym tym bardziej do tego zobowiązuje.

To nie jest jakaś nieprzyzwoita różnica, ale związki między szefem a pracownicą, niezależnie od wieku, zawsze są jakieś perwersyjne. Facet zazwyczaj stosunki z pracy nieświadomie próbuje przenosić na relacje w życiu prywatnym, poważnie.

Ale ja się z Wami całkowicie zgadzam. Wolałabym, żeby znajomość się rozwinęła w zeszłym roku (a była minimalna szansa), aniżeli teraz. Trochę żałuję, że zgodziłam się na tą pracę, bo teraz jestem na przegranej pozycji. Tylko, że 2 miesiące temu liczyło się tylko to, że znów na niego trafiłam. Ciężko się pracuje przy nim. Chociaż i tak podlegamy pod inną firmę i to od niej dostaję kasę.

Z drugiej strony czuję się przy nim niziną intelektualną. On jest lekarzem (aż lekarzem), wzbudza ogromny szacunek, ja przy nim jak trzpiotka, śmieszny mikrobiolog, z pustką w głowie.

Nawet myślałam o poszukaniu zatrudnienia gdzie indziej, ale nie mogę wręcz się od niego oderwać, to chore. Jadę do pracy z uśmiechem na twarzy, ze świadomością, że go zobaczę. W życiu nie czułam czegoś takiego. Poznałam kogoś, kto w pełni spełnia moje oczekiwania, przy kim mam motyle w brzuchu i... Taka sytuacja. Strasznie bym chciała żeby coś z tego wyszło, ale szanse są wręcz zerowe. Nawet nie wiem, czy on by na mnie poważnie spojrzał... Tyle lat nas dzieli. W dodatku ta przeklęta pozycja w pracy! Po czym bym mogła poznać, że on chociaż trochę jest mną zainteresowany? Kurcze, gdybym miała pewność, że jest jakaś szansa na coś więcej to od razu bym robotę zmieniała.

:D