tak sobie siedze i zastanawiam sie po co ludzie decyduja sie na dziecko kiedy

przez swoja glupote wychowuja emocjonalne kaleki jak np ja jetem zalekniona mimo 24 lat mam duzo kompekow boje sie ludzi mam bardzo niska samoocene i zachowania autoagresywne moj psycholog twierdzi ze to wina mojego dziecinstwa bylam bita, ojciec pil jak swinia i wprowadzal terror psychiczny, balam sie go i do dzisiaj kule sie w sobie kiedy ktos podnosi glos heh zabawnie to musi wygladac ogolnie ludzie mna pomiataja, ja na wszystko sie zgadzam boje sie innych i na huj bylo tym popierdolonym ludziom ktorzy mnie splodzili dziecko?? na huj sie pytam

:o

nie wierzę co czytam... masakra jakaś

niestety mam tez depresje i lecze sie ale mimo wszystko jest tak sobie;/

wiem ze sa normalne rodziny gdzie dzieci sa objete troska, kochane, chwalone ja bylam zastraszonym gownem i na takie cos wyroslam;(

Zawsze żal mi dzieci, które nie mają radosnego i spokojnego dzieciństwa:(. Uważam że, jako dorośli, mamy obowiązek im to zapewnić. Smutne to, co piszesz. Życzę Ci, abyś stanęła na nogi i nie powielała błędów rodziców.

mam 25 lat juz jestem spaczona w sumie jestem nikim nawet faceta nie mam bo zwyczajnie sie ich boje:/ i mam wrazenie ze kazdy tylko czeka zeby mnie uderzyc jak zaczne pyskowac ech

w wiekszosci takich rodzin dzieci nie byly chciane, byly efektem ubocznym

rozumiem cie bo mam tak samo, spaprane dzieciństwo, depresje to ja miałam już w wieku 5 lat, teraz bardzo silna nerwica i depresja. Nie wiem po mnie płodzili jak nie potrafili wychować. Życia dla mnie nie ma ju absolutnie żadnego sensu.

no i nie pierdzielcie że takie jak ja to efekt uboczny bo ja byłam planowana niestety

ze bylam wpadką to wiem ale po co mi niszczyc zycie?

bo z reguły rodzice dwudziestukilkulatków to debile, niedokształcone i niedoinformowane na temat wychowywania dzieci i dbania o to aby miały dobre dzieciństwo. Obeceni dwudziestolatkowie mają juz większa informacje i wiedza że dziecko wychowany w ciągłym strachu i lęku źle konczy, na ogół jest niezdrowe psychicznie. Dlatego teraz tak sie propaguje dbanie o wychowanie dziecka i dobrze będzie mniej kalek społecznych.

:/

sama niechce miec dzieci nie czuje sie kompetentna do tego

up

a moim zadaniem "trudne dzieciństwo " to tylko wymówka... też takie miałam... i może nie nauczyłam się jak wygląda prawdziwy dom ale nauczyłam sie jak wyglądać nie powinien... najlepiej przypiąć sobie łatkę maltretowanego dziecka bo mam do tego prawo i kulić się w sobie... już jako nastolatka obiecałam sobie że żaden mężczyzna mnie nie skrzywdzi i tego się trzymam... oczywiście było różnie ale z wszystkiego się podniosłam i podnosić będę...nie mam najmniejszego zamiaru załamać się i pokazać wszystkim że mieli racje...bo całe życie słyszałam tylko "a cóż z tego dziecka wyrośnie?" najważniejsze to zapamiętać i zrozumieć jedno jeśli sami siebie nie pokochamy, nikt nie będzie w stanie nas pokochać i vice versa...kompleksy są największą zmorą dzieci takich jak my ale da się z nich wyjść!

to chyba kwestia psychiki niektorzy maja silniejsza inni slabsza zalezy od osoby wiec sie podnioslas i tyle

Ja tez mialam ciezkie dziecinstwo. Mam coreczke i dam jej szczesliwe zycie. Wychowam jak ksiezniczke.

to są po prostu wymówki...bo trudne dzieciństwo...bo słaba psychika...bo...bo..bo...itd. Nikt na "dzień dobry" nie wygrywa, nawet walki z samym sobą czy jak kto woli ze swoim przeznaczeniem... ale jeśli ktoś po porażkach od razu karmi się wyżej wymienionymi wymówkami i twierdzi że ma do tego prawo to, to po prostu lenistwo...

depresja tez jest fanaberia??mysli samobocze??rowniez? autoagresja skierowana ku sobie tez?

a przecież życie to walka z przeciwnościami losu ... czy w dzieciństwie , czy w wieku dorastania, czy w dorosłości... nie ma tak że kiedyś będzie lepiej samo z siebie. Od rodziców dostaliśmy chociażby życie którym możemy od pewnego wieku już samodzielnie kierować.

http://www.wp3.pl/justin_bieber__szaleje_bez_butow__/

up

to nie są żadne wymówki, jak ktoś miał rodziców którzy nie mieli w dupoie swoich dzieci to im sie najłatwiej wypowiadać. Nikt nie zrozumie nigdy takiego dorosłego dziecka, nawet psycholog. poza tym wizyty u psychologa dla większości takich osób są traumą, bo muszą wyciągać to wszytsko. Samo mówienie o tym jest uwłaczające.

Psycholog to ma pomagać, a nie rozpatrywać Twoją przeszłość. Jakie masz kompleksy?

po prostu się poddałaś/eś i pozwoliłaś/eś wpoić swojemu ojcu swoją nienawiść do samej siebie...nie zastanawiając się czy taka osobo ma w ogóle do tego prawo by mówić ci co sama do siebie masz czuć... i na pewno nie jest osobą z której należy brać przykład...co już powinnaś/ es wiedzieć Słuchaj skoro nie jesteś w stanie sam/ sama sobie zadać pytać i uzyskać odpowiedzi których jesteś warta/ty to może powinien ci pomóc jakiś specjalista?? Ja staram się tylko pokazać że jest inna opcja niz obarczanie się z góry nałożonymi "łatkami "

"a moim zadaniem "trudne dzieciństwo " to tylko wymówka" nie zawsze. W okresie dzieciństwa, okresu dorastania formują się fundamenty naszego charakteru. Jeśli w tym okresie dziecko zostanie poddane długotrwałemu, traumatycznemu czynnikowi (albo kilku takim czynnikom jednocześnie), to później będzie bardzo trudno to zmienić.

Mówienie o tym nie powinno być dla nas uwłaczające bo to nie nasza wina... my niczym nie zawiniliśmy w tym ze nasi rodzice byli nie odpowiedzialni.

niby nie powinno byc wstydem ale ludzie sa skomplkowani i wstydza sie takich rzeczy

też miałam trudne dzieciństwo :(. Ojciec pijak, nigdy nie doceniał. dla niego był istotny tylko młodszy brat. Nie było pieniędzy na nic. A teraz twarda osoba ze mnie. Też padały pytania "co z niej będzie, na kogo wyrośnie" a tu proszę- zaskoczenie! Wykształcona, mająca wspaniałego i kochającego chłopaka, który wiedział o mojej przeszłości i ciągle mi pomaga. Trzeba zebrać się w garść i nie myśleć o przeszłości tylko PRZYSZŁOŚCI jaką sobie zafundujemy. Pozdrawiam i życzę powodzenia. Głowa do góry ;*