Historia prawdziwa, lecz czy zachodu warta ?

Otóż mojemu od 2 tygodni wmawiać zaczęłam marudząc, całkiem bez sensu, że coś się z nami dzieje, że nie jest jak dawniej. Nie wiem, ale po prostu coś sobie ubzdurałam. Zachwianie. Ale przeprosił, że mógł pomyśleć o zerwaniu i że jest głupi. Ostatnio dziwny mój kolor włosów przyśpieszył i zmieszał się ze wszystkim dodatkowo, co spowodowało wielką kłótnie. Powiedział, że nie chce ze mną być. Wiem, że to jest osoba, na którą łatwo wpłynąć. A więc mama jego mnie nie lubi więc również dupę truje. 3 dni mnie nie było. Biwak, jezioro. Dałam trochę czasu mu, choć z 2 razy zadzwoniłam. Dzisiaj się spotkaliśmy. Po moim argumentowaniu, bo przecież mówił, że mimo wszystko mnie kocha, przeprosił, widziałam łzy, którymi oczy zaszły, ale powstrzymał je. Nigdy nie lubił płakać. Przy mnie zdarzyło się to raz. Przytuliliśmy się. Ciężko, ale ulga. Chciałam go tylko przytulić. Nie powiedział jednak, że kocha. Wiem, trzeba czasu. To tak, jakbyśmy zaczęli trochę od nowa. Dzisiaj miał się uczyć z kumplem na test zawodowy. Trudny do zdania. A więc musiałam ich opuścić. Boję się jednak. Będzie jeszcze... A nieważne.. Ech...

Chodzi mi o to, że jeżeli wróciliśmy do siebie, to czy lepiej zachowywać się z dystansem jak na razie i czekać aż on pierwszy zadzwoni, żeby sprawdzić jak bardzo mu zależy, czy dzwonić normalnie jak mnie najdzie ochota z nim pogadać?

jesteśmy ze sobą 2 lata... jakby co

ej... pomocy

Doradźcie mi

dziwnie napisane :)