Zaprosiłam faceta na herbatę a on odmówił. Co teraz?

Będę widywać choć nie chciałabym faceta, którego zaprosiłam na herbatę, a on się wymówił błahą wymówką. :O Nie ma nikogo, bo sprawdzałam na jego profilu w portalu społecznościowym, że znajomi piszą mu co jakiś czas, żeby w końcu znalazł tę wymarzoną... No oczywiście trochę się zbłaźniłam, bo to jednak ja wyszłam z inicjatywą, ale grzeczną i porządną, nie uwodziłam go, ręki mu do rozporka nie pchałam... więc sumienie mam czyste. Ale jednak czuję się jakoś upokorzona, że tak lekko mnie zbył. Nawet nie dodał dla zwykłej uprzejmości, że w innym terminie chętnie, tylko po prostu mi odmówił. No głupio mi :O :( Będę go widywać niezależnie od mojej woli, przy okazji bywania w pewnym miejscu. Oczywiście będę robić dobrą minę do złej gry, ale w środku będę się ciągle stresować. On teraz się pewnie czuje jak macho i ma świetny nastrój, że jakaś naiwniaczka go zaprosiła na herbatę, a ja czuję się jak śmieć. :( Dlaczego tak musi być? :O

teraz zapros go na kawę:P

nie na kawę tylko na piwo

Miałaś dobre zamiary, no to próbuj tak z innym, może trafisz na normalnego. :)

Może kawka:-)

Co się przejmujesz. Dostałaś zwykłego kosza. Teraz wiesz jak się czuja faceci, a dostają częściej kosza i są nie raz dużo gorzej traktowani przez kobiety, choć nie mają żłych intencji.

Teraz to musisz się powiesic. Tragedia ciebie spotkała!

Czujesz się jak "śmieć", nie dlatego, że on nie chciał się z Tobą umówić ("fatalnie odrzucona" to przesadne określenie, nadmiernie emocjonalne) tylko, że sama siebie nisko oceniasz. Nic się nie stało a Ty z igły robisz widły.

NIgdy kosz nie jest miły. Po 20ym koszu przyzwyczaisz się i zaczniesz podrywanie traktować jak akwizycję :P

No tak, nisko siebie oceniam, wiem, ale nawet wizyty u psychologa nic tu nie pomagają. Myślę sobie - zrobię pierwszy krok, może onieśmielam ludzi. No i mam za swoje. Przeżywam to tak bardzo, bo nie mam żadnego życia rodzinnego ani towarzyskiego, jestem zupełnie sama. Wszyscy mają kogoś, choćby jakąś przyjaciółkę albo kochającą ciocię, ja nie mam nikogo. Tak bardzo pragnę miłości i tak wiele mam jej do ofiarowania, ale moje marzenie nie spełnia się od lat i poniosłam kolejną porażkę, naprawdę takie życie to jest powolne umieranie - przynajmniej dla mnie, osoby lgnącej do ludzi i potrzebującej ich jak powietrza...

fatalnie odrzucona - A możesz coś więcej o sobie napisać? Ile masz lat, skąd jesteś, jak wyglądasz, co lubisz, czy jesteś podejżliwa i neurotyczna? ITD