Potrzebuję pomocy albo porady.

Mam problemy ze swoją psychiką. Wiem o tym, znam chyba przyczyne takiego stanu rzeczy, nie umiem jednak zapobiec skutkom. Jestem normalną dziewczyną, radosną i wesoła, czasem wybuchne placzem ze zlosci - to chyba normalne. Ale zdarzają się chwile, kiedy siedze sama w domu, coś mnie zakłuje w serce albo ktos cos zrobi nie tak i histeria murowana. Potrafie zacząć plakac i ryczec przez 2 godziny bładzac gdzies w ścianach swojego umysłu. Przenosze sie do bolesnego świata. Zachowuje sie jak histeryczka. Nie mam pieniedzy zeby isc do psychoterapeuty, poza tym tu nie chodzi o znalezienie źródła problemu, tylko o zdobycie wewnetrznej sily by nie szukac sobie problemow codziennych. Bywa ze czyjes zle slowo obracam przeciwko sobie, poplacze sie bo cos tam, a potem juz po prostu siedze i placze. Zapadam sie w sobie, jestem osoba bardzo wrażliwa i za bardzo analizuje. Odcinam sie wrecz od rzeczywiostosci, a potem, gdy dojde do siebie zastanawiam sie, gdzie ja bylam, ze widzialam sytuacje tak nieobiektywnie i zamaist przyjac cos ze spokojem tak wybuchlam. Kiedy jestem w normalnym humorze wiem, ze to przejmowanie sie nie było normalne, wrecz psychiczne. Raz mam takie nastroje co 2-3 dni, czasem miesiac ich nie mam, to zalezy. Chyba im wiecej stresu tym gorzej. Nie jestem chyba wariatką, ale ostatnio zaczelam sie zastanawiac o co chodzi i czy aby na pewno jestem zdrowa. Funkcjonuje normalnie poza tym ze czasami dopada mnie taka matnia. Gdy z niej wyjde, przechodze do normalnosci, czuje w sobie sile do bycia silną, zastanawiam sie gdzie byla moja trzeźwośc umyslu i wstydze sie tego. Pisze o tym, bo dzis siedzialam 2 ghodziny taka przy swoim chlopaku. Duzo myslalam wczesniej, ze za malo rozmawiamy, dzis cos odwarknal jak zadalam mu 2 pytania i nie moglam zahamowac tego co bylo dalej. Stwierdzil, ze chyba naprawde mam jakąs nerwice i wymyślam sobie problemy. Ma ktos poobnie? Jakies porady?

Dodam ze mam 19 lat, mialam tak juz w gimnazjum, od zawsze - juz w podstawowce duzo plakałam. W gimnazjum strasznie sie nad sobą użalałam. W liceum duzo przemyslalam, wyszlam z tego, ale jak mowie-nadal takie sytuacje się zdarzają. Szczescie, generalnie coraz rzadziej, ale nie jestem juz dzieckiem zeby tak się zachowywać. Czasem jedna taka sytuacja moze dużo skiepścić...

Nikt??