Chorobliwie brzydzę się ślimaków.

To nie byle co, mam na tym punkcie obsesję. Jak jest ciemno to nie wchodzę na trawę, bo tam kryją się ślimaki. Jak wracam do domu i na chodniku/drodze jest ciemno to boję się, że na jakiegoś nadepnę. Brzydzę się dotknąć ślimaka nawet patykiem... To mi utrudnia życie trochę ;P Jest ktoś kto ma tak samo jak ja?

Zupełnie nie widzę w tym nic dziwnego. ślimaki po prostu są fuj. Jak sobie pomyślę o takim wielkim ślimaku bez skorupki rozganiatanym pod moim butem, to aż mnei ciarki przechodzą... Chociaż akurat zwykłych ślimaków z domkiem, kiedy ich nie rozgniatam ;) to się nie brzydzę. Tylko wizja rozgniatania jest dla mnie odrażająca...

Obrzydliwe są te czarne, oślizłe i tłuste ślimaki, co wyłażą po deszczu, kiedyś mi całe schody oblepiły przy ogródku, do tej pory mam koszmary ;/

I te wlaśnie tłuste obrzydliwe bez domków nazywają się pomrowy. Nawet nazwę mają wstrętną!

Fakt, błeeeeee.....

Ślimaki to takie niegroźne urocze żyjątka, na które trzeba uważać :)

Po co masz dotykać ślimaka patykiem?

Potrzebna jest wam głęboka psychoanaliza, z uwzględnieniem życia płodowego włącznie. Poczekajcie tu sobie grzecznie na JackaJ on wam pomoże :)

Myślisz refforma, że w życiu płodowym, kiedy przypominaliśmy takiego pomrowa, ktoś wyrządził nam krzywdę i stąd trauma? ;)

na patelke slimaka, na talerzyk i obiadek gotowy :))