Postępowanie z bardzo poważnie chorą osobą- pomocy.

Moja bardzo dobra koleżanka zachorowała na nowotwór, dwa dni temu dostała wyniki badań i diagnozę. Nie wiadomo co z nią będzie, wysłała mi na ten temat sms-a, odpisałem, spytałem czego potrzebuje. Nie odpisała za to wczoraj wieczorem zalała mnie falą pretensji, ze mnie to nie interesuje, że nie ma mojego wsparcia itp wytłumaczyłem, że nie wiedziałem jak sie zachowac, że nie wiem czego ona potrzebuje, ale bardzo chetnie sie z nią spotkam i wesprę, w kazdej chwili przyjade. Odpowiedziała, że nie potrzebuje mojej łaski w chorobie, bo i tak mnie to nie obchodzi i nie chce. Już nie wiem, jak sie zachowac, czy ja cos źle zrbiłem czy mimo wszystko dzwonic do niej i spotkac sie z nią, czy ona wariuje z tej choroby. Doradźcie mi

osoba zaglądająca śmierci w oczy jest wściekłą na cały świat, rozżalona, nie oczekuj, ze bedzie wesoła, miła, wprost przeciwnie, będzie mieć humory, płakać, kląc, nie akceptuje się własnej choroby. nie jestem psychologiem, ale obserwuje bliską mi osobą, chora równeiż na nowotwór. totalna hustawka nastrojów, włącznie z myslami samobójczymi. nie wolno zostawiać takiej osoby samej, obrażać sie, unikać. to jeszcze gorzej. trzeba dużo cierpliwości i wytrwaolsi, uśmiecham się mimo braku checi, ale sie uśmiecham. gadam bzdury, by choc troche zapomniała. cięzko jest.

zachowywać sie nrolamnie, a już głupota według mni jest tłumaczenie tej osobie, zę nie wiedziałeś jak się zachowa, ona nie jest w stanie wczuć sie w Twoją sytuację robię dobra minę do złej gry, nie mowie jej, ze wszytko bedize dobrze, skoro moze nie byc, ale pytam: a jesienią pojedziemy na grzyby? a jej się na chwile oczy uśmiechają :)