mam taki problem, ze jestem skrepowana itp

przy kumpeli, ktora znam od dzieciaka porreafie sie tak sztucznie usmiecham, w sensie, ze nie czuje sie swobodnie, nie jest tak tylko przy niej. jestem taka zawstydzona i ogolnie dziwna. "maska" spada po przekorczeniu progu domu. nie wiem jak juzz tym wlaczyc. rozmawiajac z ludzmi czuje, ze to nie ja, nie gadam jak ja, jestem zazenowana, zaklopotana. co mam robic?

pomozcie

to fobia spoleczna lub nerwica

kurwa, zaraz miraka i parkinsona wmowicie. bez przesady, to nie zadna fobia, chyba nie zacie zcazenia slowa. :O

moze ktos bardziej rozgarniety pomoze? pracuje nad pewnoscia siebie i widze postepy, myslalam, ze i to zniknie, ale jak widac nie. siedzac w domu np przed spotkaniem z kims, mysle, bede normalna, taka jak w tym momencie, nie bede sie usmiechac na sile, ani gadac by gadac. a poznije magia, juz tak nie potrafie:P

a co jest nie tak z mym intelektem i skladnia zdan?

haha, fakt:P ale to nie sprawa intelektu, tylko tego, ze pisalam szybko i nie oprawilam bledow:) "ktora znam od dzieciaka i potrafie sie tak sztucznie usmiechac"

rozdwojenie jaźni...dwuosobowość - potem dwulicowość...:P

johny, nie badz takim cwaniaczkiem i nie zgrywaj sie, bo chyba widac, ze to sa literowki. dzieki za "pomoc":)

okej, bo juz chcialam zakladac watek na Twoj temat, opiewajacy Twoje chamstwo:P poradzisz mi cos w temacie?

Ja Ci powiem, ze tez kiedys tez czulam sie skrepowana w towarzystwie. Czasami nawet z tego skrepowania nie umialam sie wyslowic, tworzyly sie dziwne sytuacje. Ale dzialo sie tak, gdy bylam duzo mlodsza. Mialam jakies 16-21 lat. Potem zaczelam wiecej wychodzic do ludzi, przebywac z towazystwem i z czasem praktyka uczynila mistrza. Wiec, droga autorko, glowa do gory! Zacznij wiecej przebywac z ludzmi ktorych lubisz i pewnie samo Ci przejdzie..

Jeszcze tylko dodam, ze jak kogos znasz od dziecka, to wcale nie musi znaczyc, ze dobrze znasz te osobe, albo ze sie lubicie.

u kobiet to normalne, że zakładają maski, a w domu je ściągają

wlasnie ja przez to tez mam problem z wyslawianiem sie, poza tym z tego skrepownaia moje wypowiedzi sa bez polotu, zwykle owie szybko, by juz skonczyc to co mam do powiedzenia(bo jednak potrzeba wyrazenia opini jest silniejsza:)), przez co moja wypowiedz jest niezrozumiala, a ludzie sie na mnie patrza jak na dziwaka. wkurza nie to, ze usmiecham sie tak niemsiale, jakbym nie mogla po prostu ich sluchac i nie udawac, ze mnie to jakos specjlanie bawi, czy inne takie. ja duzo przebywam z ludzmi, jest lepiej, ale wciaz tak mam. najgorsze, ze moge kogos znac mega dlugo, np moje szwagierki, znam je minimum 10 lat, a wciaz jak ide do jednej to troche pogadamy, ale czuje, ze nie jestem soba, nie powiem jej do konca tego co mysle, moje zaklopotanie sprawia, ze jetsem taka milutka i nawet jakby cos mi sie nie spodobalo, nie wkurzylabym sie. poznije tematy nam sie koncza i jest dziwnie. z druga to samo, pogadamy, ale ja sie glupio usmiecham i nie wiem co powiedziec. mam leki by wyjsc z kumpela, ktora BARDZO lubie, bo boje sie, ze nie bedzie o czym gadac. zauwazylam, ze duzo lepiej czuje sie z osobami, ktore nie sa silnymi osobowosciami, bo boje sie, ze bede je nudzic. a z drugiej strony takie relacje mnie mecza i generalnie milej mi sie spedza czas z innymi, ale ze nie potrafie z nimi gadac, to nie zblizam sie.:O

mam tak samo ze sie krepuje