Wyrzuty sumienia nie dają mi spokoju.

Dręczą mnie od poniedziałku ciągle bez przerwy. i dopiero teraz , a nie pół roku temu , gdy się popisałam głupotą

jaka glupota?

jak publicznie poniżyłam pewną dziewczynę, bo owszem, należało się, ale nie musiałam tego robić ;

Coś musiało Ci o tym przypomnieć

Nie wiem, czy przypomniało. Ja nigdy nie starałam się być wredna, ale... za dużo się nazbierało we mnie złości na nią... Na studiach stanowiłyśmy grupę 2-osobową, bo jej paczka koleżanek była nieparzysta, a ja byłam wyobcowana i robiłyśmy wspólnie różne rzeczy związane ze studiami, bo zostałyśmy bez pary. Potem ja poszłam na dziekankę, bo miałam silną depresję. A jak wracałam na uczelnię i chciałam ją o parę rzeczy zapytać, to powiedziała ,że dalej jestem stuknięta i ze sie nic nie zmieniłam i że nie będzie ze mną rozmawiać. Powiedziała "pa", ale to miało ton typu "won!" . No i ja jej nie darowałam, bo uważałam ją jednak za najbliższą z tej grupy mi osobę. Teraz studiuję z innym rokiem, i tam bez problemu się odnajduję w grupie. Z tymi ludźmi bardziej do siebie pasujemy. Tu jest wesoło, tam była wieczna zmuła , ludzie z poszczególnych grupek wzajemnie się obgadywali itd. Ale ja nie musiałam robić z niej szmaty publicznie...Źle się z tym czuję

Słyszę tylko: bla bla bla , a chciałbym zobaczyć tzytzki. :o

ja ci spragniona jolu dam possać z mojego wielkiego patafiana

jestem transwestytą :o

wyspowiadaj się z połykiem u Zdziwionej Wdowy po jpzwaj

w woli zdunskiej jest taki ryzy maly piotr i pedofil ale chyba wyjehal

Bo ludzie tacy pojebani są. I osoby trochę bardziej wrażliwe itd się przejmują tym, że nie dali sobie w kaszę dmuchać. Stało się przeszłości nie zmienisz. Jedyne co to możesz ją przeprosić. Ktoś powie a po co przecież to sucz, ale często obojętność i uprzejmość bardziej do kogoś przemówi niż walka i kłótnie.

to sumienie to Bóg cie woła do zadośćuczynienia słowa Jezusa do Faustyny tam pisze czym jest sumienie Napisz: Jestem święty po trzykroć i brzydzę się najmniejszym grzechem. Nie mogę kochać duszy, którą plami grzech, ale kiedy żałuje, to nie ma granicy dla mojej hojności, jaką mam ku niej. Miłosierdzie moje ogarnia ją i usprawiedliwia. Miłosierdziem swoim ścigam grzeszników na wszystkich drogach ich i raduje się serce moje, gdy oni wracają do mnie. Zapominam o goryczach, którymi poili serce moje, a cieszę się z ich powrotu. Powiedz grzesznikom, że żaden nie ujdzie ręki mojej. Jeżeli uciekają przed miłosiernym sercem moim, wpadną w sprawiedliwe ręce moje. Powiedz grzesznikom, że zawsze czekam na nich, wsłuchuję się w tętno ich serca, kiedy uderzy dla mnie. Napisz, że przemawiam do nich przez wyrzuty sumienia, przez niepowodzenie i cierpienia, przez burze i pioruny, przemawiam przez głos Kościoła, a jeżeli udaremnią wszystkie łaski moje, poczynam się gniewać na nich, zostawiając ich samym sobie i daję im, czego pragną.