W końcu chcę umrzeć..

To nie jest temat na forum, nie znajdzie zainteresowania, przecież nie opiera się na badziewnym narzekaniu na nieudane miłości. Muszę się wygadać, po prostu, nie mogę powiedzieć tego nikomu bliskiemu, właściwie.. zastanawiam się czy w ogóle jest ktoś taki. Jestem ciekawa czy myślenie o śmierci jest normalne.. ja często o niej myślę, chyba nawet zbyt często, ale wciąż brakuje mi odwagi by zrobić cokolwiek w tym kierunku. To jest chyba najgorsze.. ten brak odwagi, chciałabym się go jakoś pozbyć. Nie daję sobie rady, zupełnie, chciałabym by moje życie wyglądało inaczej. Czuję się z góry przegrana i strasznie mnie to demotywuje. Nie chodzi o chłopaka czy cokolwiek równie banalnego.. nie wiem nawet o co chodzi bowiem to wszystko jest źle, bez wyjątku. Nie umiem już oddychać.

Każdy czasami wątpi w siebie, ale nigdy nie można tracić nadziei. Kiedyś będzie lepiej. Wiem, że tym cię nie pocieszyłam, ale uwierz mi wiele osób jest w podobnej sytuacji; czują się beznadziejni, przegrani, ale starają się żyć. A przynajmniej próbować żyć.

Na to też trzeba mieć siłę, której mi zdecydowanie brakuje.

Zawsze można tą siłę w sobie obudzić.

jak ja cię rozumiem,mam to samo ,ale myślę że odwagą jest żyć a nie ze sobą skończyć

Ale ja w ogóle nie jestem odważna, w tym przypadku jest ze mnie cholerny tchórz, to mnie przeraża

Koniecznie idz do lekarza. Masz depresje moja droga. I przydal by Ci sie tez dobry psycholog. Trzymam kciuki by Ci sie ulozylo.

Ile masz lat? Ja mam sporo i też ciągle dosyć tej gonitwy...

Szczyt desperacji - pisać o tym na forum, ale nie byłabym nawet w stanie nikomu powiedzieć..

23

Ja też nie mam już siły żyć od dawna, i pragnę śmierci. I nie chodzi konkretnie o jakiś problem w moim życiu - choć jest ich kilka. Ja po prostu nie umiem żyć. Zawodzę na całej linii. Jestem jakaś wybrakowana, inna niż reszta ludzi, nikt mnie nie potrafi zrozumieć ani ja nie rozumiem siebie samej. Miałam niedawno podejrzenie strasznej śmiertelnej choroby, wszystkie objawy wskazywały na to, tak się cieszyłam, że wreszcie moje modlitwy zostały wysłuchane. I gdy szczegółowe badania wykazały, że absolutnie nie mam tej choroby, omal się nie rozpłakałam z rozczarowania. Jestem kompletnie chora, mam chorą duszę i serce, którego już nie da rady zbawić.

Ciągle szukam sensu życia, wiary w ludzi... XXI przeraża mnie, nie mogę się odnaleźć... Masz rację, to nie to forum, nie to miejsce... BLACK NR 1...

nie wiedziałam , że tylu ludzi ma depresję.. to jest chyba dzisiaj jakaś choroba cywilizacyjnya. Powinni dawać na to grupe inwalidzką i jakies specjalistyczne wsparcie i leki za free...ja protestuję :o !!

a najgorszy jest ten totalny brak wsparcia i zrozumienia. Najbliższa rodzina się odwraca mając cię za pasozyta i nieudacznika:o

Dokładnie. Moja przybrana matka, która przed moim rozpadem skoczyłaby za mną w ogień teraz mówi, że budzę w niej wstręt, takim jestem nieudacznikiem i nie potrafię wziąć się w garść. Często gdy czuję że spadam w przepaść i za chwilę po prostu umrę sama z siebie bo ten ból mnie zabije, chwytam jej wzrok, jak przechodzi obok, milcząca, tak przepełniona odrazą, że zaczynam spadać szybciej - nie wiedziałam, że po dosięgnięciu dna spadanie trwa dalej - ale trwa, trwa. Ta przepaść ma tylko fikcyjne dna.

Wiecie.. aż się popłakałam czytając to wszystko.. trochę jakbym sama to pisała..

Zawsze chciałam być niezależna,chciałam... Już nawet "krzyk"nie ma sensu... Mam wiele niedokończonych spraw...I ciągle dla innych dziwna,inna...

Najgorzej kiedy umierasz z bólu, ale cierpisz samotnie, gdy nikt nie widzi

Nawet małżeństwo niczego nie zmieniło... Nie mam pozwolenia na tatuaż, na koncert, na wyjazd nad morze czy w góry... Cieszy mnie muzyka,rower i książki,praca w ogrodzie,natura... A Ciebie?

Dziś mam chyba 100 lat...

a jak ja słyszę od babci: "kiedys to zadnych depresjów nie było, a tera to wszystkim na mózgi padło, bo za dobrze się macie...luksusu za dużo" i inne brednie. Od wojny nic się nie zmieniło i taka pokutuje opinia niestety, stąd przekonanie o pasozytnictwie i lenistwie.