Smutna ta majówka, smutna...

Po kilku miesiącach złudzeń, po kilku miesiącach robienia sobie nadziei uświadomiłam sobie, że : Nie umiem już o niego walczyć Nie umiem dłużej łudzić się, że kiedykolwiek zwróci na mnie uwagę Nie istnieję dla niego, nie istniałam nigdy Nie jestem taka wyjątkowa jakby chciał Że za bardzo się staram dla kogoś kto tak naprawdę traktuje mnie jak powietrze... Tak mi smutno... Miłość bez wzajemności Zawsze mnie to spotyka...powinnam się przyzwyczaić Trudno, bywa i tak Tyle że minęło kilka dni i ja wciąż nie mogę się otrząsnąć...

Jak mam zapomnieć? Jak sobie poradzić z uczuciem bez szans?

Majówka powinna być radosna. A tu jak nazłość nie ma pogody i wszystko się pieprzy, ale głowa do góry w koncu się jakoś musi ułozyc;) Wiem, że to banalne, ale czas tu bardzo pomaga. Im rzadziej bedziesz go widywała tym lepiej, wiesz jak mowia co z oczu to z serca...nawet troche działa do czasu az nie usłyszysz piosenki, która Ci się z nim kojarzy lub nie poczujesz na ulicy zapachu jego perfum...

Ciężko będzie mi go nie widywać. Studiujemy razem, poza weekendami widzę go niemal codziennie. Zakochałam się w nim po uszy, choć nigdy nie mówiłam mu o swoim uczuciu. Za mało się znamy, za mały nasz kontakt. Przez pewien czas myślałam, żeby się do niego jakoś zbliżyć, ale z tego, co widzę, jemu nie zależy na znajomosci ze mną. Nie chce mi się starać, nie chce...