Nie wiem, czy to normalne, czy ktoś z Was ma tak samo...

Załozyłam ten temat na uczuciowym, ale poza tekstami, ze brak mi zainteresowan, co jest nieprawdą, nic konstruktywnego nie przeczytałam, a naprawdę męczę się z tym... Jestem niewiele po 30-tce. Od paru miesięcy mężatka, bez dzieci. Łącznie jesteśmy ze sobą niewiele, ponad 3 lata. Czy szczęsliwie? Chyba tak... a jednak niedo końca czuję się szczęśliwa, choć na męża narzekać nie mogę. I tu sedno sprawy: nie wiem, czy tylko ja tak mam, czy sa osoby podobne do mnie... czasami mam ochotę uciec. Spakować się i wyrwać na kilka dni, tygodni w góry. I może powinnam mieć wyrzuty sumienia, ze nie myślę wtedy o mężu, ale nie mam. I nie wiem dlaczego tak jest, ze co jakiś czas potrzebuję samotności. Czy on o tym wie? Nie, wiem, że zraniłabym go tymi słowami, że byłoby mu przykro. Więc męcze się sama ze swoim pomysłem i czekam aż przejdzie, ale co raz częściej czuję, że się duszę... Czy ktoś odczuwa tak samo, czy macie czasem wrażenie, że samotnośc jest tą właściwą drogą?

nie rozumiem tylko jednego :O to czemu sie nie spakujesz i nie wyrwiesz?? co cię trzyma??

mysle ze na poczatek powinnas sobie odpowiedziec na pytanie dlaczego czujesz ze musisz uciec i dlaczego potrzebujesz samotnosci ... i czy aby chodzi o chwile dla siebie czy moze jednak uciekasz od czegos/kogos

Epona- mojemu męzowi nie miesci się w głowie, że mogłabym wziąc plecak i wyjechać. Zanim go poznałam, to jak pisałam, więcej byłam sama niż w poważnych związkach. Miałam grono znajomych, ale jak komus nie chciało sie jechac w góry, czy iść do kina to szłam sama:)

rasowa... nie wiem, czemu chce mi się uciec. Próbowałam odpowiedzieć sobie na to pytanie wiele razy, od poczatku związku przeszłam już z 5 razy takie wewnętrzne kryzysy, że chcę odejśc, choć kocham męża i jest mi z nim dobrze... Nie wiem, czy to przyzwyczajenie do samotności, czy coś, czego nazwać nie potrafię...

przyzwyczajenie do samotności- wydaje mi się że zbyt wiele czasu byłaś sama

tego nie moze zrozumiec. Jestesmy razem 3 lata... On najchetniej trzymalby mnie ciagle za raczke, gadal do mnie, dotykal, nie odstepowal na krok. A ja po jakims czasie zaczynam sie po prostu dusic... chce sama wyjsc na spacer, on sie obraza... zaprasza go znajomy, mowie, by szedl sam-zawsze chce mnie zabrac... Moze jest to spowodowane tym ze jestem jedynaczka. W domu rodzinnym nie mialam za wiele samotnosci, bo mama sledzila kazdy moj krok. Nie pracowala i pilnowala mnie przesadnie. Mam wielka potrzebe samotnosci

I co mam robić z tymi kryzysami? Najchetniej powiedziałabym mężowi, ale jest troche typem obrażalskiego, nawet jak powiedziałabym mu najdelikatniej jak potrafię, ze potrzebuję dwóch, trzech dni w górach...

Mój czasem też wychodzi sam, nie czuję zazdrości. Ja idę z koleżanką na kawę raz na miesiąc, ale takie wyjścia to mało. Nawet nie wiem, czy gdybym mu powiedziała to ta cholerna potzreba ucieczki coś by mi dała:(

Jak to nie wiesz czy cos by mi dala? Mi chwilowa samotnosc daje. Zatesknic za facetem, pogadac ze soba. Poukladac cos w sobie wewnetrznie

*ci

Mam 32, ja miałam na myśli, czy cos by mi dało, gdybym szczerze wyznała mu o tych swoich pomyslach na ucieczki. Czy nagle poprawiłoby mi się, kiedy wywaliłabym z siebie ten ciężar, może znaleźlibyśmy jakiś kompromis...

Nie wiem to chyba zalezy czy potrafisz zwerbalizowac z jakiego powodu tak masz i co CI to daje, i czy on by zrozumial. Moj niby rozumie, ale mimo tego strzela focha i obnosi sie ze smutna mina... on nie jest powodem, zawsze mialam potrzebe samotnosci

Może mam podobnie jak Ty:)? Nie wiem. Kiedy byłam sama to bardzo chciałam być z kimś, kogo pokocham. Nie zdawałam sobie sprawy, że takbardzo będe potrzebowala samotności... Gubię się.

W czym tkwi problem? Nierozumiem, mąż cię zamknął w klatce? Dlaczego nie możesz pojechać sobie sama skoro masz taką potrzebę? Małżeństwo to przecież nie więzienie. Porozmawiaj z mężem że chciałabyś trochę pobyć sama,to przecież całkiem normalne. Czy oby faktycznie chodzi tu tylko o wycieczkę w góry

Tylko:) i o spełnienie mojej potrzeby samotnosci. Pisałam wcześniej, ze wiem, że sie obrazi, bo kiedy wspomniałam o tym delikatnie, między wierszami to poczuł się urazony. W jego pojmowaniu związku nie mieści sie, że można w góry, czy gdzie indziej, jechac samej. Co innegokawa z koleżanka, a co innego wyjazd.

dziewczyno, ale to nie jest zlote jajo ktore moze sie potluc i nic z niego nie bedzie wiecej to chlop, dorosly na tyle ze zalozyl rodzine, tak? wiec normalnie z nim pogadaj, obrazi sie ... trudno, przejdzie mu nie mozesz dac sie szantazowac emocjonalnie bo bedziesz coraz bardziej dusic sie w tym zwiazku nie rob awantury, spokojnie wyjasnij ze potrzebujesz wiecej swobody i tyle ... nie mozesz na sile zmienic siebie i jego, musicie nauczyc sie zyc razem ... ale czasem osobno

pocałunek samotności Tylko i o spełnienie mojej potrzeby samotnosci. Pisałam wcześniej, ze wiem, że sie obrazi, bo kiedy wspomniałam o tym delikatnie, między wierszami to poczuł się urazony. Wybacz ze powiem moze nazbyt obcesowo ale to jest jego problem :P Nie wyobrazam sobie zrowego szczesliwego zwiazku kiedy jedno blokuje drugiemu mozliwosc własnego rozwoju i spełniania własnych potrzeb. Wczesniej czy pózniej taki zwiazek dusi się własną miłoscią i zaborczoscią :O

Tylko z tą różnicą, że to mój mąż uwielbia jeździć w góry i zawsze mnie chce brać ze sobą, a ja rzadko kiedy mam ochotę i często mówię mu żeby jechał sam. On czasami bardzo się denerwuje z tego powodu. Już niejedna awantura z tego wyszła, ale ja już go chyba po latach trochę nauczyłam że jestem leniem i domatorem i i on chyba trochę już przywykł do tego że jak chce gdzieś jechać to raczej pojedzie beze mnie, choć zawsze wcześniej mnie namawia bym jechała. I owszem jest to też prawda że to z lenistwa nigdzie z nim nie jadę ale są też inne przyczyny. Pierwszą jest to że jestem introwertykiem i najbardziej komfortowo czuję się w samotności (wiadomo że takie wyjazdy to też często poznawanie ludzi i spędzanie czasu w jakiejś grupce ludzi co mnie naprawdę męczy) a druga przyczyna jest taka że nie kocham swojego męża i nie jestem szczęśliwa... W każdym razie już dawno zauważyłam że kiedy jego nie ma w domu to czuję się fajnie. Mogę wtedy wreszcie odetchnąć pełną piersią i robić to na co mam ochotę bez jakichś oczu na swoich plecach. Ludzie nieraz mówią: "jak macie jakies problemy to weżdzie spakujcie się i wyjedźcie gdzieś żeby się oderwać od prozy dnia codziennego. W innym otoczeniu zbliżycie się do siebie.." bla bla U mnie to kompletnie nie działa. Wręcz przeciwnie. Zauważyłam że na wyjeździe z moim mężem jeszcze bardziej myślę o swoich problemach, o swoim życiu, jeszcze bardziej myślę o tym jak beznadziejnie się moje życia potoczyło, jeszcze bardziej czuję że go nie kocham, jeszcze bardziej zycie staje się wtedy nie do zniesienia... Wyjazd w góry dla ciebie autorko to chyba jakaś potrzeba ucieczki od problemów, może potrzeba przeanalizowania swojego życia z dala od domu i jego problemów, z dala od czyichś oczu o gadania. Na twoim miejscu coś bym ściemniła że jadę do matki na kilka dni albo wręcz wprost zakomunikowała że wyjeżdżam sama w góry bo chcę trochę pobyć w samotności.

chyba bym sie nie nadawala do zwiazku, tez mam wielka potrzebe samotnosci, niezaleznosci, ale jestem sama juz tak wiele lat, a czasem zaluje ze nie mam kogos tak bliskiego jak Wy od ktorego chcecie uciekac, wyobrazcie sobie ze jestescie same ze ten maz odchodzi...chcialybyscie tego? chyba nie, nie polecam samotnosci nikomu