W końcu sama i zagubiona

Od 17 roku życia byłam w jakimś związku (w sumie trzy). Teraz, po wielu perypetiach, od dwóch miesięcy życiowych jestem sama. W sumie nie mam na co narzekać, mam prawie 26 lat,dobrze zarabiam, stać mnie na samodzielne wynajmowanie mieszkania, samochód, wiele przyjemności. Psycholog mówi, że odwaliłam kawał dobrej roboty, a psychiatra, że niedługo będziemy odstawiać antydepresanty. A jednak coś jest nie tak. Potrzebuje kontaktu i zainteresowania ze strony jakiegokolwiek w miarę atrakcyjnego mężczyzny. I piję dużo jak jest byle jaka okazja, a dzisiaj po raz drugi sama w domu. Jako osoba konkretna i wrażliwa zastanawiam się, czy wpadłam w jakąś pułapkę samotności, czy też jestem kolejnym przypadkiem osoby wykształconej, a jednak zagubionej w swoim życiu i dążącej do alkoholizmu i samodestrukcji... I pytanie co dalej...

Oooo jako dobra kucharka, pierwszy raz w życiu przypaliłam makaron :/

miarą człowieka nie są zarobki i to jak kto meiszka itd każda laska zaczynając pisanie o swoje syt od tego jest pusta!

I pytanie co dalej... pokory się naucz do życia!!!!!!! nei ma wszystkeigo za kase! idż pracować jako wolontariuszka może będziesz bogatsza duchowo;)

Uzależniłaś się od facetów, ponieważ masz niską samoocenę, alkohol Ci nie pomoże , dobrze o tym wiesz to po się niszczysz. Odżyj trochę w samotności. pokochaj siebie to dopiero będziesz gotowa na związek. Pilnuj pracy bo jak ją stracisz to popłyniesz na samo dno. Zainwestuj w swoje dobre samopoczucie, Ty sama dla siebie powinnaś być najważniejsza.

setunia -> z tego co piszesz wynika, że nawet nie wiesz jak ważne dla kobiety jest poczucie niezależności. I chyba sama nie masz w sobie odrobiny pokory. Ja już dostałam po dupie od życia i odrobiłam tą lekcję. MAX 22, ja to wszystko wiem. Są dobre dni, kiedy mam lekkie poczucie szczęści i zadowolenia z siebie, jest mi dobrze tak jak jest. Ale są też dni, kiedy moja psychika siada. Jestem żałosna :/