Sesja a beznadziejna miłość. Jak wyzbyć się uczucia, kiedy trzeba kuć?

Będę pisać krótko, żeby nikogo nie zanudzić. -Jestem zakochana -Jest dla mnie bardzo kochany i dobry, bardzo czuły -Podobam się jego koledze i on sam zachęca mnie do zbliżenia się do niego, np. przytulenia- nie wiem, czy na poważnie; jesteśmy wszyscy bardzo ze sobą związani, więc takie rzeczy jak obejmowanie i wygłupy to norma. Jego bratu podobam się fizycznie -Jest to uczucie beznadziejne, bo nie mogę mu powiedzieć o nim, spłoszę go i stracę -Mam teraz sesję, bardzo ciężką i nie mogę pozwolić sobie na głupie myśli, łzy itd. -Twierdziłam, że nigdy się nie zakocham po ostatnim nieudanym „podejściu i słowa nie dotrzymałam -Zapadam się w nim coraz bardziej i rozkładam ręce. Najbardziej nie cierpię tego poczucia bezsilności -Zobaczę się z nim za 2 tygodnie. Wytrzymam, ale nawet jeśli się spotkamy, to co z tego? Przyjdzie tam dziewczyna, którą on bardzo lubi, ze wzajemnością. Jest sympatyczna, ale traktuję ją jak rywalkę i jestem zazdrosna, mimo że tego w żadnym stopniu nie okazuję -Moim problemem nie jest nieśmiałość, jestem osobą bardzo otwartą, żywą, radosną, taka „dusza towarzystwa. A jednak nie mogę zdobyć się w stosunku do niego na więcej niż uśmiechy, buziaki itd. Tak jak w stosunku do normalnego znajomego Nie wiem, jak sobie z tym poradzić. Teraz mam ogrom nauki i tym się zajmuję, ale nie mogę o nim zapomnieć. I to mnie męczy. Nie widzę nawet szansy, że on kiedykolwiek zobaczy we mnie kogoś więcej niż bliską, kochaną, małą znajomą. I to mnie najbardziej frustruje. Podajcie jakieś sposoby na to, by o nim zapomnieć. Ja zdaję sobie sprawę, że to prawdopodobnie nie wyjdzie, ale jak wyzbyć się tej nadziei?