nie potrafię byc matka

Mam córkę,więc może z tego względu jest mi nieco łatwiej.Gdy musiałam siedzieć w kuchni przynosiłam jej stoliczek i np.pomagała mi coś kroić lub rysowała i rozmawiała ze mną.Generalnie angażowałam ją w wiele domowych obowiązków - wycierała ze mną kurze, myła okna (jak nie widziała to poprawiałam :) ). Dla małego dziecka to jeszcze zabawa,a spędza czas z rodzicem. Gotowałam na dwa dni,żeby było więcej czasu na zabawy na dworze.

jestem przerażona, że dziś istnieje jeszcze niewolnictwo- nie prawne ale zapisane w obyczajach. a może nie jest tak źle i tatuś ma jakąś swoja działkę w pracach domowych?

a jeszcze jak krzyknę na swojego-ma 6 lat to stare kwoki potrafią się wtrącić i patrząc z boku robią głupie miny- to niech wejdą w moją skóre !!!

ona nie jest złą matką ale jest po prostu przemęczona i sfrustrowana każdy by był na jej miejscu gdyby musiał robić wszystko samemu i jeszcze dzieciak stawiał opór ona musi przezywciężać swoje zmęczenie, zniechęcenie i tolerować fochy męża i dziecka....kto by to wytrzymał ?! podział obowiązków, zacznij od poważnej rozmowy z mężem, niech wreszcie zacznie zajmować się swoim dzieckiem i niech wreszcie pomaga w domu zamiast tylko w nim mieszkać czasami mam wrażenie że wielu ojcom wystarczy sama świadomość że "mają" dzieci....a reszta ich nie obchodzi...bo w ich mniemaniu ich rola kończy się na poczęciu dziecka

Za pierwszym razem można poprosić by dziecko coś zrobiło, ale nie można tak robić w nieskończoność - dziecko cię wtedy oleje.W głosie musi być stanowczość, ale nie można od razu posuwać się do krzyku. Traktuj dziecko jak dorosłego - na męża czy koleżankę tez od razu nie wrzeszczysz, prawda?

czasami czuję się jeszcze jak młoda osoba, czasami jak znerwicowana staruszka :(

tak ojciec biologiczny mojego dziecka jest tego czystym przykładem,że ma świadomość, iz "ma dziecko" i jeszcze się pewnie wszystkim chwali jaki on dorosły

Kobietki. Zapominacie w tym wszystkim o sobie. Dbacie o męża, dom i dziecko, gotujecie, sprzątacie, stajecie na głowie...Gdzie w tym wszystkim jest podział obowiązków i czas dla siebie? Chyba mam szczęście i inteligentnego męża, bo udzielał się (i nadal się udziela) w domu w miarę możliwości czasowych (pracuje znacznie dłużej niż ja), a jak widział,że jestem zmęczona to zabierał dziecko na spacer i znikali mi z oczu. Musicie mieć czas na psychiczny odpoczynek - idźcie na kawę z kumpelą, na spacer, do kina choćby z mamą, zróbcie sobie ciepłą kąpiel, poczytajcie książkę (nie poradnik dla mam).

Potrafisz być matką - tylko nawał obowiązków Cię przerósł. Wiesz musisz coś zmienić bo takie samopoczucie może skończyć się depresją a masz dla kogo żyć i musisz być silna. Z tego co piszesz wychodzi, że masz dwoje dzieci, którymi musisz się zajmować. Może czas powiedzieć temu dorosłemu dziecku, że życie wygląda inaczej i też ma dwie ręce i powinien część obowiązków przejąć...Ale miał szczęście że trafił na Ciebie... krok pierwszy rozmowa z mężem - i przekazanie części obowiązków krok drugi meliska lub psycholog - zależy jak się czujesz Będzie dobrze:) wyłaź z dołka

Każdego człowieka szlag trafia jak w kółko ma te same obowiązki - niezależnie czy w pracy, czy w domu. Jak macie mieć na cokolwiek siły? Zdenerwowanie nawet pierdołą bierze się ze zmęczenia rutyną. Tak jak dziecko potrzebuje kontaktu z rówieśnikami, również wy/my potrzebujemy odskoczni.

salianka dobrze pisze - chyba czas na zdrowy egoizm.

Wszystkim mamom z topicu życzę powodzenia :) Pamiętajcie: mąż - podział obowiązków dziecko - konsekwentność wy - czas dla siebie (trochę egoizmu nikomu nie zaszkodziło) Wszystko się powoli ułoży :)

i już koniec tego prowo ? łeeee