Myślę, że to moja wina, chce to naprawić. Da radę?

On ma maturę. W związku z tym wyjeżdża z rodzicami do domku nad jeziorem bo tam nie ma kumpli, mnie, internetu i ma pewność, że się nauczy i nie będzie go nic rozpraszało. Inaczej nie umie. Przez ten czas co zaczął wyjeżdżać to mi się coś ubzdurało w głowie, że już mnie nie kocha, że rutyna się wdarła do naszego związku, że bla bla bla bla.. I tak mu marudziłam przez ten cały czas, choć on mówi, że niczego nie zauważył. No ale w końcu od mojego marudzenia, zaczął się serio dziwnie zachowywać. Dzisiaj zadzwoniłam do niego, żeby przeprosić za to marudzenie. Uznałam, że udzieliło mi się od tego, że rodzice swojego czasu się ciągle kłócą i nawet temat rozwodu przemknął. Powiedziałam, że chcę skończyć tą rozmowę raz na zawsze i już do niej nie wracać bo to jest bez sensu. A on chyba zrozumiał, bo powiedział, że on nie chce tego kończyć, zwłaszcza przez telefon. Szybko się poprawiłam i powiedziałam, że nie o to chodzi. Ale mimo wszystko... O 16 się spotykamy, żeby pogadać, bo przyjeżdża. Ubrałam się ładnie, wypachniłam, tak jak on lubi, i od tej rozmowy poprawiam sobie humor. Nie chcę go przyjąć na smutno. Chcę go przyjąć tak, jakby się nic nie stało. Z uśmiechem. Nie chcę go stracić przez moją głupotę. W sumie, ja też bym nie wytrzymała mojego marudzenia. Myślicie, że będzie ok?

trzymamy kciuki :)

Na oczach przerażonej rodziny zjadam chińskie kalkulatory, wmawiając wszystkim że to gofry.

Dzięki... Została godzina. Robi się coraz ciężej. Ale muszę dać radę. Uśmiech na twarzy, pierś do przodu. Ma być dobrze ... echhhh

Dzięki podszyw za pomoc w poprawie humoru :)

Jest tam ktoś?