byl z wami maz przy porodzie?

Byl z wami maz przy porodzie?Jak pamietacie ten dzien?:)Czy po jego obecnosci tam cos sie miedzy wami zmienilo? Chcial od razu tam byc czy sie wahal?

bo bardzo mu na tym zależało mimo, ze na początku ja byłam przeciwna. Między nami nic się nie zmieniło. Obecnie jestem w drugiej ciąży i mąż jest bardzo zawiedziony, że nie będzie go przy porodzie bo będę miała cesarkę.

było, że będzie chodziliśmy razem do szkoły rodzenia jak pamiętam dzień - no nie było lekko, bo długo to trwało ;) nic się nie zmieniło, bo niby co się miało zmienić?

No właśnie ja też jestem ciekawa. Kobiety mówią, że obecność męża powoduje zaciśnięcie więzi między małżonkami i między ojcem a dzieckiem. mój mąż kategorycznie oświadczył, że nie pójdzie do porodu i jakoś mi tak dziwnie, bo zostałam z tym sama. odczuwam to jakby mu ma mnie nie zależało.

a moj byl przy cc, bylam uspiona

oczywiście, nie wyobrażam sobie rodzić bez mężą

u mnie pierwszy poród skończył się CC więc na czas cięcia został wyproszony w drugiej ciąży miałam planową CC więc nie było opcji by był obecny przy cięciu, ale stał pod drzwiami od początku do końca;) jeśli uda mi się zajść w kolejną ciążę, to na pewno nie będzie męża przy CC tylko znowu pod drzwiami;) szkoda:(

Nie nie bylo. Byla bratowa. Uwazam ze super miec kogos przy sobie kto Ci pomoze, ale tez uwazam ze faceta nie mozna zmuszac.

A ja z kolei nie wyobrażam sobie rodzić z mężem! Rodziłam bez męża wszedł dopiero jak było po wszystkim i ciesze się że nie musiał tego oglądać. Pozatym przypuszczam że nie wiele by mi pomógł bo z bólu nie bardzo wiedziałam nawet kto obok mnie stoi ;) Ale to chyba ma znaczenie ile czasu się rodzi... Bo ja rodziłam 4h ale jakbym miała sie męczyć 12h czy więcej to chyba bym chciała żeby przy mnie był...ale też nie do końca ;)

no bo wiecie niektorzy mezowie jak byli przy porodzie to potem czuja orbzydzenie poniekad do swoich kobiet

do mnie obrzydzenia, wręcza pociągam go jeszcze bardziej niż wcześniej

męża nie chciałam była ze mną mama

nie był, nie był pewien czy chce, ja byłam pewna że nie chcę żeby był :) nie żałuję.

Był w szpitalu (póki chodziłam to razem byliśmy na korytarzu) ale w czasie samego porodu nie. Ani ja ani on nie chcieliśmy. Uważam, że poród rodzinny to jakiś chory wymysł współczesności. Mąż "od razu" pomagał mi w opiece i zajmowaniu się dzieckiem, miedzy nami jest tak samo (znaczy bardzo dobrze) jak przed pojawieniem się dziecka.

poza tym nie było ze mną nikogo oprócz 2 pielęgniarek.

Ze mną był. Rodziłam 14 godzin więc mogliśmy pogadać między skurczami, masował mi plecy - bóle krzyżowe a pod sam koniec wyszedł i wrócił przeciąć pępowinę.

nie lubią patrzeć na wiadro między nogami :o

powaliło was z tym wiadrem czy co?

Był. Pępowinę nawet przeciął, a jak położna zabrała Małą do ważenia, mierzenia i owijania w bety to poleciał za nią żeby broń Boże dzecku krzywdy nie zrobił, do tej pory szczyci się tym, że pierwsza osobą która nasza córka zobaczyła po przyjściu na swiat był on - jej cudowny ojciec :D

mowi ze kocha mnie jeszcze bardziej bo widzial jak bardzo sie meczylam nie mogl byc do konca bo mialam nieplanowana cesarke ja na poczatku nie chcialam zeby byl on tez nie chcial ale w dniu porodu ogarnal mnie taki strach ze poprosilam zeby zostal i zostal

Mój też był w szoku, nie myślał, że poród boli aż tak bardzo, a był ze mną całą noc i widział co wyprawiałam z bólu.

przy porodzie, jakoś nie czułabym się chyba komfortowo w tej sytuacji... może trochę bałam się, jak to zniesie, czy się nie zrazi /różne słyszałąm historie/, trochę nie chciałam, żeby mnie oglądał w takim stanie... obie córki urodziłam sama i zadzwoniłam do niego po fakcie. Nawet był moment w drugiej ciąży, że zastanawiałam się, czy nie próbować "rodzić" razem chociaż na początku, bo rodziłam w klinice prywatnej, gdzie mąż i inne osoby to już standard /niektórzy całymi rodzinami przyjeżdżają do porodu/. Ale jego reakcja też była na nie, więc nawet mi to pomogło w decyzji, że jednak rodzę sama. Może byłabym gotowa przełamać się, gdyby on chciał, ale skoro oboje niechętnie do tego podchodzimy to nic na siłę. Myślę, że to bardzo indywidualne - zależy i od mężczyzny i od kobiety, od głębi relacji, chyba nie można uogólniać, czy lepiej z mężem, czy bez...

wprawdzie przy porodzie niebył ale słyszał jak rodzę bo się darłam w niebogłosy niestety strasznie to odebrał jakis miesiąc po porodzie niechciał mnie w ogole przytulać bałsie mnie dotknąć dostał większej depsesji niż ja a nasz pierwszy stosunek odbył się dopiero 3 mies. po porodzie i to tak na siłę się zmusił było mi strasznie przykro po go potrzebowałam a traktował mnie jak powietrze. już jestem pół roku po porodzie i jest ok nawet mnie za to tysiąse razy przepraszał i juz wiem że najwieksze moje szczęście że tego nie widział

maz byl do czasu az zawieziono mnie na blok operacyjny na cc (niestety)

U mnie tak samo, był przez wiele godzin, do momentu przewiezienia na salę gdzie wykonano cesarkę. Po cesarce to on pierwszy tulił córeczkę.

Był, powiedziałam że go chcę przy sobie bo się boję i był. Potrzebowałam wsparcia, nie uważam żebyrodzenie dziecka było aż tak cudowne że musi to zobaczyć ;) Gdyby mogła, chętnie poszłabym z mamą, siostrą czy inną babą, ale nikt się nie nadawał do zastąpienia męża. Na przedporodowej i wcześniej,w domu, oglądał jak wyję z bólu- też lekki szok bo nie wiedział że to aż tak boli (miałam bóle krzyżowe). Trudno, też nie wiedziałam że tak boli a dałam radę :) Tylko wbijania wenflonu nie wytrzymał bo się boi igieł :) Na porodówce był przy mojej głowie, nie pozwoliłam mu zaglądać między nogi bo to jednak średni widok, ani ja ani dziecko nie wyglądamy pięknie i oglądanie w niczym nie pomoże. Nie pozwoliłam mu też przeciąć pępowiny bo kurcze, drugi koniec jeszcze siedział we mnie, teź średni widok ;) Ogólnie sam poród nic nie zmienił, rodzicielstwo jako takie zmieniło ciut i nas, i nasze relacje (na plus).

nie, cierpliwie czekał pod drzwiami :( niestety urodziłam wcześniaka ale plan był że będzie , bardzo mu zależało na tym:( wspierał mnie do czasu aż mnie przewieźli na salę septyczną a potem nie odstępował naszą córkę na krok :)

poród to nie jest widok dla mężczyzn

Mój od początku mówił, że nie chce przy tym być. Ja też nie chciałam. Ale jak zaczęły się skurcze, byliśmy akurat razem na spacerze, poszliśmy do szpitala, tak się bał, martwił, że coś sie stanie, bo widział jak mnie boli, że zmienił zdanie od razu, był przy porodzie, a raczej przy jego większości. Bo jak odeszły mi wody, kazałam mu wyjść. A za pół h wrócił zobaczyć dziecko :) I szczerze powiem, że zmieniło się coś mieędzy nami. Na lepsze. Nie wiem dokładnie co, ale naprawde nasze wiezi strasznie sie zaciesnily.

ja tam swojego faceta nie chciałam mieć obok siebie. i tak miałam cesarkę ostatecznie