zrezygnować?

Potrzebuje trzeźwego spojrzenia na sprawe. Moja sytuacja: spotykam sie z chłopakiem, z ktorym bylam przez jakieś 3 miesiace, nie był to zwiazek idealny, czasem troche nudno, ale ogólnie dobrze sie czułam, bo kogoś miałam. On wypytywał, czy go kocham [zakochiwałam sie tak sadze], mówił ze on chyba tak. Ale w końcu stwierdził, że to nie ma sensu, bo jednak mnie nie kocha. Że jestem cudowna dziewczyna, nie jakas zapatrzona w siebie, nie zlewam go, ale on mnie nie kocha, bo jakby kochał to by sie bardziej starał.. łatwo by mu przychodziło mówić, ze teskni, zaskakiwac, kupić jakis drobiazg.. no i zerwaliśmy, potem chcieliśmy znowu spróbować i znowu czułam, ze nic z tego nie będzie, bo wbił sobie, że mnie nie kocha.. poźniej miałam wesele, on nie mógł pójść, wiec poszłam z kolega koleżanki, zaczeły sie flirty i łatwo było mi zapomnieć o tamtym. jednak z weselnym kolega nic nie wyszło, bo sie okazał draniem. po miesiacu wznowiłam kontakt z byłym. spotykamy sie, juz chyba z 3 miesiac znowu. widzimy sie 1,2 w tygodniu jak zjezdzam do siebie. codziennie do mnie dzwoni po pare razy, piszemy, itp.. okazuje zazdrość. seks jest cudowny. chodzimy za reke, przytulamy sie. ale żadnych słów: KOCHAM CIE, CIESZE SIE ZE CIE MAM. NIGDY ZADNEGO KWIATKA ANI NIC.. i starałam sie traktować go z dystansem, ale ostatnio widze jakjest mi smutno, ze juz musi wracac do domu. smutno mi jak mysle, ze to w kazdej chwilii moze sie skonczyc, ze on tego nie traktuje jako zwiazek na całe zycie, tylko na teraz. ostatnio siedzielismy i sie wyglupialismy, po czym dzwonil do niego kolega i powiedział, ze własnie go koleżanka zlała woda. bardzo przykro mi sie zrobiło :( nie wiem, czy sie odciąć od niego, bo będzie mi ciężko to zrobić, sama wiem, że nie jest ideałem, ale jest mi z nim mimo wszystko dobrze. mam 20 lat. i wiem, że cieżko poznać kogoś wartościowego, do kogo bedzie sie czuc chemie i spedzać dobrze czas razem, kto nie bedzie zlewał..