Szczęście to stan ducha

Zapraszam do dyskusji :)

:)

Piszcie piszcie, bo nie chce mi się monologu uprawiać ;)

tego, co rozumiemy jako "szczęście" :)

zależy, a Ty co rozumiesz jako szczęście? :)

Dla mnie szczęście to taki stan kiedy zastanowię się i czuję tak w w głębi siebie, że jest ok, choć nie idealnie, a czasem się nie muszę zastanawiać, tylko uśmiech id ucha do ucha i wiem to :)

dla mnie to stan, kiedy jestem zadowolona z życia - bez jakiś warunków typu praca, samochód...dom...itp. :)

właśnie :)...zresztą nigdy nie może być idealnie, bo ideały nie istnieją :D

Wydaje mi się, że mało kto potrafi poszukać prawdziwe szczęście od tak i nie robić na siłę z siebie męczennika...Kiedy ludzi dotykają te największe dylematy, problemy na tym świecie, to chyba wtedy wielu osobom się przewartościowuje i zaczynają dostrzegać istotę tego życia...

Ano właśnie bez warunków jakiś...

nie poszukać, tylko poczuć...

Nie można dać się zwariować, pod żadnym względem, trzeba być w zgodzie ze sobą, ze swoim sumieniem...

Wiele osób zaczyna zastanawiać się nad sobą, kiedy przeżyją jakąś katastrofę życiową Większość nie wyciąga ze swoich doświadczeń żadnych wniosków.

Nawet drobiazgi mogą sprawić przyjemność :)

Według mnie większość zapomina po pewnym czasie, co jest istotne nawet, jak kiedyś mieli ciężkie przeżycia...

Właśnie tajemnica jest w tych drobiazgach, bo zycie się z nich składa...

Ciekawe, dlaczego jedni potrafią zastanawiać się nad życiem i coś zmieniać w sobie, a inni wolą ciągle narzekać.

Potrafię zrozumieć że dla kogoś np. to że mu ukradli samochód jest dużym zmartwieniem, bo przecież raczej nie będzie się z tego cieszył ;). Ale nie nawidzę jak ktoś wyolbrzymia, panikuje, lamentuje...

Wiesz nie wiem...:), może to kwestia, charakteru, wychowania, środowiska życia...

Najbardziej denerwują mnie osoby, które nie potrafią przyznać się do własnych błędów, tylko szukają winy u innych.

Najbardziej denerwują mnie osoby, które nie potrafią przyznać się do własnych błędów, tylko szukają winy u innych. Zgadzam się w zupełności! Jeśli ktoś w sobie widzi problem, ale nie wie co z tym zrobić, albo nic nie robi jakiś czas, to już jest dużo lepiej...niż gdy się widzi w sobie ideał, a inni są źli...

Podobno człowiek uczy się całe życie - nie można ciągle zwalać winę na otoczenie czy wychowanie.

Podobno tak, ale nad rozwojem własnym też trzeba ciągle pracować, większość ludzi szybko przestaje, stąd ciasnota poglądów...

No ale realia są takie, że wśród ludzi ściągających w dół bardzo ciężko jest ciągnąć w górę...

Poza tym bycie "innym" bywa bardzo trudne, mało kto da radę to znieść...

Zgadzam się - myślenie boli. Szkoda tylko, że potem trudno znaleźć kogoś o podobnych poglądach.

Są jeszcze ludzie myślący :), ale wiesz zauważam, że to też dużo zależy od predyspozycji, jak ktoś ma usposobienie poszukujące, to ciągle będzie szedł na przód...

Wiesz - czuję się lepiej, kiedy podchodzę z dystansem do innych, a przynajmniej nie przejmuje się tym, co o mnie sądzą.

A co znaczy z dystansem?

Ja staram się na starcie nie oceniać ludzi i nie szukać w nich podstępu, że tak powiem...ale też bez przesady nie od razu wielka przyjaźń...