Chciałabym wrócić na studia odmieniona

Kiedy skończył się rok akademicki, postanowiłam, że w czasie wakacji wezmę się za siebie. Ostatni rok upłynął mi głównie na biadoleniu. Dopadła depresja, pojawiła się niska samoocena i poczucie obcości. Zraziłam do siebie wiele osób tym swoim pesymistycznym podejściem do życia. Jaka to ja biedna, nieszczęśliwa bla bla bla. Nic dziwnego, że tylko nieliczni pozostali wytrwale u mego boku. Na studiach, w pracy ludzie odebrali mnie jako ponuraka i wyniosłą, a wszystko dlatego, że zamknęłam się w sobie i wydawało mi się, że nie zasługuję na akceptację innych. Nawet facet, który mi się podoba, chyba uznał mnie za księżniczkę. No i strasznie smutno mi z tego powodu. Chciałabym się zmienić, być inaczej postrzegana, bardziej lubiana. Przejść totalną metamorfozę. Może jakaś podpowiedź od czego zacząć?

Jak być bardziej wesoła, pewna siebie, myśleć pozytywnie?

Proszę o poradę... Powrót na studia za niedługo, no i powoli pasowałoby się zabrać za siebie...

Po prostu jak wrocisz na studia zacznij sie usmiechac i gadac optymistycznie.

Może zacznij od tego, co łatwiejsze. Czyli od zmiany wyglądu, może to pociągnie za sobą resztę, Praca nad sobą będzie trudna, bo to jednak zmiana pewnych Twoich cech charakteru, osobowości czy nabytych nawyków. Musisz kontrolować się w różnych sytuacjach... może z czasem nowe zachowanie wejdzie Ci krew.

Ale jak my Ci mamy pomóc, hmm? Tobie brakuje po prostu motywacji do działania, jakby Ci bardziej zależało, to nie użalałabyś się teraz na kafe, tylko robiła coś ze sobą.

Tak, mam taki zamiar, ale też problem w tym, że źle się czuję w tym towarzystwie. Nie umiem być swobodna, wydaje mi się, że nie pasuję do nich. Ludzie średnio mnie tam lubią, a jak widzę ich kwaśne miny, to natychmiast zaprzestaję dalszych prób kontaktu.

O zmianie wyglądu myślę. Całe życie byłam taka szara, od liceum te same długie brązowe włosy. Ostatnio kusi mnie jakaś szalona fryzurka, chcę też zafarbić włosy, ale też odczuwam jakiś lęk przed przemianą...

jakas taka rezygnacja i marazm bija z tych Twoich wypowiedzi... moze faktycznie przefarbuj sie na blond albo rudo, w zaleznosci co bardziej odpowiada Twojej urodzie... moze pozytywne komentarze wyzwola trocha pewnosci siebie w Tobie... nie oczekuje az tyle od innych, daj tez cos od siebie!

Najbardziej zależy mi, żeby zmienił o mnie zdanie ten chłopak. Od pewnego czasu już prawie nie rozmawiamy. Chyba zniechęcił się moją postawą, ale mimo to chciałabym to jakoś odwrócić. Zastanawiam się tylko jak?

a co sie zadzialo miedzy Toba a nim?

mam prozpoycje-umyj sie wreszcie a gwarantuje ze nikt cie nie pozna:-) glowa do gory,woda i mydlo nie gryza:-)

Myslenie, bez tego nic nie ruszy. Mialas szczesliwe dziecinstwo?

Nic. Byliśmy znajomymi z grupy, po prostu. Był czas, kiedy często rozmawialiśmy, ale raczej z jego inicjatywy. Potem jednak chyba się zniechęcił moją nieśmiałością i zaczął szukać kontaktu z innymi ludźmi. Nasz kontakt powoli zanika.

Czytałaś może Pollyannę? Pobaw się w jej grę!

Tak średnio. Byłam szczęśliwa dopóty, dopóki nie poszłam do szkoły. Tam straciłam pewność siebie.

A co sie wydarzylo w szkole?

Nie czytałam, ale to chyba jakaś książka dla nastolatek... Nie wiem, co ma wspólnego ze mną?

Dzieci ciągle mi dokuczały. Nigdy nie byłam zbyt lubiana.

A jakis konkretny powod? Moze to przekonanie ciagle w Tobie siedzi i nieufnie podchodzisz do innych? - oczywiscie to wszystko jest wynikiem mysli siedzacych w Twojej glowie. Dobra wiadomosc jest taka, ze mysli mozna ksztaltowac.

razem z autorką zmieniamy się na plus zdobywamy pewnosc siebie dzieki trikom mody i urody http://f.kafeteria.pl/temat.php?id_p=4899668&start=660

ja bedac jeszcze w liceum z brunetki stalam sie blondynka, etap odchudzania zaczelam na jakies 2 miesiace przed wakacjami, w ciagu wakacji udalo mi sie zrzucić jeszcze wiecej kg, do szkoly wrocilam usmiechnieta, szczesliwa no i ladniejsza( przynajmniej tak mi sie wydawalo, co bardzo wyplynelo na moja samoocene,) pojawil sie super przystojny facet na ktorego widok kolezanki robily oh.., wszystko jest do zrobienia, aby byla kasa, bo nie oszukujmy sie pieniadze robia swoja - nowe ciuchy, drogi make up itp.;)

mga

Byłam bardzo cicha, mało się odzywałam, do tego jeszcze sepleniłam i miałam nadwagę. I choć teraz jestem szczupła i często słyszę, że całkiem ładna, to negatywny sposób postrzegania siebie i rzeczywistości wciąż we mnie tkwi. Ciągle porównuję się z innymi.

dzieci Ci dokuczaly i to bylo jakas dekade temu... chcesz je obwiniac za Twoje nieudane zycie teraz? to bez sensu. bierz sie za siebie, chocby na sile i udowodnij im i sobie, ze nie jest juz zadnym popychadlem. przeciez w grupie na studiach jest mnostwo ludzi. czy tylko ty jestes tam takim outsiderem? skoro, jak sama mowisz, zachowujesz sie jak wyniosla ksiezniczka, to moze ludzie z twojej grupy, obawiaja sie Ciebie? daj im sie poznac. ale to Ty musisz wykonac teraz krok.

Jak moze dac im sie poznac, skoro w taki sposob do nich podchodzi? Przeciez z tego nic dobrego nie wyniknie. Najpierw powinna zmienic swoja psychike, zmienic mysli = byc otwarta na innych, akceptowac ich i wyzbyc sie konkurowania z innymi. Ot co - powinna wziac na celownik swoje szczescie.

Akurat na zmianę wyglądu mogę sobie pozwolić, więc nie jest to dla mnie żaden problem. Bardziej chodzi o to, że boję się tej przemiany. Jak zareagują na nią inni, że będą się na mnie gapić. Wszyscy kojarzą mnie jako szarą mysz z długimi włosami, a tu nagle wyskoczę im z jakimś nowym lookiem... Cholera, boję się.

To jasne, ze nie moze do nich podejsc z mina wisielca. Nikt nie lubi ponurakow. Zycie niesie dosc trosk ze soba.. rozmowa z rowiesnikami choc na moment powinna byc relaksem... usmiech na twarzy wiele zmiania. lagodzi rysy no i wysylasz poztywny sygnal do ludzi.

Hehe. Pewnie poczekasz, az skonczysz studia, zeby moc "bez etykietki" zaczac nowe zycie ;) IMO - ciagle robisz to dla innych, a nie dla siebie - a to tak nie dziala. Poza tym boisz sie pewnie tego, ze zmienisz sie zewnetrznie, a w srodku bedziesz taka sama, co przyjmiesz jako porazke.

Wiem, pozornie wyglądam jak taka księżniczka, ale to nie wynika z mojego złego nastawienia do kolegów z roku, bo chciałabym ich bliżej poznać, co raczej z tego, że boję się tego, że mnie nie polubią. Stąd też jestem wyczulona na wszelkie oznaki niechęci. Zarazem wiem, że muszę coś z tym zrobić. Jeszcze ten rok może jakoś bym przeżyła, ale za rok czeka mnie wyjazd na magisterkę do Krakowa i zależy mi na tym, żeby odnaleźć się w nowym otoczeniu. Innym powodem jest ten chłopak. Sama już nie wiem, co zrobić, żeby na nowo przekonał się do mnie.