dziewczyny jak to jest po porodzie?

tzn wiem,że nie jest lekko, kolorowo i opiekowanie się dzieckiem to nowość i ciężka praca ale chciałabym poczytać o waszych doświadczeniach:)

a konkretnie co Cie interesuje? :) jaki aspekt "poporodowości"? seks, poczucie kobiecosci, rozkład czasu i obowiązków?...

moja cora grzecznie cale dnie spala,wiec ja moglam odpoczywac,zajac sie domem itp.ale ogolnie polog to u mnie byl masakra(delikatnie mowiac) dopiero po 2 tygodniach siadalam w miare normalnie na tylku,/mam nadzieje ze teraz bedzie lepiej.

ogólnie mówiąc chujowo :)

ja po porodzie miałam depresje w którą wpędziły mnie położne które ciągle na mnie krzyczały:( Dziecko w szpitalu ciągle miało biegunkę i ciągle było odparzone. Nie dawałam sobie rady z niczym . Dopiero gdy wróciłam do domu odżyłam i wszystko było już kolorowe:)

wszystko interesuje mnie wszystko:) to moje pierwsze dziecko i o niczym nie mam pojęcia:D

ja po porodzie miałam depresje w którą wpędziły mnie położne które ciągle na mnie krzyczały oj tego właśnie też się boję:( ja ogólnie jestem bardzo charakterna i jak ktoś do mnie z pyskiem to ja też-ale ze szpitala to mnie chyba wyrzucić nie mogą

cóż nie było łatwo -szczególnie w szpitalu -brak doświadczenia, niemiłe i wręcz niechętne do pomocy pielęgniarki (szczególnie z noworodkowego). Ogólnie obawa o to jak sobie dam radę z dzieckiem. Dość długo byłam w szpitalu i dobijało mnie to bardzo. Najszczęśliwsza byłam gdy wróciłam do domu. A w domu już pomału jakoś to poszło. :)

ja w życiu nie byłam w szpitalu i chyba to mnie najbardziej martwi :O

a ogólnie jestem bardzo charakterna heheh ja tez byłam i teraz znowu jestem Zazwyczaj jak ktoś na mnie krzyczy to i ja potrafię ostro zareagować ale uwierz mi że w tedy po porodzie to byłam tak samo bezbronna jak małe dziecko bałam się słowa powiedzieć, o cokolwiek zapytać, byłam taka wystraszona że teraz gdy o tym myślę to sama siebie nie poznaje

ja pamietam ogromne zmeczenie, odespalam dopiero po kilku tygodniach, bylam na maksa wykonczona jak nigdy w zyciu..

1-szego dziecka no to w domu mały hardcore:P w szpitalu zreszta tez po drugim zdecydowanie lepiej, mimo ze starszy syn wymagał uwagi to i tak było w porzadku

wcześniej w ciązy leżałam kilka dni na patologii i tam siostry były zupełnie inne. Na położnictwie też różne się trafiały ale te z noworodków to już chyba za karę tam pracowały.

miałam bardzo fajne :-) pokazywały,uczyły jak przystawiać dziecko do piersi dawały dużo rad. Niektóre wręcz przychodziły pocieszać,na pogaduchy --synek miał wysypkę dobę po porodzie a ja dużo się martwiłam . Pielęgniarki pocieszały jak mogły. W sumie byliśmy aż 7 dni po porodzie w szpitalu. Dzisiaj myślę sobie,że to właśnie dzięki pielęgniarkom w ogóle karmiłam piersią bo na początku byłam zniechęcona tym,że mam mało pokarmu,tym,że syn nie łapie dobrze piersi itd.. A w domu no cóż :-) realia macierzyństwa,nieprzespane noce poczucie nieatrakcyjności( związane z hormonami) dużo zależy od naszego nastawienia. Dziecko wyczuwa emocje mamy. SZCZĘŚLIWA MAMA TO SZCZĘŚLIWE DZIECKO i ja podpisuję się pod tym w 100 %.

lepiej nie słuchać tego, co kto mówi, jak było po porodzie, bo każda kobieta odczuje to inaczej.Usłyszysz, że ktoś miał masakrę i się możesz zupełnie niepotrzebnie wystraszyć, bo u Ciebie może być inaczej. U mnie było źle. Sam poród mnie nie wykończył,,przeciwnie, od razu po porodzie byłam w pełni sił, zero komplikacji poza małym zapaleniem piersi. Ale dziecko dało mi w kość, opieka nad nim pierwsze tygodnie to dla mnie był hardkor,ale każdy ma inaczej, więc na to nie patrz.

Ja po porodzie byłam 3 dni w szpitalu z czego 1.5 dnia synek przespał i położne super przychodziły pytały sie czy czegoś nie potrzeba czy pomóc czy na siłach jesteśmy żeby dzidziusiami sie zając a jak wróciłam do domu co prawda byłam zmęczona ale sam fakt że dzidz już w domu i jest już z nami nie dawał spać w dzień nocki przespane synek lubił spać więc ok nie płakał. Nie przejmować sie gadkami położnych to ty będziesz mama(pierwsze dziecko) nie one i wiadomo że jak już jest pierwszy niemowlaczek to opiekowania trzeba sie nauczyć we krwi napewno tego nie mamy i karmić piersią na codzień całe życie nie karmimy więc nie przejmuj sie tym zrzędami w szpitalu bo są takie bo maja dość już tej pracy pewnie sorry że tak chaotycznie :)

Moja córcia Blanka ma nie spełna 3 miesiace. I od poczatku jest super.... karmie piersia i nie mam zadnych problemów ;) jestem przeszczesliwa:) Oddaj sie w pełni temu co podpowiada Tobie instynkt... Ja tak zrobiłam kiedy jedna połozna mówiła jedno, potem przyszła druga zaprzeczyła pierwszej, trzecia obrzucila błotem dwie wcz esniejsze.... obłed! Sama sobie poradziłam z przystawieniem do piersi... i tak dalej... bałam sie ja przewijac mimo,ze przy porodzie miała te 3500g. I wcale nie chodziłam do szkoły rodzenia, i nie omagała mi ani mama, ani tesciowa;) Uwiez w siebie i do przodu!!!! :P

u mnie na patologi tez było fajnie tylko już na noworodkowym położne pracowały z przymusu. Córa miała żółtaczkę pokarmowa i musiałam jej najpierw ściągać mleko potem iść do położnej i poprosić żeby je przegotowała. Ręka od laktaria mnie tak napierdalała że już nie dawałam rady, jak poszłam w nocy przegotować mleko to wielka obraza była a i jeszcze jak mi na wieczór zabrały dziecko na badania to w nocy zostawiły w ty takim szklanym wózku a ja z tego zmęczenia tak mocno spałam że nawet tego nie słyszałam a za kawałek przychodzi położna i na mnie z ryjem że dziecko samo leży a ja sobie śpię/

a o porodzie sie nie wypowiadam ;| bo ja miałam masakre... rodziłam w niedziele i ... nie było lekarzy :P zupełnie sama... o 24;00 miałam skurcze co 5 min. i usłysvałam, ze mam isc spać, bo urodze jak dobrze to jutro :P za 4 godziny Blanka była na swiecie... ale o porodzie nie słuchaj, kazdy organizm jest inny :)

Ja najbardziej bałam się seksu po porodzie :P ale dalismy radę... byłam jak dziewica :D

nie jest łatwo :D miałam depresję tzn ciągle wyłam,nie miałam pokarmu,moja psychika to sajgon(że jestem złą matką,nie jestem małemu potrzebna i inne nowości) na początku dzieciak kochany-spał po 4 godziny,wstawał na jedzenie,przewijanie i znów spanie.Teraz już dopomina się aby poświęcać mu czas. No ogólnie...sama zobaczysz :D przyznam że bardzo dużo daje pomoc bliskiej osoby w moim przypadku mamy, trochę też teściowej zwłaszcza w pierwszych dniach.

teściowa-nigdy w życiu! ona i tak już od dłuższego czasu nie może wytrzymać żeby nie kłapać jęzorem na każdy temat-zdecydowanie jest ostatnią osobą która chciałabym oglądać po porodzie :D i niestety pierwszą jaka przybędzie znając ją :O wczoraj się dowiedziałam,że jak ona rodziła- bagatela 35 lat temu :D to do szpitala nie brało się nic-więc nieee,dziękuje:) za to teść powiedział mi,że wychowałam 2 psy i 10 szczeniaków to dam rade:O :O :O A już nie mam siły słuchać tych mądrości i coraz bardziej panikuje:O

Ale wiadomo,wiele też zależy od otaczających nas ludzi-w tym pielęgniarek szpitalnych

po porodzie jest tak jak we wczorajszym filmie na tvnstyle :D polecam jest przerypane

nieciekawie... Wszystko zupełnie nowe. Musisz pogodzić obowiązki dnia codziennego typu gotowanie, sprzątanie z opieką nad malutkim dzieckiem, które w tym wieku dużo płacze, a ty nie wiesz dlaczego. Na początku jest bardzo ciężko, ale wraz z nabywanym doświadczeniem co raz lepiej.

Ja zazdroszczę dziewczynom,którym pomagają mamy czy teściowe. Wtedy jest dużo lżej :-) ktoś pobawi Ci dziecko,weźmie na 2 godzinki na spacer w wózku a Ty w tym czasie zrobisz coś w domu,czy dla siebie. Mi po porodzie było ciężko,byłam sama. Mąż dużo pracuje (do ok 19) Przez pierwsze 10 dni w ogóle nie miałam jak wyjść z domu (było zimno,z noworodkiem nie mogłam). Moja przyjaciółka urodziła miesiąc przede mną i dużo pomagały jej mama i teściowa. Wzięły dziecko na spacer,ugotowały coś . Zawsze któraś ją odwiedziła . To jest duże wsparcie moim zdaniem.

Każde dziecko jest inne i każda mama inaczej reaguje, grunt to nie panikować. Na początku nie jest lekko. Ogromne zmęczenie i ciągły brak snu. Dla mnie najgorszy był moment jak wróciliśmy do domu i nagle ta świadomość, że to JA odpowiadam za życie tej małej istotki i do tego przerażenie, że jeśli zrobię coś źle to mogę skrzywdzić maleństwo. Obawa o dziecko zostaje już chyba na zawsze, ale jeśli chodzi o codzienne czynności to wprawy nabywa się błyskawicznie i z każdym dniem jest coraz lepiej. Czas leci bardzo szybko a maluszek zaczyna się rozglądać, uśmiechać, gaworzyć, nagle zaczyna chodzić i robi się z niego mały indywidualista a wydaje się jakby dopiero co przyjechał ze szpitala.

mielonka w kroczu, wiadro między nogami, seksu nie bo z czym, facet się brzydzi, obwisłe cycki, wielki tyłek :o

Ja z mężem nie miałam żadnej pomocy bo takiej nie chciałam, chciałam radzić sobię sama i udało się:) . Pierwszy miesiąc to masakra, ból brzucha (po cesarce) , ciągłe zmęczenie i niewyspanie i ten strach (dziwne uczucie które mnie zaskoczylo).....przed własnym dzieckiem:D że się obudzi, że zacznie płakać a ja już tego nie mogłam znieść, byłam zmęczona już od 3 trymestreu ciąży a tu niestety nie było jak odpocząć i się choć troszkę zregenerować. poza tym stres spowodował że czasami zapominałam wiele rzeczy podczas opieki nad małą i musiałam wszystko na kartce zapisywać. Nie dbałam o sibie , nie dojadałam a czasem wogóle w ciągu dnia nic nie zjadłam bo "pilnowałam " córeczki. Ogólnie jakoś szybko minął ten najtrudniejszy okres który był troszkę przepłakany (do dziś nie rozumiem z jakiego powodu:D) ale najgorsze było to że nagle o wszystko zaczęłam ochrzaniać męża pomimo że obiecaliśmy sobie partnerstwo przy dziecku i że będziemy się wspierać ... i tu dałam plamę... opierniczałam go o wszystkie błędy które popełniał opiekując się małą, dosłownie o wszystko, kontrolowałam każdy jego ruch, każdą kobiałkę mleka która wsypywał do butelki i to jak wycierał małą podczas przewijania:D , ogólnie to nie wiem jak ten chłop to wytrzymał. Po okresie miesiąca jak ręką odjął, zaczełam ufać mężowi i powierzać mu z zadowoleniem opiekę nad małą i przez to sama odpoczęłam czego z własnej winy wczesniej nie mogłam doświadczyć. Dziś nadal nie mogę zrobić wszystkiego w ciągu dnia co sobie zaplanowałam i złości mnie to ale jest już o niebo lepiej i pożnaby powiedzieć że równowaga powróciła na tyle że już niczego się nie lękam . Obecnie minął 3 miesiąc od narodzin małej. Każdy inaczej przeżywa powrót do domu i opiekę nad dzieckiem i nie raz może nas zaskoczyć to jak reagujemy na nowości. Ja życzę autorce żeby uczyła się na doświadczeniach innych dziewczyn i pamiętała że najwazniejszy to spokój, nie dać się stresowi i dbać również o siebie czego ja nie robiłam i to był błąd.

Ja nie wspominam najlepiej czasu po porodzie,bo nikt mnie też na niego nie przygotował....Tzn. wszędzie czytałam i każda znajoma "już mama" mówiła tylko o dziecku,jakie to one pachnące, kochane, och, ach i w ogóle. I dlatego tez sama siebie obwiniałam za to, że miałam ochotę uciec jak najdalej, nie czułam wielkiej miłości, a raczej wielkie rozczarowanie-że moje dziecko nie jest różowiutką pyzą, która tylko je, śpi i ładnie wygląda, a raczej przypomina rozwydrzonego małego chińczyka ze schodzącą ze stópek skórą i krostami na czółku :) nie wiedziałam też, że NIE MUSZĘ karmić piersią, a jedynie mogę, ma to być przywilej, a nie droga przez mękę. Mi każdy powtarzał, że jak nie będę karmić piersią, to kiepska ze mnie matka, więc karmiłam....Płakałam z bólu, bo córka gryzła mi brodawki, nie najadała się, ale karmiłam....Cały miesiąc, później powiedziałam, że już dość, teraz działam wg swojego wewnętrznego instynktu. I Tobie też radzę....Od początku słuchaj przede wszystkim swojego instynktu,a gadanie innych możesz wziąć za dobre rady-do wykorzystania, lub nie. Pozdrawiam :)