Brakuje mi poprzedniego ŻYCIA!! Co robić?

Mam problem, nie wiem nawet co mi da, że to napiszę, może coś z siebie wyrzucę. Od zawsze wiedziałam, że chciałam zajmować się sztuką(nie piszę w jakim kierunku bo to nieważne), walczyłam mocno, ale nie udało się. Od kilku lat prowadzę "normalne" życie, studiuje, pracuje i no właśnie i, tęsknie za poprzednim życiem. Tym "artystycznym", za ludźmi wtedy poznanymi, wolnością. Nie umiem sobie z tym poradzić! Nie mogę do tego wrócić bo przecież za coś trzeba żyć, zresztą za stara już jestem. Czuje się jakbym "spała" czekając na przebudzenie, takie jak nastąpiło kilka lat temu, nie chce "przespać" życia ale nie widzę innej możliwości.

A dlaczego nie mozesz wrocic?

Nie mam 30, ale co zrobię? Rzucę pracę? Za co będę żyć? Rodziców już nie chce obciążać, bo wystarczająco mi pomogli z moimi "fanaberiami".

Nie da się tego robić w ramach hobby, albo się angażuje na maksa(i ma się sposobność wykonywania tego rodzaju sztuki) albo kasujemy zupełnie. Poza tym mnie brakuje wszystkiego, tego, że mogliśmy się poświęcić tylko temu, że byliśmy kreatywni, młodzi, pełni nadziei, że całe życie nasze było podporządkowane tylko zajęciom w "szkole" a potem doskonaleniu tego co na zajęciach. Oprócz tego prowadziliśmy inne życie, "na granicy"(nie mam tutaj na myśli narkotyków czy coś).

idz na kurs wykwintnego kroju i szycia

Po co mi taki kurs? Akurat zdolności do robótek ręcznych, malowania itd. nie posiadam.

A coz to za sztuka, ze musisz sie calkowicie dla niej poswiecic?

Sztuka teatru. ;)

No to co za problem????

a ludzie których wtedy poznałaś? Dalej mają pstro w głowie czy zmądrzeli i zajeli się normalną pracą tak jak ty ? Bo przecież tak sie żyć nie da ( tak jak żyłas wczesniej ) bo rozumiem że sztuka która uprawiałaś nie ma nic wspólnego z zarabianiem na życie ?

No problem, do szkoły aktorskiej jestem za stara, a nie mogę sobie pozwolić na chodzenie do prywatnego studia aktorskiego bo to wymaga poświęcenia się głównie temu. A uważam, że jeszcze nie jestem na tyle dobra żeby stawać do jakiś castingów itd. poza tym temu też trzeba dużo czasu poświęcić.

Teneryffaa, różnie niektórzy dalej próbują ale większość zajęła się "normalnym" życiem. Tylko właśnie problem jest taki, że ja "zmądrzałam" ale wcale nie jest mi z tym dobrze, doskonale rozumiem, że trzeba pracować, mieć pieniądze itd. ale właśnie brakuje mi tamtego życia, duszę się, jestem nieszczęśliwa. Myślałam, że uda mi się zamknąć to i żyć dalej ale teraz coraz bardziej tęsknie, wspominam.

Najgorsze jest to, że czuje, że już swoje najlepsze chwile przeżyłam a mam dopiero niecałe 27 lat!

Up...

teatr amatorski! moze byc bardzo ciekawie odwiedz w czerwcu festiwal malta w poznaniu zobacz ile ciekawych rzeczy robia amatorzy a potem do roboty zakrec sie gdzies