To chyba już koniec...

Od prawie 3 tygodni ciągle się kłócimy, o błahostki i o poważniejsze sprawy. Jeszcze niedawno było tak pięknie, byliśmy w sobie zakochani, spędzaliśmy razem każdą chwilę, marzyliśmy o ślubie i dzieciach. Teraz, po 9 miesiącach, jest między nami niesamowita obojętność, spędzamy wieczory przed TV, ranimy się nawzajem, kłócimy się. Do tego dochodzą rozbieżne wyobrażenia o życiu i plany na przyszłość, ja nie lubię jego rodziny, on nie przepada za moją. Ja jestem przewrażliwiona na swoim punkcie, on nerwowy i wybuchowy. Po każdej kłótni mówimy, że spróbujemy, że się zmienimy, ale te zmiany trwają może tydzień, dwa. Dzisiaj pokłóciliśmy się na środku miasta o drobnostkę i uznaliśmy, że być może trzeba będzie się rozstać. Ja jednak go kocham, ale mam wrażenie, że miłość tu już nie wystarczy, że jednak do wspólnego szczęścia potrzeba więcej. Czy to można jeszcze uratować? Czy jednak lepiej się rozstać zanim się znienawidzimy?

Mam chyba tak samo. Niby milośc jest, a jednak brakuje tego CZEGOŚ co sprawia, że człowiek jest szcęśliwy...

Nie czekaj, nim zapuka do Twych drzwi! Już teraz oszukaj smierc i dowiedz się kiedy umrzesz! Kliknij i poznaj datę swojej śmierci! http://smierc.org

czegos, czego szukaci ciagle.szanujci sie nawzajem,kazde ma jakis lepsze i gorsze momenty.i bedzie dobrze:)

Też niby powinnam być szczęśliwa, jednak jesteśmy zbyt różni. Ja potrzebuję czegoś innego, on też. Nie mam pojęcia czy jest sens w to brnąć.

u mnie to samo.., dziewczyny łaczmy się ska jesteście i ile macie latek? razem zawsze rażniej:)

Nie rozumiem jak można siebie nawzajem ranić, to jest dla mnie niepojętne. Ile jesteście razem? Jeśli jest tak źle to lepiej będzie jak sie rozstaniecie.

Ja mam 25, on 27. A ranimy się, bo znamy swoje słabe strony. Ja wiem, że on ma pewne kompleksy wobec mnie (jestem lepiej wykształcona, wiele podróżowałam) a on wie doskonale w czym ja czuję się niepewna (mam bardzo niską samoocenę). Doskonale wiemy jak sobie dowalić żeby bolało.

powiem ci z doswiadczenia, ze jezeli jestescie tak rozni i do tego nie przepadacie za rodzina partnera, to to nie ma sensu. im szybciej sie rozejdziecie, tym lepiej. z czasem bedzie tylko gorzej. zamknac ten rozdzial i isc do przodu. z czasem zrozumiesz, ze to bylo najlepsze co mozna bylo zrobic w tej sytucji. probowaliscie sie zmienic ale to na dluzsza mete sie nie da. to nie zda egzaminu. powodzenia!

Mam właśnie podobne zdanie na ten temat. Nie mamy wspólnych tematów, jego interesuje coś co mnie nudzi i wzajemnie. Na początku oczywiście staraliśmy się poznać swoje pasje, ale jednak są zbyt różne. Kocham go i wiem, że on kocha mnie, jednak nie wiem czy ta miłość jest większa niż to co nas dzieli.

no ale po co tak sobie dowalać, nie rozumiem tego, jaki w tym macie cel?:O

Obrona. On powie coś co mnie zrani, ja odpowiadam czymś co zrani jego. Błaha sprawa, powód naszej awantury parę dni temu: byliśmy razem w sklepie, mierzyłam bluzkę-mój chłopak skwitował to: o Boże, co za wiocha, po co mierzysz takie hipisowskie ciuchy, one Cię tylko pogrubiają. Ja się odgryzłam wczoraj, krytykując buty, które mu się podobały. I tak to wygląda, mścimy się na sobie za wszystko, odgryzamy się i ranimy.

nie tak wygladaja poczatki znajomosci jesli wszystko idziew kierunku bycia razem, moze wrecz na cale zycie. teraz to jeszcze choc czasem sie staracie a i tak nic to nie pomaga. rozstancie sie kulturalnie bo to nie ma zadnej przyszlosci.

no to kochana dla mnie to nie ma absolutnie sensu. W życiu bym nikogo nie zraniła bo bałabym się że przez to go stracę, albo po prostu sprawię mu przykrość a to nie o to w tym chodzi.. jak dla mnie to sensu nie ma lepiej jak nie będziecie razem.

Najgorsze, że nawet nie wiem kiedy i przez co to się tak popsuło. Wiem, że miałam żal o niedocenianie mnie, brak komplementów, kwiatów, zdjęcie rozebranej modelki na tapecie komputera. To dziecinne, ale tak bardzo brakowało mi poczucia, że jestem dla niego najpiękniejsza, najcudowniejsza, tego spontanicznego zachwytu:"Jak ładnie dzisiaj wyglądasz". Mam niską samoocenę, potrzebuję zapewnień i komplementów, aby czuć się atrakcyjna. Tego brakowało już na początku znajomości, ja mu ciągle powtarzałam, że jest przystojny, męski, wspaniały...To wszystko wpędziło mnie w obsesję na punkcie własnego wyglądu. Obsesyjnie myślę, że jestem za gruba, za brzydka, nieatrakcyjna a on niebawem porzuci mnie dla ładniejszej. On twierdzi, że to przez to moje złe mówienie o sobie, obsesyjne kompleksy, traci już cierpliwość.

Lepiej się rozstać, bo niestety to może się jeszcze nasilić, zwłaszcza gdy na drodze pojawią się prawdziwe problemy. Pożegnajcie się zanim się nawzajem zniszczycie. Macie dziecko?

Nie, jestesmy para dopiero od 9 miesiecy. Nie mamy dzieci, a myslelismy nad tym kiedy bylo jeszcze dobrze.

Ja nigdy nie mogłabym celowo ranić mojego męża. No i ta rodzina, jak Wy sobie wyobrażacie takie życie, skłóceni z całym światem.

Wiem, że to trudne ale prędzej czy później doszłoby do rozstania...

Nie mam w sumie nic do jego rodziny, to całkiem mili ludzie, ale nie lubię z nimi przebywać, działają mi na nerwy, są wścibscy, materialistycznie nastawieni do życia, wymądrzają się ...mój chłopak jest z nimi bardzo związany, musi być codziennie u rodziców, ja nie lubię wizyt u nich, bo po prostu się tam źle czuję. On nie cierpi z kolei moich rodziców, wydają mu się napuszeni i aroganccy. On się męczy w moim rodzinnym domu a ja w jego.