Cześć, Olga! krzyczę i obejmuję ją, bo zawsze, kiedy jestem pijany, staję się

Cześć, Olga! krzyczę i obejmuję ją, bo zawsze, kiedy jestem pijany, staję się rzewny i wylewny. Cześć, cześć mówi. Słuchajcie, powiedz-cie mi, bo ja parę godzin jechałam, ktoś wie, co z papie-żem? Michał odpowiada: Nie wiem, nie widziałem go dzisiaj ale nikt się nie śmieje. Umiera mówię ale chyba jeszcze żyje. Gdyby umarł, pewnie dostał-bym esemesa albo coś. Zresztą, poczekaj. Odwracam się do jakiejś dziewczyny, która stoi niedaleko: Przepraszam, wiesz może, co z papieżem? Patrzy na mnie, jak gdyby nie zrozumiała pytania: Nie wiem, a co ma być? A ja jej nie wiem powtarzam Oldze, chociaż pewnie niepotrzebnie. Zresztą nie wiadomo, nawet tutaj jest na tyle głośno, że trudno usłyszeć własne myśli, że własne myśli giną gdzieś w szumie. A potem obejmuję Olę, która odwraca głowę, uśmiecha się i całuje mnie w usta. I chyba zasypiam.