sluchajcie ja tego NIE ROZUMIEM

dlaczego jakaś PIZDA ZE WSI, która kłamie na prawo i lewo i jedyneco w zyciu zrobiła oprócz ślubu kościelnego i poronienia to jedno kłamstwo i trup się śclele gęsto - dlaczego ona MOŻE WYMUSZAĆ na mnie wiecie, że ja mam jechać do Niemeic. KTO JEJ SIĘ KAZAŁ WTRĄCAC W MOJE ŻYCIE? Dlaczego ja mam być jej posłuszna? Kim ona do cholery jest? I tyle. Po co kłamała że jest kierwocą. A ci ludzie? Co o nich sądzic? Czy wy myśclicie że ja chcę wyjeżdżać do pracy? Pogłupieliście wszyscy. No ale tacy złodzieje sa w Polsce, że wyjadę i koniec, ale nawet na forum piszę, że nie mam z tą babą nic wspólnego - w razie co idę na cała firmę na policję bo to sie opisać nie da. Ona sobie za moimi plecami dzwoniła DO MNIE O PRACĘ STAŁA W HOLANDII - to miała słuchać bo mówiła że do Niemiec chcę jechać bo ona mi chciała pomóc, a ja takie rzeczy wypisuję jak czytacie i wszystko na nią. A NA KOGO DO JASNEJ CHOLERY? Na duch świętego. Po co mi była praca stała w Holandii? Wyrażnie mówiłam, że 3 miechy i jadę do Niemiec. Se miała uszy umyć. I teraz wiecie ja mam MORALNE prawo wyjechać sobie znowu do tej Holandii jakby tego nie było bo ja nie kłamałam - ja miałam gdzie pojechać do tych niemiec na dłuższy czas, tam zarabiać i ona mi to wszystko zmarnowała i wiecie - już widzę jak teraz po Holandii coś dostanę w tych Niemczech PO FIRMIE AMAZON - jedno złodziejstwo, policja, wredni ludzie, ale CO MAM ROBIĆ? A brat? Ona jeszcze napastuje brata. A ten starszy? Co on sobie nie myśli? Kim on jest. Zwierzakiem wiecie mi powie - jak młodszy. Nie - on nie jest zwierzakiem. To jakieś monstrum jest. PSYCHOLEM i tyle :( Bo on się pogubił - to się pogubił i wiecej tam nie wrócę. Wszystko jego wina i tyle. Na odległość też tylko - jak z młodszym i tyle. Ale mam braci widzicie. I tak bym nie ustąpiła ani Arabowi ani Rusce - ja byłam sarkastyczna względem niej - tak myślałam o niej SARKAZM to był i tyle. Się urządziła - i tyle. No a ja nigdy do tego nie dojdę. i myslałam ciekawe co trzeba zrobić, żeby sie tak mieć w życiu - dzieci urodzić? Za mało. Głupi mąż? Za mało i tyle :( No to reszta to moja wiedza i tyle :( A dzieci też urodziłam. I to bliżnięta nawet. Tak, tak moi złoci takie życie :(

ja tez tego nie rozumiem

Nikt nie czyta twoich "wypocin". Odpuść sobie.

Wiecie no to dobra - jedyny zarzut że od urzędasa niczego nie dostałam. Ale to skąd to wiedziała? Siedzi sobie i wybiera prywatne listy do tego czy tamtego. Cała ta firma jest BEZCZELNA i teraz nawet mi dziś wiecie napisali. Ale nie chcę bo sie boję. A tak pasuje w sumie jechać z tej firmy - z dużej firmy małą do kicia wsadzić. Ale są zmówieni już na mnie bo widzę, nikt się nie odezwie. Warto to jechać? Bo znowu czytają moje listy w sieci. Ale ja nikogo nie zabiłam i tyle mnie wszystko obchodzi. Ja tylko wyzywam i mam rację i tyle :( SAMOBÓJCY SĄ ICH się dowiem - wreszcie. Za to słownictwo. No ale to słownictwo tez jest ICH. Niestety :( To jest słownictwo z pierwszej firmy - przykro mi :( O tym niech nie zapominają. BO NIKT ICH NIE ROZUMIE. To prawda :(

I to jest wszystko przez morderczynię całej rodziny. Czy wy nie mozecie jej umieścić przynajmniej w psychiatryku? Bo się boję jechac z tej firmy - spróbuję ograć tę laskę ale cały rok przez nią. Po rozwodzie jest po poronieniu i dalej na tego brata. Ale słuchajcie - on i tak ją będzie miał gdzieś. On tylko żeby dzieci miał i na dzieci sie ożenić. Nie będzie dzieci to sie z nią rozwiedzie i tyle. Co ona sobie wyobraża? Że on ją bedzie nosił na rękach? Ona jest NIENORMALNA. I cały rok JEDYNIE ZA TO obrywam. Ja mam tego DOSYĆ!!! Ta Iwonka jest PIERDOLNIĘTA W ŁEB i taka prawda. Ona powinna siedzieć, a ogólnie miała być moralna i się w życiu nie puszczać. Bo ten brat jest po średniej i on ma jej ustąpić. Oby ją ktoś zabił bo to sie nie da i tyle :(((

cześć choć nie mam humoru - wiecie - żeby tez nie było na mnie, że ja bla bla, a ci rodzice. No to napisałam co o nich myśle - bo wszystko na mnie a oni? i tyle :( I koniec :( I tak mnie nikt tu nigdy nie chciał i koniec. Ja mam swoją matkę, matkę tego młodszego - ona jest po mojej stronie. Najwyżej przemieszają nam pieniądze. Też tak bywa. Tam jest więcej tego. Nie chcą mnie w Londynie - wszystko mi jedno. Dziś myślałam, że to niedobrze, a teraz wszystko mi jedno - niech wezmą trochę tej kasy i podzielą na pół i tyle. Tam jest 2 razy więcej dla tego młodszego bo to wiem. A tamta kobieta zginęła od płatnego mordercy i dlatego nie chcę wracać do ogrodnictwa i nie muszę. Mogą dać bratu co mu się należy choć wiecie - on nie jest biologicznym dzieckiem tej kobiety. Powinno być więc po równo na obydwu kontach bo ja mam tę jego matke co go NAZWAŁA. i tyle. Nie te w Holandii tylko z Australii i tyle. I wszyscy tam wiedzą o kogo chodzi i tyle. Bo nie chciała iść na studia i taki koniec. No to wiecie - tyle ile sie w domu poddam - przez nią. Skoro tak marnie skończyła bez tych studiów to je mam, ale nie uważam, że były mi NIEZBĘDNE. inne rzeczy były ważniejsze. W końcu i tak wszędzie wtopiłam, dzieci nie mam. I tyle. No ale ustąpię poprzez tę matkę i koniec. Bo jak ona się nazywała a jak ja... i tyle. Na razie.

powinno mi zależeć na kasie z Londynu i mi zależy bo wtedy mogę byc w Polsce, a tak? Co tu robić? Siedzieć samej choć w Australii Polaków sie znajdzie... Polaków? ... Niemców? O nie - jeszcze gorzej na pewno. A tu byle co mogę se pimpać i tyle. No i w sumie zalezy mi na tej kasie Z LONDYNu bo taka prawda, nie? I tyle. Może akurat jeszcze jakas pracę bym znalazła. Wszystko przez ten papieros 9 lat temu. To mnie nokautuje - to wiem :(

Jest to krótkie wprowadzenie do sztuki programowania, z wykorzystaniem przykładów napisanych w języku Python. (Jeśli już wiesz jak programować, a potrzebujesz krótkiego wprowadzenia do języka Python, możesz skorzystać z mojego artykułu Instant Python.) Artykuł ten został przetłumaczony na język włoski i obecnie trwa tłumaczenie wersji koreańskiej. Strona ta nie traktuje o włamywaniu się do systemów komputerowych innych ludzi. Jeśli jesteś zainteresowany tym tematem zobacz stronę Happy Hacker. Uwaga: Aby zamieszczone przykłady działały poprawnie pisz je do pliku tekstowego a następnie uruchamiaj interpreterem; nie próbuj uruchamiać programów w trybie interaktywnym - nie wszystkie będą działać. (Nie pytaj mnie dlaczego. Sprawdź dokumentację). (Pochwała za artykuł. Main Python page) 1. Środowisko Aby móc programować w Pythonie musisz mieć zainstalowany interpreter. Jest on dostępny na wielu platformach (włącznie z Macintoshem, Uniksem i Windows). Więcej informacji na ten temat znajdziesz na stronie Pythona. Powinieneś również mieć edytor tekstowy (np. emacs, notepad lub podobny). 2. Czym jest programowanie? Programowanie komputera oznacza przekazywanie mu zestawu instrukcji mówiących co powinien zrobić. Program komputerowy bardzo przypomina przepis na ciasto. Przykład : Sernik na kruchym cieście Składniki: Ciasto: 30 dag (1 1/2 szklanki) mąki 13 dag margaryny 5 dag (3 łyżki) cukru 4 żółtka Masa serowa: 50 dag sera twarogowego tłustego 20 dag (niepełna szklanka) cukru 13 dag margaryny 4-5 jaj 2 dag (1 łyżka) kaszy manny cukier waniliowy lub esencja zapachowa Sposób przyrządzenia: Margarynę posiekać nożem z mąką, a następnie połączyć z żółtkami i cukrem. Ciasto szybko wyrobić ręką i schłodzić w lodówce (co najmniej 30 min). Schłodzone ciasto rozwałkować na grubość 1/2 cm i przenieść wałkiem na blachę. Ciasto lekko podpiec w gorącym piekarniku (15-20 min). Przyrządzić masę serową: ser przepuścić przez maszynkę. Margarynę utrzeć z cukrem, żółtkami, kaszą manną i stopniowo dodawanym serem. Ubić sztywną pianę z białek i delikatnie połączyć z masą serową. Masę wyłożyć na podpieczony spód i piec 30-40 min w umiarkowanie gorącym piekarniku. Oczywiście, żaden komputer tego nie zrozumie... A większość komputerów nie byłaby zdolna do zrobienia sernika nawet, jeśli zrozumiałyby ten przepis. Zatem, co musimy zrobić, aby przepis stał się bardziej przyjazny dla komputera? Zasadniczo dwie rzeczy. Musimy (1) mówić w taki sposób, aby komputer nas zrozumiał, i (2) mówić o rzeczach, które jest on w stanie wykonać. Pierwszy punkt oznacza, że musimy użyć języka - języka programowania zrozumiałego dla naszego interpretera (tłum. programu tłumaczącego), a drugi punkt oznacza, że nie możemy oczekiwać, aby komputer zrobił sernik - ale możemy oczekiwać, aby dodawał liczby i wypisywał różne teksty na ekranie. 3. Witaj... Tradycją jest, aby w tutorialach o programowaniu zaczynać zawsze od programu wypisującego na ekranie "Witaj, świecie!". W Pythonie jest to dość proste: print "Witaj, świecie!" Zasadniczo program ten jest podobny do przedstawionego wcześniej przepisu na sernik (oczywiście jest on znacznie krótszy!). Program mówi komputerowi, co ma zrobić: wypisać na ekranie "Witaj, świecie!". Łatwizna. A jeśli chcielibyśmy, aby komputer wykonał coś trudniejszego. print "Witaj, świecie!" print "Żegnaj, świecie!" Niezbyt trudne, nieprawdaż? I niezbyt interesujące... Chcemy zrobić coś ze składnikami, tak jak w przepisie na sernik. No dobrze - jakie mamy składniki? Mamy ciągi znaków, jak "Witaj, świecie!", ale również mamy liczby. Zlećmy, więc komputerowi, aby obliczył nam pole prostokąta. Musimy, więc dać mu przepis jak powinien to wykonać: # Pole prostokąta # Składniki: szerokosc = 20 wysokosc = 30 # Sposób przyrządzenia: pole = szerokosc*wysokosc print pole Widzisz zapewne podobieństwo (choć niewielkie) do przepisu na sernik. Ale w jaki sposób działa ten program? Po pierwsze, linie rozpoczynające się # nazywane są komentarzem i są ignorowane przez komputer. Jednakże, użycie takich komentarzy jest niezwykle ważne dla ludzi, którzy analizują twoje programy. Linie takie jak foo = bar nazywane są przypisaniami. Poprzez wyrażenie szerokosc = 20 mówimy komputerowi, że szerokosc od tej chwili będzie równe 20. Co znaczy, że "szerokosc jest równe 20"? Znaczy to, że zostanie utworzona (bądź ponownie wykorzystana, jeśli już istnieje) zmienna o nazwie "szerokosc" i zostanie jej nadana wartość 20. Zatem, jeśli później użyjemy tej zmiennej komputer będzie już znał jej wartość. Dlatego szerokosc*wysokosc jest w zasadzie tym samym co 20*30 które z kolei równe jest 600. Wartość ta następnie zostaje przypisana zmiennej "pole". Ostatnie wyrażenie programu wypisuje na ekran wartość zmiennej "pole" 600 Uwaga: W niektórych językach już na początku programu musisz powiedzieć komputerowi jakich zmiennych będziesz używał (jakich składników użyjesz do przygotowania sernika) - w Pythonie zmienne możesz wymyślać w trakcie pisania programu. 4. Komunikacja z komputerem Teraz możesz już przeprowadzać zarówno proste, jak i dość zaawansowane obliczenia. Na przykład, chcesz obliczyć pole koła zamiast prostokąta: promien = 30 print promien*promien*3.14 Jednak program ten, podobnie jak poprzedni, jest mało interesujący - przynajmniej moim zdaniem. Jest on mało elastyczny. No bo, co będzie jeśli interesujące nas koło ma promień 31 stopni? Czy komputer może o tym wiedzieć? Sytuacja przypomina trochę przepis na sernik: "Masę serową wyłożyć na podpieczony spód i piec 30-40 min. w umiarkowanie gorącym piekarniku." Skąd możemy wiedzieć czy po 30 minutach sernik jest już upieczony? Musimy to sprawdzić. W jaki sposób komputer dowie się o promieniu naszego koła? Musi nas o to zapytać... My zaś musimy w programie powiedzieć mu, aby zapytał się o promień: promien = input("Jaki jest promień?") print promien*promien*3.14 input jest funkcją. (Niedługo nauczysz się tworzyć własne funkcje. input jest funkcją wbudowaną w język Python.) Zwykłe napisanie input nie zrobi wiele... Musisz wstawić parę nawiasów na końcu słowa input. Zatem input() powinno zadziałać - po prostu funkcja będzie czekać, aż użytkownik wpisze promień. Jeśli w nawiasy funkcji wpiszemy pytanie "Jaki jest promień?" program stanie się przyjaźniejszy dla użytkownika. To co wpisujemy w nawiasy funkcji nazywane jest parametrami. Wpisanie pytania do funkcji input powoduje wypisanie tegoż pytania na ekranie i oczekiwanie odpowiedzi od użytkownika. Ale w jaki sposób odpowiedź trafia do zmiennej promien? Funkcja input, kiedy zostanie wywołana, zwraca wartość (tak jak inne funkcje). Nie musisz wykorzystywać tej wartości, jednak w naszym przypadku chcemy z niej skorzystać. Zatem poniższe dwa wyrażenia mają całkiem różne znaczenie: foo = input bar = input() foo zawiera funkcję input dosłownie ją samą (zatem możesz użyć takiego wyrażenia foo("Ile masz lat?"); takie zjawisko nazywane jest dynamicznym wywołaniem funkcji), podczas gdy bar zawiera to, co wpisze użytkownik jako odpowiedź. 5. Sterowanie Możemy już pisać programy wykonujące proste działania (arytmetyczne i drukujące) jak również komunikujące się z użytkownikiem. Jest to użyteczne, jednak nadal jesteśmy ograniczeni do tzw. sekwencyjnego wykonania programu - rozkazy w programie wykonywane są w określonym porządku. Przepisy na ciasta są pisane właśnie w takim sekwencyjnym lub liniowym porządku. A gdybyśmy chcieli powiedzieć komputerowi w jaki sposób powinien sprawdzić, czy sernik jest już upieczony? Jeśli jest, powinien go wyciągnąć z piekarnika, w przeciwnym razie powinien go pozostawić w piekarniku na kolejne pięć minut. W jaki sposób to zrobimy? To czego potrzebujemy nazywa się sterowaniem programem. Program może wykonać dwa działania - albo wyciągnąć sernik z piekarnika, albo pozostawić go. Możemy wybierać, a warunkiem jest, czy sernik jest już upieczony, czy nie. Technika ta nazywana jest warunkowym wykonaniem programu. Program może wyglądać tak: temperatura = input("Jaka jest temperatura sernika?") if temperatura > 30: print "Sernik jest już upieczony." else: print "Musisz troszkę poczekać na sernik." Znaczenie programu powinno być oczywiste: Jeśli temperatura jest wyższa niż 30st.C, wówczas wypisz komunikat mówiący użytkownikowi, że sernik jest już upieczony, w przeciwnym razie powiedz użytkownikowi, że musi jeszcze troszkę poczekać. Uwaga: Wcięcia w języku Python są ważne. Bloki w wykonaniu warunkowym (i pętle oraz definicje funkcji - patrz niżej) muszą mieć wcięcia (wcięcia z tą samą liczbą białych znaków; jeden liczy się jako 8 spacji) aby interpreter wiedział, w którym miejscu rozpoczynają się, a w którym kończą. Wcięcią również czynią program bardziej czytelny dla ludzi. Wróćmy do naszych obliczeń pola. Czy widzisz, co ten program robi? # Program obliczający pole print "Witamy w programie obliczającym pole" print "------------------------------------" print # Wydrukuj menu: print "Wybierz figurę:" print "1 Prostokąt" print "2 Koło" # Czekaj na wybór użytkownika: figura = input("> ") # Oblicz pole: if figura == 1: wysokosc = input("Wpisz wysokość: ") szerokosc = input("Wpisz szerokość: ") pole = wysokosc*szerokosc print "Pole wynosi", pole else: promien = input("Wpisz promien: ") pole = 3.14*(promien**2) print "Pole wynosi", pole Nowe rzeczy w tym przykładzie... print użyte samo drukuje pustą linię == sprawdza, czy dwie rzeczy są równe, w przeciwieństwie do =, które przypisuje wartość z prawej strony do zmiennej po lewej stronie. Jest to ważna różnica! ** jest pythonowskim operatorem potęgowania - dlatego promień podniesiony do kwadratu jest zapisany jako promien**2 print może wydrukować więcej niż jedną rzecz. Po prostu oddziel te rzeczy przecinkami. (Na ekranie będą one oddzielone pojedynczą spacją.) Program ten jest dosyć prosty: Pyta o liczbę, która mówi mu, czy użytkownik chce obliczyć pole prostokąta, czy koła. Następnie, korzysta z if-wyrażenia (wykonanie warunkowe), aby zdecydować, który blok wykorzystać do obliczenia pola. W zasadzie te dwa bloki są takie same jak te, które używaliśmy w poprzednich przykładach. Zauważ, że komentarze czynią kod bardziej czytelnym. Można powiedzieć, że pierwszym przykazaniem programowania jest "Będziesz pisał komentarze!". W każdym bądź razie - jest to pożądany nawyk. Ćwiczenie: Rozszerz program o opcję obliczania pola kwadratów, tak aby użytkownik podawał długość jednego boku. Jest jedna rzecz, którą musisz wiedzieć, aby wykonać to ćwiczenie - jeśli masz więcej niż dwa wybory, możesz zapisać to w taki sposób: if foo == 1: # Zrób coś... elif foo == 2: # Zrób coś innego... elif foo == 3: # Zrób coś zupełnie różnego... else: # Jeśli żaden z warunków nie został spełniony... elif jest tajemniczym kodem, który oznacza "else if" :). Zatem, jeśli foo równa się jeden, zrób coś; w przeciwnym razie, jeśli foo równa się dwa, zrób coś innego, itd. Możesz chcieć dodać do programu również inne opcje - jak trójkąty lub wielokąty. Wszystko zależy od ciebie. 6. Pętle Sekwencyjne i warunkowe wykonania są tylko dwoma z trzech fundamentalnych elementów budujących program. Trzecim jest pętla. Proponowałem wcześniej rozwiązanie sprawdzające, czy sernik upiekł się. Jednak nie było ono dosyć wystarczające. No bo, jeśli sernik nie będzie gotowy, to jak następnym razem sprawdzimy czy już się upiekł. Skąd będziemy wiedzieć ile razy musimy to sprawdzać? Prawda jest taka, że nie będziemy wiedzieć. Powinniśmy móc zlecić komputerowi, aby sprawdzał sernik do czasu, aż będzie on upieczony. W jaki sposób to zrobić? Zgadłeś - użyjemy pętli, lub wykonania powtarzanego. Python ma dwa rodzaje pętli: while-pętle i for-pętle. For-pętle są chyba najprostsze. Na przykład: for jedzenie in "ciasto", "jajka", "pomidory": print "Kocham", jedzenie Co oznacza: dla każdego elementu w liście "ciasto", "jajka", "pomidory" wypisz tekst, że go kochasz. Block wewnątrz pętli jest wykonywany raz dla każdego elementu, i za każdym razem, bieżący element jest podstawiany do zmiennej jedzenie (w tym przypadku). Inny przykład: for liczba in range(1,100): print "Witaj, świecie!" print "Tylko", 100 - liczba, "pozostało..." print "Witaj, świecie" print "To był ostatni... Fju!" Funkcja range zwraca listę liczb w podanym przedziale (włącznie z pierwszą, bez ostatniej... W tym przypadku, ). Zatem, parafrazując: Zawartość pętli jest wykonywana dla (for) każdej liczby w (in) przedziale (range) od (włącznie) 1 do (bez) 100. (Wyjaśnienie tego, co robi ciało pętli i następne wyrażenia pozostawiam jako ćwiczenie dla ciebie.) Jednak to nam nie rozwiązuje naszego problemu z pieczeniem. Jeśli chcemy sprawdzić sernik sto razy, wówczas to rozwiązanie byłoby na miejscu, ale my nie wiemy czy sto razy wystarczy, czy może będzie to za dużo. Po prostu chcemy sprawdzać sernik, kiedy nie jest on wystarczająco gorący (lub do czasu, kiedy stanie się wystarczająco gorący). Dlatego użyjemy while: # Program pieczenia sernika # Pobierz funkcję sleep from time import sleep print "Rozpocznij pieczenie sernika. (Wrócę za 3 minuty.)" # Czekaj 3 minuty (3*60 sekund)... sleep(180) print "Wróciłem :)" # Jak gorący jest sernik? wystarczajaco_goracy = 30 temperatura = input("Jak gorący jest sernik? ") while temperatura < wystarczajaco_goracy: print "Niewystarczająco gorący... Piecz jeszcze chwilę..." sleep(30) temperatura = input("OK. Jak gorący jest teraz? ") print "Wystarczająco gorący - gotowe!" Nowe rzeczy w tym przykładzie... Niektóre użyteczne funkcje przechowywane są w modułach i mogą być importowane. W tym przykładzie importujemy funkcję sleep (która zasypia na podaną liczbę sekund) z modułu time dostarczanego razem z Pythonem. (Możliwe jest również tworzenie swoich własnych modułów...) Ćwiczenie 1 Napisz program sumujący liczby podawane przez użytkownika, do momentu aż suma tych liczb osiągnie 100. Napisz inny program sumujący sto podanych przez użytkownika liczb i wypisujący ich sumę. 7. Większe programy - abstrakcja Jeśli chcesz przejrzeć zawartość książki, nie kartkujesz wszystkich stron - zaglądasz tylko do spisu treści, prawda? Spis treści pokazuje główne tematy książki. Teraz wyobraź sobie pisanie książki kucharskiej. Wiele przepisów takich jak "Sernik na kruchym cieście" i "Sernik po wiedeńsku" może zawierać podobne rzeczy, tak jak twaróg w tym przypadu - zapewne nie chciałbyś w każdym przepisie powtarzać jak należy robić twaróg. (Ok... Nie musisz robić żadnego twarogu... Bądź dla mnie wyrozumiały dla dobra przykładu :)). Umieszczasz przepis na twaróg w oddzielnym rozdziale, i po prostu odsyłasz do niego w pozostałuch przepisach. Zatem, zamiast za każdym razem pisać ciągle cały przepis, musisz tylko skorzystać z nazwy rozdziału. W programowaniu nazywamy to abstrakcją. Czy już mieliśmy z czymś takim do czynienia? Tak. Zamiast dokładnie mówić komputerowi w jaki sposób powinien odebrać odpowiedź od użytkownika (OK - rzeczywiście nie umielibyśmy tego zrobić... Ale nie umielibyśmy również zrobić twarogu, zatem... :)) po prostu skorzystaliśmy z funkcji input. Właściwie możemy również tworzyć nasze własne funkcje, aby wykorzystać je w tego rodzaju abstrakcji. Powiedzmy, że chcemy znaleźć największą liczbę całkowitą, która jest mniejsza od podanej liczby dodatniej. Na przykład, dla liczby 2.7 byłoby to 2. Takie coś nazywane jest "floor" danej liczby. (Właściwie można by skorzystać z wbudowanej w Python funkcji int, ale znów, bądź wyrozumiały dla mnie...) W jaki sposób zrobilibyśmy to? Prostym rozwiązaniem byłoby sprawdzić wszystkie możliwości począwszy od zera: liczba = input("Jaka jest liczba? ") floor = 0 while floor < liczba: floor = floor+1 floor = floor-1 print "Floor liczby", liczba, "wynosi", floor Zauważ, że pętla kończy się, kiedy floor już nie jest mniejsze od liczba, a my dodajemy o jeden za dużo do niego. Dlatego później musimy odjąć to jeden. A jeśli chcemy wykorzystać "floor" w złożonym matematycznym wyrażeniu? Musielibyśmy pisać całą pętlę dla każdej liczby, która potrzebuje być "sfloorowana". Niezbyt przyjemne... Zapewne zgadłeś, co zamiast tego zrobimy - umieścimy wszystko w naszej własnej funkcji, którą nazwiemy "floor": def floor(liczba): wynik = 0 while wynik < liczba: wynik = wynik+1 wynik = wynik-1 return wynik Nowe rzeczy w tym przykładzie... Funkcje definiujemy słowem kluczowym def, po czym podajemy nazwę funkcji i w nawiasach jej parametry. Jeśli funkcja powinna zwracać wartość, wykorzystujemy do tego słowo kluczowe return, które również automatycznie kończy funkcję. Jeśli mamy już zdefiniowaną funkcję, możemy ją wykorzystać w ten oto sposób: x = 2.7 y = floor(2.7) Po wykonaniu naszej funkcji y powinno zawierać wartość 2. Możliwe jest również definiowanie funkcji z więcej niż jednym parametrem: def suma(x,y): return x+y Ćwiczenie 2 Napisz funkcję wykorzystującą metodę Euklidesa znajdującą wspólny czynnik dwóch liczb. Powinna ona działać w taki sposób: Masz dwie liczby, a i b, gdzie a jest większe od b Powtarzaj poniższe działania do momentu, aż b będzie równe zero: przypisz do a wartość b przypisz do b resztę z dzielenia a (przed zmianą) przez b (przed zmianą) Zwróć ostatnią wartość a Wskazówki: Użyj a i b jako parametrów do funkcji Załóż, że a jest większe od b Reszta z podziału x przez z jest obliczana wyrażeniem x % z Możesz jednocześnie dwóm zmiennym nadać wartość w taki oto sposób: x, y = y, y+1. W tym przypadku x otrzymuje wartość y (wartość przed przypisaniem y+1 do y), a następnie y jest zwiększane o jeden 8. Więcej o funkcjach I co z ćwiczeniem? Trudne? Nadal funkcje onieśmielają cię? Nie martw się - tematu tego jeszcze nie zamknąłem. Ten rodzaj abstrakcji, którą używaliśmy podczas tworzenia fukcji często nazywany jest abstrakcją proceduralną, w wielu językach obok słowa function używa się również słowa procedure. Właściwie oba pojęcia są różne, jednak w Pythonie oba nazywane są funkcjami (ponieważ są one definiowane i używane mniej więcej w ten sam sposób.) Jaka jest różnica (w innych językach) między funkcjami a procedurami? Jak zauważyłeś w pierwszej części rozważań o funkcjach, funkcje mogą zwracać wartość. Różnica leży w procedurach, które nie zwracają takiej wartości. W wielu przypadkach, taki podział funkcji na dwa typy - te, które zwracają i te, które nie zwracają wartości - może byc użyteczny. Funkcja, która nie zwraca wartości ("procedura") wykorzystywana jest jako "podprogram". Wywołujemy taką funkcję, a program wykonuje pewne zadanie, takie jak ubijanie piany z białek lub cokolwiek. Możemy użyć tę funkcję w wielu miejscach bez przepisywania kodu. (Technikę tę nazywamy ponownym wykorzystaniem kodu (code reuse) - więcej o tym później.) Użyteczność takiej funkcji (lub procedury) leży w jej efektach ubocznych - funkcja zmienia swoje środowisko (poprzez na przykład mieszanie cukru z białkiem i ubijanie go). Spójrzmy na przykład: def czesc(kto): print "Cześć,", kto czesc("świat") # Wypisze "Cześć, świat" Wypisanie tekstu jest uważane za efekt uboczny i ponieważ jest to wszystko, co ta funkcja wykonuje jest ona uważana za tzw. procedurę. Ale... W rzeczywistości nie zmieniła ona swojego środowiska, nieprawdaż? Jak może to zrobić? Spróbujmy: # *Błędnie* wiek = 0 def ustawWiek(a): wiek = a ustawWiek(100) print wiek # Drukuje "0" Co tu jest źle? Problemem jest funkcja ustawWiek, która tworzy swoją własną, lokalną zmienną, również nazwaną wiek, która to zmienna widziana jest tylko wewnątrz ustawWiek. Jak możemy to ominąć? Możemy użyć zmiennych globalnych. Uwaga: Zmienne globalne rzadko są wykorzystywane w Pythonie. Prowadzą one do złej struktury kodu, lub do tzw. kodu spaghetti. Ja użyję je jako wprowadzenie do bardziej skomplikowanych technik - ty, jeśli możesz, unikaj takich zmiennych. Poprzez poinformowanie interpretera, że zmienna jest globalna (poprzez wyrażenie global wiek) faktycznie mówimy mu, aby użył zmienną utworzoną na zewnątrz funkcji zamiast tworzyć nową, lokalną zmienną. (Zatem, zmienna globalna jest przeciwna do lokalnej.) Nasz nowy program może tak wyglądać: # *Prawidłowo*, ale niezbyt ładnie wiek = 0 def ustawWiek(a): global wiek wiek = a ustawWiek(100) print wiek # Drukuje "100" Gdy poznasz objekty (poniżej) zobaczysz, że lepszym sposobem wykonania naszego zadania byłoby użycie objektu z właściwością wiek i metodą ustawWiek. W części o strukturach danych zauważysz również lepsze przykłady funkcji, które zmieniają swoje środowisko. A co z prawdziwymi funkcjami? Czym jest w rzeczywistości funkcja? Matematyczne funkcje są jak "maszyny", które otrzymują jakieś dane i obliczają z nich wynik. Za każdym razem zwracany będzie ten sam wynik jeśli funkcja otrzyma takie same dane. Przykład: def kwadrat(x): return x*x Powyższe jest tym samym co funkcja matematyczna f(x)=x2. Zachowuje się ja funkcja dzięki temu, że opiera się tylko na danych wejściowych i nie zmienia w żaden sposób swojego środowiska. Zarysowałem dwa sposoby tworzenia funkcji: pierwszy typ jest podobny do procedury i nie zwraca wyniku; drugi jest podobny do funkcji matematycznej i nie robi nic (prawie) oprócz zwracania wyniku. Kiedy funkcja zwraca coś powinno być jasne, że to robi. Powinieneś zatem signalizować to poprzez jej nazwę, np. używając tylko rzeczownika "czystej" funkcji tak jak kwadrat i trybu rozkazującego dla funkcji-procedur tak jak ustawWiek. 9. Więcej składników - struktury danych Wiele już umiesz: jak wprowadzać dane i otrzymywać wyniki, jak tworzyć skomplikowane algorytmy (programy) i przeprowadzać obliczenia arytmetyczne; ale najlepsze jest jeszcze przed tobą. Jakie składniki do tej pory używaliśmy w naszych programach? Liczby i łańcuchy znaków. Prawda? Troszke nudne... Wprowadźmy kilka nowych składników, aby rzeczy stały się bardziej ciekawsze. Struktury danych są składnikami, które zawierają dane. (Niespodzianka, niespodzianka....) Pojedyncza liczba w rzeczywistości nie posiada żadnej struktury, zgadza się? Załóżmy jednak, że chcemy kilka liczb połączyć w jeden składnik, który mógłby mieć jąkąś strukturę. Na przykład, chcielibyśmy mieć listę liczb. Proszę bardzo: O listach wspomniałem w części o pętlach, ale niewiele o nich powiedziałem. Zatem, w taki sposób możesz je tworzyć. Po prostu wypisz elementy listy, oddziel je przecinkami i zamknij w nawiasach kwadratowych. Napiszmy teraz przykład, który oblicza liczby pierwsze (liczby, które dzielą się tylko przez siebie lub 1): # Oblicz wszystkie liczby pierwsze poniżej 1000 # (Nie jest to najlepszy sposób wykonania tego, ale...) wynik = [] kandydatki = range(3,1000) baza = 2 produkt = baza while kandydatki: while produkt < 1000: if produkt in kandydatki: kandydatki.remove(produkt) produkt = produkt+baza wynik.append(baza) baza = kandydatki produkt = baza del kandydatki wynik.append(baza) print wynik Nowe rzeczy w tym przykładzie... Wbudowana funkcja range zwraca listę, która może być wykorzystywana jak inne listy. (Lista ta zawiera pierwszy indeks funkcji, ale nie ostatni.) Lista może być użyta jako zmienna logiczna. Jeśli nie jest ona pusta, wówczas zwraca true - jeśli jest pusta, wówczas daje false. Dlatego, while kandydatki oznacza "kiedy lista o nazwie kandydatki nie jest pusta" lub prościej "kiedy nadal są w niej kandydatki". Możesz napisać if jakiśElement in jakiejśLiście, aby sprawdzić, czy dany element znajduje się w tej liście. Możesz napisać jakaśLista.remove(jakiśElement), aby usunąć jakiśElement z jakiejśListy. Możesz dołączyć listę do innej listy pisząc jakaśLista.append(innaLista). Właściwie, możesz również użyć + (skoro jakaśLista = jakaśLista+innaLista) jednak taki zapis jest mniej efektywny. Możesz dostać się do wybranego elementu z listy poprzez podanie jego pozycji jako liczby (gdzie pierwszym elementem, trochę dziwnie, jest element 0) w nawiasach kwadratowych po nazwie listy. Stąd jakaśLista jest czwartym elementem listy jakaśLista. (Więcej na ten temat niżej.) Możesz usuwać zmienne wykorzystując słowo kluczowe del. Słowo to może być również wykorzystane do usuwania elementów z listy. Dlatego del jakaśLista usuwa pierwszy element jakiejśListy. Jeśli listą byłby ciąg , po usunięciu pierwszego elementu otrzymalibyśmy . Przed przystąpieniem do wyjaśnienia tajemnic indeksowania elementów listy krótko objaśnię przykład. Jest to wersja starożytnego algorytmu zwanego "Sitem Erastotenesa". (lub coś blisko tego). Bierze on pod uwagę zestaw (lub w tym przypadku listę) kandydujących liczb, a następnie systematycznie usuwa liczby, o których wiadomo, że nie są liczbami pierwszymi. Skąd o tym wiadomo? Ponieważ są one produktem dwóch innych liczb. Rozpoczynamy listą kandydatek zawierającą liczby - wiemy, że 1 jest liczbą pierwszą (właściwie, może być lub nie, różne są na ten temat opinie), i chcemy otrzymać wszystkie liczby pierwsze poniżej 1000. (Właściwie, nasza lista kandydatek zawiera liczby w przedziale , jednak 2 jest również kandydatką, ponieważ jest naszą pierwszą bazą). Mamy również listę nazwaną wynik, która przez cały czas zawiera uaktualnione wyniki. Mamy również zmienną nazwaną baza. Podczas każdego wykonania algorytmu (rozpoczętego pobraniem kolejnej liczby z "round"), usuwamy wszystkie liczby, które są wielokrotnością liczby bazowej (która jest zawsze najmniejszą z kandydatek). Po każdym wykonaniu algorytmu, wiemy, że najmniejsza liczba, która pozostała jest liczbą pierwszą (ponieważ wszystkie liczby, które były produktami mniejszych liczb zostały usunięte - rozumiesz?). Dlatego, dodajemy ją do wyniku, ustawiamy tę liczbę jako bazę i wyrzucamy ją z listy kandydatek, aby nie powtarzać tego procesu ponownie. Kiedy lista kandydatek będzie pusta, lista wyniku będzie zawierać wszystkie liczby pierwsze. Sprytne, nie? Rzeczy do przemyślenia: Co wyjątkowego jest podczas pierwszego wykonania tego algorytmu? Czy 2, która jest tutaj bazą, jest również usuwana w procesie "przesiewania"? Dlaczego? Dlaczego coś takiego nie dzieje się z innymi liczbami bazowymi? Czy możemy być pewni, że produkt jest zawsze w liście kandydatek, kiedy chcemy go usunąć? Dlaczego? Teraz - no właśnie co dalej? Ach tak, indeksowanie. I podział list. Są to sposoby, aby dostać się do indywidualnych elementów listy. Widziałeś już w akcji zwykłe indeksowanie. Jest ono dość proste. Właściwie powiedziałem ci już wszystko, co powinieneś wiedzieć o tym, z wyjątkiem jednej rzeczy: Ujemne indeksy zliczają elementy od końca listy. Zatem, jakaśLista jest ostatnim elementem jakiejśListy, jakaśLista jest elementem przedostatnim, i tak dalej. Podział, jednakże, jest nowy dla ciebie. Jest on podobny do indeksowania z tym wyjątkiem, że otrzymujesz część listy, a nie tylko pojedynczy element. Jak można to zrobić? Np. tak: jedzenie = print jedzenie # Wydrukuje "['jajka', 'kiełbasa']" [Więcej o tym później...] 10. Więcej o abstrakcji - obiekty i programowanie orientowane obiektowo Oto najbardziej bezsensowne wyrażenie jakie kiedykolwiek powstało: "Programowanie orientowane obiektowo (OOP)." Jak sugeruje tytuł części, programowanie orientowane obiektowo jest po prostu kolejnym sposobem skupienia szczegółów. Procedury łączą proste wyrażenia w bardziej skomplikowane operacje nadając im nazwę. W OOP, w taki sposób postępujemy z obiektami. (I co, zaskoczyło cię to?) Na przykład, jeśli stworzyliśmy program piekący sernik, zamiast pisania mnóstwa procedur odpowiedzialnych za temperaturę, czas, składniki itd., mogliśmy to wszystko skupić w obiekcie-serniku. Mogliśmy również stworzyć obiekt-piekarnik i obiekt-zegar... Rzeczy takie jak temperatura mogłyby być atrybutami obiektu-sernika, podczas gdy czas mógłby być odczytywany z obiektu-zegara. Aby nasz program robił coś, moglibyśmy nauczyć nasze obiekty kilku metod; na przykład, piekarnik mógłby wiedzieć jak piec sernik itd. Zatem - jak to zrobimy w Pythonie? Nie możemy bezpośrednio utworzyć obiektu. Zamiast budowania piekarnika, tworzymy przepis opisujący jakie są piekarniki. Ten przepis opisuje klasę (class) obiektu, który nazywamy piekarnikiem. Bardzo prosta klasa piekarnika może wyglądać tak: class Piekarnik: def wlozSernik(self, sernik): self.sernik = sernik def wyjmijSernik(self): return self.sernik Wygląda to dziwacznie, czy nie? Nowe rzeczy w tym przykładzie... Klasy obiektów definiuje się słowem kluczowym class. Nazwa klasy zwykle rozpoczyna się z dużej litery, zaś funkcje i zmienne (jak również metody i atrybuty) zaczynają się z małych liter. Metody (tzn. funkcje i operacje, które wykonuje obiekt) definiuje się w zwykły sposób, ale wewnątrz bloku klasy. Wszystkie metody obiektu powinny zawierać pierwszy parametr o nazwie self (lub coś podobnego...) Powód (mam nadzieję) powinien wyjaśnić się za chwilę. Atrybuty i metody obiektu dostępne są w taki sposób: mojSernik.temperatura = 2, lub piekarnik.wyjmijSernik(). Domyślam się, że niektóre rzeczy są nadal niejasne w tym przykładzie. Na przykład, czym jest to self? I, skoro mamy ten przepis na obiekt (tzn. class), to jak właściwie stworzymy obiekt? Weźmy się najpierw za ostatni punkt. Obiekt tworzy się przez wywołanie nazwy klasy, tak jakby była funkcją: mojPiekarnik = Piekarnik() mojPiekarnik zawiera teraz obiekt Piekarnik i nazywany jest instancją klasy Piekarnik. Załóżmy, że utworzyliśmy klasę Sernik; wówczas moglibyśmy napisać coś takiego: mojSernik = Sernik() mojPiekarnik.wlozSernik(mojSernik) mojPiekarnik.sernik zawierałby teraz mojSernik. Jak to możliwe? Ponieważ, kiedy wywołujemy jedną z metod obiektu, pierwszy parametr, zwykle nazywany self, zawsze zawiera obiekt samego siebie. (Sprytne, nie?) Dlatego, linia self.sernik = sernik ustawia atrybut sernik bieżącego obiektu Piekarnika na wartość parametru sernika. Zauważ, że są to dwie różne rzeczy, nawet jeśli w tym przykładzie obie nazywają się sernik. [Ciąg dalszy nastąpi...] Odpowiedź do ćwiczenia 2 Poniżej podaję bardzo zwięzłą wersję algorytmu: def euklides(a,b): while b: a,b = b,a % b return a