ja jestem chyba nienormalna

jestem kobietą z wieczną schizą ciążową. jestem meżatką. Od ok. 8 miesięcy było ze mną ok, bo nie współżyłam w dni potencjalnie najpłodniejsze i się nie przejmowałam. oczywiście przy KAŻDYM stosunku zabezpieczamy się z mężem prezerwatywą. No i co? W tym miesiacu w samym środku cyklu kochaliśmy sie dwa razy, dzien po dniu. Oczywiście w prezerwatywie, za drugim razem był to też stosunek przerywany. Ale nie szkodzi- i tak już jestem zdołowana, przejmuję się i wkręcam sobie, ze będe w ciąży. Pewnie jestem niedojrzała emocjonalnie, po ślubie, regularnie współżyję, a boję się ciąży, jakby nie wiem co, ale trudno- tak już mam. Moze mnie jakoś pocieszycie? A moze w sumie powinnam sie bać- w końcu to najpłodniejsze dni :O

Chryste Panie w prezerwatywie i w dodatku stosunek przerywany? Twoj maz nie protestuje?

protestuje :), ale to zdarza się góra raz na miesiąc:)

Schizolka z ciebie nie przez ciążę bynajmniej. Jak można w małżeństwie kochać się w gumie??? Stosunek przerywany???? Współczuję twemu facetowi. Zresztą nie rozumiem zupełnie gdzie tu radość z seksu? Czemu nie stosujesz pigułek?

tabletki brałam 3 lata, już moze podziekuję....... zresztą nie moge nawet ze względów zdrowotnych ich już brać

A czemu tak nie chcesz dziecka? Długo jesteście po ślubie?

jestesmy po slubie 2 lata. ja bardzo chce mieć dziecko, ale jeszcze nie teraz. Oboje mamy kompletnie nieustabilizowaną sytuację materialną, na dodatek mam trochę kłopotów zdrowotnych. A poza tym, zupełnie nie wiem dlaczego, odczuwam jakis lęk przed ciążą, jak tylko pomyslę, ze mogłabym być w ciąży, to od razu ściska mnie w żoładku. moze ejszcze nie dojrzałam, nie wiem. W przyszłości chaiałbym mieć co najmniej dwójkę:)

nie dojrzałaś... tez tak miałam, czułam że kiedyś będę chciała mieć dziecko ale na samą myśl że cos miałoby mi rosnąć w brzuchu czułam lęk. nie umiem tego wyjaśnić. teraz dojrzałam do macierzyństwa, świadomie w wieku 30 lat podjęłam decyzję, że już czas, od dłuższego czasu bardzo tego chciałam i zdecydowałam się. jestem w 5 miesiącu, okropnie szczęśliwa, wszystkie idiotyczne szczenięce obawy uleciały. podchodzę z pelnym spokojem do porodu, czekającej nas zmiany trybu życia itp. duża zasługa w tym mojego partnera, który zawsze powtarzał że chce mieć dziecko za jakiś czas. dzięki temu nie miałam przez te wszystkie lata schizy. wiedziałam, że jak przyjdzie czas, to zaczniemy działać.