Czy to Borderilne? Pomóżcie.

Sam nie myślałem, że to opiszę, ale chciałem zasięgnąć Waszej rady i opinii o mojej historii, bo sam nie wiem z czym (kim) miałem do czynienia. Może streszczę pokrótce cała moją historię - historię naszego 5 letniego "związku"... Chciałem dać spokój i zachować to tylko dla siebie, ale myślę, że jak wiem już teraz czytając różne fora co to mogło być, to postanowiłem opisać swoje spostrzeżenia. Wszystko zaczęło się 6 lat temu, dodam, że nie jesteśmy już ponad rok ze sobą, ale myśl jak ona uzależniła mnie od siebie nie daje mi spokoju. Na początku było pięknie i cudownie, jak wszędzie. Spotykaliśmy sie, rozmawialiśmy, nie widzieliśmy poza sobą świata, zero problemów, wszystko cudownie, istna sielanka. Troszkę bałem się tego związku od samego początku, bo ona miała bogatszych rodziców, tzn. dorobili się za granicą. Jej tata pracował od 15 lat za granicą i przyjeżdżał raz na 5-6tyg. obdarowując ich czym się tylko dało. Jednym słowem strasznie rozpuścił ją i jej matkę, która ciągle wszystkich porównywała do jej męża i mówiła jaki to on jest wspaniały i cudowny, a każdy inny był nikim. Od samego początku musiałem siedzieć cicho i wszystko tolerować, nie mogłem nigdy powiedzieć swojego zdania. Po kilku tygodniach, nie mieszkając jeszcze razem usłyszałem od niej "kiedy będziemy mieli wspólny portfel"? Bardzo mnie zdziwiło to pytanie i ciężko było mi to pojąć... Później zrozumiałem o co w tym wszystkim chodziło... Po pół roku znajomości rozstaliśmy się na pół roku, pokłóciliśmy sie przez gg. Ona robiąc mi na złość, napisała mi, że ma nowego faceta, ze mnie bardzo kochała ale juz mnie nie kocha i jak będzie z nim szła za rękę przez miasto to nawet na mnie nie spojrzy. Najlepiej to żebym wyjechał sobie z miasta. Wałczyłem o nią pól roku, chodziłem, błagałem, jeździłem do jej rodziców, prosiłem i wyprosiłem... Jak sie okazalo to byl najwiekszy blad w moim zyciu, trzebabylo dac sobie spokój i juz dawno bym o tym zapomniał a tak po tylu latach bycia razem boli 5-cio krotnie. Strasznie boli, bo ona mnie od siebie uzależniła, a ona była dla mnie wszystkim, tylko, że trochę mało dojrzała czasami, wszystkim mnie obarczała, wszystkimi swoimi niepowodzeniami, uciekala ciagle ode mnie, wszedzie musialem ja gonić, wszedzie widziala podstep, ciagle mnie obrazala, zeby za chwile mowic przepraszam, po czym znowu, a pozniej ze ona jest czysciutka jak lza i zadnej winy w sobie nie widzi. Że zapłakałbym się bez niej, zrobiła ze mnie ofiarę losu. Zamieszkaliśmy razem, było fajnie, jej rodzice byli przeciwni ze zamieszkaliśmy razem, Ciagle czułem ich oddech na plecach i obarczali mnie za wszystkie niepowodzenia, a nie docenili tego co robie, jak sie staram, uznali ze to za malo, ze nie jestem godzien ich córki. Jak zaproponowałem po którymś miesiącu, że też musi się dołożyć 300zł do opłat to rzuciła portfelem w bankomat i z krzykiem dam Ci, dam, nie bój się. Bolało mnie to bardzo bo widziałem jak inni żyją i nie mogłem się z tym pogodzić. Nie mieliśmy ślubu, dziecka, więc bolało jeszcze mocniej. Ona była na 5 roku studiów jak zamieszkaliśmy, ja majac ciezka prace i wiele na głowie zacząłem pisac jej prace dyplomowa, napisałem całą. Siedziałem po nocach i nie usłyszałem nawet dziekuje, a ja ją i jej rodziców musiałem wychwalać pod niebiosa za każdą rzecz. Zawsze za wszystko dziękowałem i cieszyłem się ze wszystkiego, a oni nie doceniali nic, ani mnie, ani swojego ojca, który ciężko zasuwał, tylko więcej i więcej. Ona miała i ma roszczeniowy stosunek do życia i innych ludzi, bo tak ją rodzice wychowali, że facet musi wszystko, zawsze i wszędzie. Jak się obroniła to stwierdziła, że ona nie będzie ze mną mieszkać i płacić, że ona wyprowadzi się do mamy, zostawiając mnie z tym wszystkim (nie odpowiedzialne zachowanie), ale jakoś przeżyłem. Nie rozstaliśmy się wtedy. Ciągle miałem kompleksy z tym, ze malo zarabiam przy jej tacie i tak bardzo chcialem jemu dorównać, bo strasznie mi na niej zależało, chciałem im udowodnić, że jak skończyłem dobre studia i byłem najlepszy na roku to udowodnię im, że bede duzo zarabiał, ale tam gdzie mieszkaliśmy to było nie możliwe... Dałem wtedy ogłoszenie w internecie, że szukam pracy w Warszawie jako projektant. Zadzwonił do mnie dyrektor jednej z firm, że chcą żebym przyjechał na rozmowę. Pojechaliśmy razem do Warszawy, odrazu im się spodobałem więc cieszyłem się że to dla nas jest szansa na lepsze życie, że wybijemy się. rzeczywistość okazała się bardziej brutalna niż myślałem, na początku było bardzo pięknie i kolorowo. Przeprowadziłem się do Warszawy, a po miesiącu ona przyjechała do mnie, przywieźli ja rodzice, którzy byli bardzo przeciwni, ze znowu ze sobą zamieszkamy bez ślubu, a matka jeszcze bardziej była zła, ze zabieram jej kochana córkę. Ona byla zazdrosna o to, ze ona cala milosc przelala na mnie, byla zazdrosna o wszystko. Pomimo tego, ze mielismy z nimi dobrze, to ja chcialem zebysmy byli samodzielni i sami do wszystkiego pomalutku dochodzili. Zacząłem prace, bylo strasznie ciezko, duza odpowiedzialnosc, malo czasu na wszystko, zero pomocy, duze wyzwania, ciagly stres. Siedzenie po nocach. Pozniej przyjechala ona, bardzo bylismy szczesliwi i zadowoleni, tak sie nam podobala Warszawa i tak chcielismy do czegos dojsc. Jednak wszystko nie bylo takie rózowe. Ona przez pierwsze pol roku nie mogla znalezc pracy, ja sie bardzo stresowalem, czulem sie odpowiedzialny przed jej rodzicami za nia, bardzo wszystko przezywalem. Pozniej w koncu dostala prace, ucieszylem sie bardzo. Ja pracowalem po 16 godzin dziennie zeby wszystko utrzymac sam i jeszcze na slub odlozyc. Przez 2 lata pracowalem po 16h dziennie. Dobrze placili za nadgodziny wiec uznalem ze to byla okazja. Codziennie sie mijalismy, nie mielismy dla siebie czasu, ja wszystko drażniło i mnie za wszystko obwiniała. Ja jej tłumaczyłem, że tak trzeba żebyśmy do czegoś doszli. Ta prace co dostala to musiala zalozyc wlasna dzialanosc gospodarcza i bylo wiecej wydatków na to niz to warte. Staralem sie jak moglem, pocieszalem ja, ale oni zyli w przekonaniu ze to ja musze wszystko zapewniac. Wiadomo ona nie placila za mieszkanie, tylko ja, jedzenie w sumie tez tylko ja, ale jej bylo i tak zle. Ciagle powtarzala co ja tutaj z Toba mam itp. Ja jej mowie ze musimy odkladac na slub, mieszkanie, że sa ważniejsze rzeczy nie przejedzenie wszystkiego i sterta nowych ciuchow których i tak nie zakladala, bo szybko sie wszystkim nudzila. Ciagle matka do mnie dzwonila z pretensjami, ja nigdzie nie chodzilem tylko praca i dom, zero kolegów, zero imprez. Kiedys dostałem bilety na kabareton i sie ucieszyłem, ze sobie pójdziemy, na co ona ze ona tego nie lubi i nigdzie nie pójdzie, to ja jej powiedzialem ze ide sam, a jej matka do mnie ze to chore zebym szedł sam i tak ciagle miałem. Wiec wolalem nigdzie nie chodzic i miec spokój. Nigdzie nie wychodzilismy razem, ciagle szantaze ze skocze z okna i bedziesz mial ze mna spokój, ja do niej spokojnie, cierpliwie, a ona zawsze z pretensjami do mnie za wszystko i gadala na mnie do rodziców. Jak uzbierałem około 25tys stwierdziłem, że akurat to był dobry moment żebyśmy pomysleli o mieszkaniu. Chciałem na poczatku wszystko sam zrobic, ale okazało sie ze banki wymagały 10% wkładu własnego. Ona zaproponowala ze porozmawia z rodzicami, na co ja jej, ze ja tak nie chce, ze oni maja swoje wydatki i kupili jej samochod za 35tys, wiec nie ma sensu ich obciazac. Najlepsze jest to, że ja wszystko sam oplacalem, kupilem jej rower dobrej klasy, a ona przez 3 lata bycia razem w tej Warszawie nie dala sie ani razu przejechac samochodem, prosilem ja, ale ona mowila "a jak mi rozwalisz"... Bez komentarza... Wtedy zapalila mi sie kontrolka, coś jest nie tak, to ja mam sam zasuwać na wszystko, na jej potrzeby, ona miala gdzies rachunki, oplaty, ja nic nie interesowalo, tylko lepsze ciuchy, jakis nowszy samochód itp. Patrzyla tylko kiedy bedzie miala w koncu jak matka. Oni dali nam te 30 tys na ten wklad, ale od samego poczatku mialem wszystko wypominane, na kazdym kroku, co miesiac, dwa przy pierwszej lepszej klotni slyszalem, oddawaj pieniadze. Pozniej zacząłem zbierac na slub, ale juz nie wiedzialem na co mam zbierac czy na oddanie im, czy na slub i o co im chodzi do cholery. Zareczylismy sie, ale ona przyjela to tak beznadziejnie, stwierdzila ze woli kwiaty ciete, a nie w koszu, tylko, że jak taki sam kosz dostała jej mama to skakała pod niebiosa. Wszystko jej nie pasowało, wszystko miała gdzieś. Jej matka stwierdzila na drugi dzień ze te cale zareczyny to byly pod publikę... I jeszcze powiedziała to mojej mamie. Moi rodzice w nic sie nie mieszali, uwazali nas za doroslych, mieli gdzies wtracanie sie. Ja pracowałem od rana do nocy, a ona nie szukała zadnej pracy, nic jej nie pasowało. Wymyslila sobie ze ta ekonomia co skonczyla to byla pomylka ona nie bedzie w tym szukac pracy i pracowac w tym, ze ona chce studiowac pedagogike i pracowac w przedszkolu. Stwierdzilem no dobra, troche glupio mowic rodzicom ktorzy lozyli na jej utrzymanie na studiach 5 lat i mowic im ze to pomylka... Ale im to nie przeszkadzalo, oni byli tak zapatrzeni w swoja corke, ze mieli to gdzies. Oprócz studiów wymyslila sobie w jednym momencie klurs angielskiego + najdorozszego dentyste w miescie bo stwierdzila ze chce miec holywoodzki uśmiech. Wszystko co sobie wymyśliła to chciała mieć, już i teraz i nic nie można było powiedzieć. Chodzila tam po 3 razy w tygodniu, narobila dlugów, miala ciagle do mnie pretensje ze nie moze na mnie liczyc. Ja jej mowilem o slubie, ale ona twierdzila ze jej dobrze jest jak jest i mamy czas. A jej rodzice ciągle tylko na mnie, że tak mieszkamy bez śllubu. Wiec mi sie wlaczyla kontrolka w glowie i pomyslalem sobie co to ma byc... Sponsoring? Co mam z pracy nie wychodzic tylko po to zeby ona miala wszystko, a ona nawet pierscionka nie bedzie nosic? Ciagle miala do mnie zal o wszystko, ciagle wyzwiska, klotnie, przeklenstwa. Zero seksu miesiącami, zrobilem sie wrakiem czlowieka, posiwailem caly. Usmiechasz sie to zle, jestes smutny zle, ja juz nie wiedzialem co mam robic. Ciagle ironia, wywyższanie sie ze ona ma bogatych rodziców. A ja do wszystkiego sam doszedłem ciężką praca, sam skonczyłem ciezkie studia bez zadnej pomocy i bez kasy rodziców. Tak bardzo to cenie teraz. Nie chodzi mi o to, że użalam się nad sobą i biadolę, ale poprostu było zajebiście cięzko. Myslalem ze jej rodzice mnie zrozumieja bo sami od biedy dochodzili do czego, ale te euro im tak przycmilo wszystko, ze zapomnieli o tym jak mieli. Jej ojciec kiedys zadzowil do mnie z pretensjami ze ona ciagle przeze mnie placze, zebysmy sie rozeszli, ze ile ja mam lat, ze ja absolutnie żadnego bytu nie potrafie zapewnic, zadnego, wiec ja popadlem w jeszcze wieksze kompleksy, depresję, ciagle sie klocilismy itp. Juz mialem tego dosc. Powiedzialem jej ze jak jej nie pasuje to niech wraca do mamy. Mielismy piata rocznice zwiazku, poprosiłem ja zebysmy razem gdzies wyszli, na co ona powiedziała, ze ona jedzie do mamy, ja jej mowie ze nie liczy sie z moim zdaniem, a ona ze wyskoczyłem z ta rocznica. I pojechała. Ja jej w sms-ie napisałem ze jak tak dalej ma byc to niech zabiera swoje rzeczy, wyprowadza sie, ja im oddaje pieniądze i koniec wszystkiego. Ona pewnie posluchala sie matki jak zawsze, która ciagle nia manipulowala i sterowala i wyprowadzila sie. Znalazla stancje. Ja nic nie przezywalem na poczatku, nawet bylo mi lzej, poczulem sie taki wolny, ze nikt mnie nie szantazuje, nie przegloada mi ciagle komorki jak bylem tak wierny, ze oddam te pieniadze i mam swiety spokój. Oni ciagle ze wszystkich drwili, smiali ze wszystkiego i wszystkich, tylko oni byli najlepsi. A ktoś jest smieciem, zerem. Uwazali sie za Bogów, za lepszych ludzi. Nie dali dojsc do slowa, ciagle krzyczeli, kogos zdanie sie nie liczylo, bylem ciagle zastraszony i nic nie moglem powiedziec. Czulem sie jak nic nie warty smiec i na wszystko mialem zarobic i dac. Ona chciała wrócić, próbowała mnie szantażować, grała jak się dało, ale ja już nie wierzyłem w jej manipulację, stwierdziłem że będzie znowu to samo. Oni przyjechali po pieniadze i reszte jej rzeczy, wyszla klotnia, byla konfrontacja, wypieranie sie swoich slow, jej matka kiedys powiedziala ze znajdz sobie normalnego chłopaka, po czym twierdzila ze ona tak nie powiedziala. Wszystkiego sie wypieraly, zrobily mi takie pranie mozgu ze nie wiedzialem jak sie nazywam. Ona byla dobra dziewczyna, dbala o mnie, o dom, bardzo czule sie opiekowala, ale czasami miala takie wybuchy agresji, byla zla ze tyle pracuje, ale z drugiej strony chciala zebym mial zawsze kase i czas dla niej. Bylem w sytuacji bez wyjscia. Chcialem sam nazbierac na slub, dziecko, chcialem byc odpowiedzialny. Jej rodzice stwierdzili ze jestem nieodpowiedzialny, ze oni chcieli tylko odpwowiedzialności... Ja myslalem ze bylem, za wszystko placilem "prawie wszystko" ona do mnie przy rodzicach ze ma tyle dlugów u dentysty.... Ja o tym nic nie wiedzialem, nic ze mna nie konsultowała, a na koniec wszystko na mnie... Przy rodzicach... taki wstyd. Ajjj szkoda gadać. A jej rodzice ze musza jej wysylac ile chce, bo jak na mnie nie moze liczyc to oni musza jej dac. Zero oszczedzania, zero planowania, ona ciagle zyla chwila dniem, ciagle szybka jazda samochodem, strojenie sie, szukanie wzroku innych facetów, kokietowanie, nawet w moim towarzystwie jakies glupie uwagi, a strofowanie mnie na kazdym kroku i traktowanie jak pomiota, przedmiotowo i do swoich gier.Lans i głupota, materializm, konsumpcjonizm i życie na pokaz dla zaspokojenia własnych potrzeb. Byłem na każde jej zawołanie o każdej porze dnia i nocy. Kiedys poszedlem do niej pod prace z kwiatami to dostalem opierdziel ze po co tu przychodzisz. Przekręcanie faktów, ciągle pretensje, płacze, humory, zero rozmowy tylko "yhy" "co chcesz" "daj mi spokój" itp. Proszenie o rozmowę o to żebyśmy usiedli i planowali jakieś wydatki, jakie mam koszty. Ona twierdziła, że nie chce nawet na to patrzeć co ja sobie tam liczę. Boze przez co ja przeszedlem. Ona sie tylko cieszyla jak cos jej kupilem, po czym nudzila sie wszystkim i byla zla. Ja nie wiem kim trzeba byc zeby jej dogodzic, bogatym pantoflem, bez wlasnego zdania i honoru. Ciagle drwiny, krzyki, wypominanie, przypominanie, ironia... Ciesze sie ze to sie skonczylo, ale z drugiej strony ta samotność, tyle lat razem, te wszystkie chwile razem spędzone... Oni nie byli wcale tacy najgorsi, ale mogli czasami mnie tez zrozumieć, że wszystko nie kręci sie wokół ich córki, ze ona też musi pracować. Oni nie wiedzą jak teraz żyją młodzi ludzie, że muszą oboje pracować. Ona stwierdziła ze jest najpiękniejsza w Warszawie, ze w ogóle to w Warszawie nie ma ładnych dziewczyn. Taki narcyzm... Ona absolutnie nie poszłaby do żadnego psychologa, na taka propozycje to jeszcze mnie by wyzwała. Ona ciągle dzwoniła do matki, po kilka godzin dziennie. Miała zmienne nastroje. Żadna praca jej nie pasowała, wszyscy byli zli, najgorsi, a ona najmadrzejsza na swiecie. Była w pracy to była zadowolona, później jechała autobusem to ciągle miała zajęte, jak wróciła do domu to już pretensje o wszystko. Matka ją buntowała i ciągle nastawiała przeciwko mnie, myślała ze jak nas skloci to ona wroci do niej i nie bedzie sama. A ja przeciez chcialem wracac jak bylem w takiej depresji, zebysmy moze tam lepiej sprobowali, moze tam znajdzie szybciej prace. Tracilem sily i nadzieje na wszystko, pomimo ze tak bardzo kochalem to mialem juz dosc wszystkiego. Mowilem jej wracajmy, a ona do mnie jak chcesz to sobie wracaj, ja nigdzie nie wracam. Jej matka ze to moja wina, ze to ja tam ja zabrałem, a tam nie ma zadnej pracy, ze ona przez 3 lata nic nie moze znalezc. Nigdy jej nie zdradzilem i nie mialem nikogo na boku, ale bylem tak zmeczony wszystkim ze marzylem tylko o samotnosci o spokoju, zeby nikt na mnie nie krzyczał, obarczał wszystkim. Nie było jeszcze dziecka... Ciekawy jestem co by było gdyby było dziecko... Już całkiem nie miałbym spokoju, już całkiem byłbym najgorszym śmieciem i była by nowa opcja do szantażu - dziecko. Ona wiedziała ze mi bardzo na nie zalezy, ze ja zrobie wszystko zeby ja zatrzymac a tutaj sie bardzo zdziwiła... Minęło już 1,5 roku i powoli dochodze do siebie, czuje się taki wolny. Pierwsze miesiace byly straszne, ciagle picie, imprezy. Nigdy nigdzie nie chodzilem, ale stwierdzilem ze to nie dla mnie, ze tak nie moge zmarnowac wszystkiego co osiagnalem, ze mam rodziców, ze nie mogę robić głupstw. Wyniszczyłem się psychicznie, za wszystko się obwiniałem, że wszystko to moja wina, że miałem taką cudowną dziewczynę, a zniszczyłem wszystko... Myslałem żeby ze sobą skończyć, ale pomyślałem wtedy co to da... Tylko sprawie ból swoim rodzicom i udowodnię im że jestem nikim, że tylko jeszcze bardziej się pogrożę. Dodam jeszcze to, że ona strasznie wszystkimi manipulowała, przekręcała fakty, kłamała, owijała sobie ludzi wokół palca. Wmawiała wszystkim, że ktoś coś powiedział jak nikt niczego jej nie powiedział. Jak miał przyjść do mnie kolega do domu w sprawach zawodowych to ona siedziała w garażu w samochodzie i czekała aż pójdzie. Unikała ludzi, jak ktoś jej powiedział jakąś uwagę to skreślała tą osobę ze swojego życia. Nikt nic nie mógł jej nic powiedzieć, wszystkich tylko wyzywała i ośmieszała, a ona była taka cudowna i tylko ją trzeba było chwalić za wszystko. Jak byliśmy na weselu mojej siostry to zrobiła mi taką jazdę o nic, poszła do samochodu, zaczęła płakać, robiła zamieszanie wokół własnej osoby, wszyscy jej nie pasowali. Moja mama próbowała z nią rozmawiać, ale się nie dało. Po 24 miałem już koniec imprezy i razem z jej rodzicami pojechaliśmy do domu spać, oni cała winę tylko na mnie zganiali. Ja jej mówię, że nic się nie bawiliśmy, że zmarnowała mi wesele mojej jedynej siostry, na co ona, że co z tego że siostry, że żałuje że tam wogóle jechała... Już widzę jak ja coś takiego bym zrobił na weselu jej brata... Dostałbym taki opierdziel że nie wiedziałbym jak sie nazywam... Było mi tak przykro, wszyscy się bawili, cieszyli życiem, a ja nic, ciągle jak jakiś dupek. Jak się rozstawaliśmy i mówiłem przy jej rodzicach, że było tak i tak, to oni tylko jej bronili i śmiali się ze mnie w twarz... Zrobili ze mnie kompletnego idiotę, sierotę itp. Pogrążyli. A ja powiedziałem sobie, że mam gdzieś ich te pieniądze i rzyganie wszystkiego, że poradzę sobie sam ze wszystkim i nie będę musiał się przed nimi ciągle płaszczyć i ich pod niebiosa wychwalać, a wszystko co ja robię to nic nie warte rzeczy. Wolę jeść suchy chleb, nie mieć takich luksusów, ale żyć godnie i chodzić z podniesioną głową. Mi się wydaje, że oni wszyscy mają jakieś zaburzenia, że oni udają szczęśliwą rodzinę na pokaz przed wszystkim, a nie mają zdrowych relacji pomiędzy sobą, że nie bez powodu jej ojciec ucieka od tego wszystkiego i jeździ tyle lat za granice, ze ma tam święty spokój. Oni dzwonią tylko do niego jak coś potrzebują, a on spełnia wszystkie ich zachcianki. Mi się wydaje, że jej matka też ma Borderline. Ona ciągle płacze, irytuję się wszystkim, wszystkich oskarża, wszyscy są winni, tylko nie ona, że może kogoś wyzywać bezkarnie, że ktoś jest nikim, a tylko oni są górą w tym wszystkim. Mimo wszystko bardzo żałuję, bo się świetnie uzupełnialiśmy i ona dawała mi takie poczucie, że wszystko ma jakiś sens, że jest po coś. Teraz mam taką pustkę w sercu i nic już nie jest takie same, że wszystko jest do bani, ale z drugiej strony mam taki komfort psychiczny, że nie muszę udowadniać, że w wieku 30 lat będę milionerem, że nie muszę się napinać na wszystkie jej zachcianki, że nie jestem niczyim niewolnikiem. Też popełniałem dużo błędów, też byłem zbyt zaborczy, zazdrosny, może mogłem czasami więcej pomóc jej finansowo, byłem za bardzo oszczędny, ale z drugiej strony mając ciągle szantaż i presje ślubu to nie mogłem postępować inaczej, musiałem myśleć o przyszłości. Wszystkie pieniadze bym rozwalił, a ona i tak by odeszła, a oni do mnie by i tak mowili ze mam oddawac. Wydałem na nasz związek przez te 3 lata w Warszawie okolo 120tys. zl, nie chciałem nic wypominać bo robiłem to dla nas z miłości, ale nawet dzieki nie uslyszalem tylko ironia w oczach i wyzwiska od chytrusów itp., że jeszcze jej za mało pomagałem, a ona nawet głupim samochodem nie dała się przejechać. A jej rodziców wcale nie było szkoda, bo ona chciała jak najwięcej wyciągnąć gdzie się da, bez względu na konsekwencje, miała wszystko gdzieś. Liczyły się tylko rzeczy, ciuchy, nowy samochód, nie liczyło się zdrowie ojca, jego choroba, że on też ma już dość tej rozłąki, dla niej liczyło się tylko to co ona musi mieć w danej chwili. Jak coś kupowała to zawsze droższe, bo to jest lepsze. Tak zazdrościłem innym parom, które razem odkladają na ślub, oszczedzają. Ja chciałem żeby ona poszła do innego, żeby zobaczyła że ja miałem racje, że ludzie teraz tak żują że razem sie składają. Ona myśli, że znajdzie takiego co wszystko opłaci, a reszte jej wszystko odda, a ona swoje pieniądze będzie miała na swoje przyjemności... To chyba nie te czasy... Rozmawiam ze znajomymi to smieja sie ze mnie ze tak długo to wytrzymałem. Że miłość to tylko to co może dostać od drugiej osoby. Ona kogoś szybko idealizuje, a w chwilach słabości równa z błotem, wyzywa, robi docinki. Zachowuje się jak małe dziecko, jak czegoś nie dostanie to płacz i narzekanie, dzwonienie po rodzicach. Ja zawsze byłem skromny, dla mnie kasa nie była najważniejsza, a przy nich zrobiłem się strasznie nerwowy, strasznie pazerny na kasę, chciałem więcej i więcej. Nie odchodziłem od komputera. Nawet w pracy koleżanka to zauważyła, że ja tylko kasa i kasa. Ona odeszła to zmieniłam się znowu na takiego jakim byłem zawsze. Bardzo się cieszę, bo już nie muszę się napinać, a wszystko przyjdzie pomalutku a nie pracą po 16 h dziennie, ja bym chyba dostał zawału w wieku 40 lat, a i tak bym im nie dorównał. Może ktoś da jej więcej, będzie miała kase, bo ona zawsze spadnie na 4 łapy, ale nie będzie szczęśliwa, nikt jej tak nie zrozumie, nie przytuli, nie będzie współczuć. Jeżeli chodzi o seks to u nie było strasznie wszystko dziwne, chciała tylko brać, ciągle gdzieś się spieszyła, wszystko szybko, jak już osiągnęła orgazm to nie interesowały jej moje sprawy, miała wszystko za nic, tylko ona się liczyła. Wiem to nie jest najważniejsze, ale seks oralny nie wchodził w grę. Tyle razy prosiłem Boga jak byłem tak wycieńczony po pracy żeby ona przejeła trochę inicjatywę, żeby mnie odstresowała, ale miałem jeszcze dobijaną szpilę... Już nie wytrzymałem nerwowo i psychicznie nie mogłem jej nic wytłumaczyć, że facet ma większe potrzeby niż raz na 2 miesiące, na co ona że jestem zboczony i żebym znalazł sobie taką "kurwę" co mi będzie dawałą codziennie, bo chcę zrobić z niej dziwkę. Było mi przykro, bo mi zależało tylko na okazywaniu uczuć, emocji, miłości, żeby też mieć coś z tego zycia. Ja chciałem też tak pokazać jak jej pragnę, jak ją kocham i jak mi na niej zależy. I tak myślałem sobie, ze jak ona już teraz jest taka aseskualna to co będzie za 10 lat? Nigdzie nie byliśmy na imprezie przez 5 lat, nigdy nie tańczyliśmy poza jednym razem na weselu jej kuzynki i mojej siostry. Co o tym wszystkim sądzicie czy ona może mieć Borderline? czy ona będzie tak zawsze robiła, czy może ja tak na nią działałem i się zmieni kiedyś? Przepraszam że tak dużo napisałem, przepraszam za błędy... Dziękuję z góry za wszystkie opinie i cierpliwość. Pozdrawiam

olalala co za rozpieszczona lala! stać cie na kogoś lepszego niż ta pusta panna ja swojemu facetowi nie pozwalam za siebie płacić! czasami zaprasza mnie do restauracji i jestem szczęśliwa! a też mieszkamy razem, na dodatek we francji, więc jest drogo! jak chce piękny uśmiech i nowe ciuszki to niech idzie do pracy albo do mamusi na łaskę, ty się nie daj, bo wyciśnie cie jak cytryne a później sobie znajdzie nowego sponsora! nie marnuj z nią więcej czasu !

i co dalej jak to sie skonczylo? p.s wspolczuje ci :(

borderline? raczej rozpieszczona, rozkapryszona duupa :O o ile to wszystko prawda.

Wiec mi sie wlaczyla kontrolka w glowie i pomyslalem sobie co to ma byc... Sponsoring? Co mam z pracy nie wychodzic tylko po to zeby ona miala wszystko, a ona nawet pierscionka nie bedzie nosic? Ciagle miala do mnie zal o wszystko, ciagle wyzwiska, klotnie, przeklenstwa. Zero seksu miesiącami, zrobilem sie wrakiem czlowieka, posiwailem caly. Usmiechasz sie to zle, jestes smutny zle, ja juz nie wiedzialem co mam robic. Ciagle ironia, wywyższanie sie ze ona ma bogatych rodziców. A ja do wszystkiego sam doszedłem ciężką praca, sam skonczyłem ciezkie studia bez zadnej pomocy i bez kasy rodziców. Tak bardzo to cenie teraz. Nie chodzi mi o to, że użalam się nad sobą i biadolę, ale poprostu było zajebiście cięzko. Myslalem ze jej rodzice mnie zrozumieja bo sami od biedy dochodzili do czego, ale te euro im tak przycmilo wszystko, ze zapomnieli o tym jak mieli. Jej ojciec kiedys zadzowil do mnie z pretensjami ze ona ciagle przeze mnie placze, zebysmy sie rozeszli, ze ile ja mam lat, ze ja absolutnie żadnego bytu nie potrafie zapewnic, zadnego, wiec ja popadlem w jeszcze wieksze kompleksy, depresję, ciagle sie klocilismy itp. Juz mialem tego dosc. Powiedzialem jej ze jak jej nie pasuje to niech wraca do mamy. Mielismy piata rocznice zwiazku, poprosiłem ja zebysmy razem gdzies wyszli, na co ona powiedziała, ze ona jedzie do mamy, ja jej mowie ze nie liczy sie z moim zdaniem, a ona ze wyskoczyłem z ta rocznica. I pojechała. Ja jej w sms-ie napisałem ze jak tak dalej ma byc to niech zabiera swoje rzeczy, wyprowadza sie, ja im oddaje pieniądze i koniec wszystkiego. Ona pewnie posluchala sie matki jak zawsze, która ciagle nia manipulowala i sterowala i wyprowadzila sie. Znalazla stancje. Ja nic nie przezywalem na poczatku, nawet bylo mi lzej, poczulem sie taki wolny, ze nikt mnie nie szantazuje, nie przegloada mi ciagle komorki jak bylem tak wierny, ze oddam te pieniadze i mam swiety spokój. Oni ciagle ze wszystkich drwili, smiali ze wszystkiego i wszystkich, tylko oni byli najlepsi. A ktoś jest smieciem, zerem. Uwazali sie za Bogów, za lepszych ludzi. Nie dali dojsc do slowa, ciagle krzyczeli, kogos zdanie sie nie liczylo, bylem ciagle zastraszony i nic nie moglem powiedziec. Czulem sie jak nic nie warty smiec i na wszystko mialem zarobic i dac. Ona chciała wrócić, próbowała mnie szantażować, grała jak się dało, ale ja już nie wierzyłem w jej manipulację, stwierdziłem że będzie znowu to samo. Oni przyjechali po pieniadze i reszte jej rzeczy, wyszla klotnia, byla konfrontacja, wypieranie sie swoich slow, jej matka kiedys powiedziala ze znajdz sobie normalnego chłopaka, po czym twierdzila ze ona tak nie powiedziala. Wszystkiego sie wypieraly, zrobily mi takie pranie mozgu ze nie wiedzialem jak sie nazywam. Ona byla dobra dziewczyna, dbala o mnie, o dom, bardzo czule sie opiekowala, ale czasami miala takie wybuchy agresji, byla zla ze tyle pracuje, ale z drugiej strony chciala zebym mial zawsze kase i czas dla niej. Bylem w sytuacji bez wyjscia. Chcialem sam nazbierac na slub, dziecko, chcialem byc odpowiedzialny. Jej rodzice stwierdzili ze jestem nieodpowiedzialny, ze oni chcieli tylko odpwowiedzialności... Ja myslalem ze bylem, za wszystko placilem "prawie wszystko" ona do mnie przy rodzicach ze ma tyle dlugów u dentysty.... Ja o tym nic nie wiedzialem, nic ze mna nie konsultowała, a na koniec wszystko na mnie... Przy rodzicach... taki wstyd. Ajjj szkoda gadać. A jej rodzice ze musza jej wysylac ile chce, bo jak na mnie nie moze liczyc to oni musza jej dac. Zero oszczedzania, zero planowania, ona ciagle zyla chwila dniem, ciagle szybka jazda samochodem, strojenie sie, szukanie wzroku innych facetów, kokietowanie, nawet w moim towarzystwie jakies glupie uwagi, a strofowanie mnie na kazdym kroku i traktowanie jak pomiota, przedmiotowo i do swoich gier.Lans i głupota, materializm, konsumpcjonizm i życie na pokaz dla zaspokojenia własnych potrzeb. Byłem na każde jej zawołanie o każdej porze dnia i nocy. Kiedys poszedlem do niej pod prace z kwiatami to dostalem opierdziel ze po co tu przychodzisz. Przekręcanie faktów, ciągle pretensje, płacze, humory, zero rozmowy tylko "yhy" "co chcesz" "daj mi spokój" itp. Proszenie o rozmowę o to żebyśmy usiedli i planowali jakieś wydatki, jakie mam koszty. Ona twierdziła, że nie chce nawet na to patrzeć co ja sobie tam liczę. Boze przez co ja przeszedlem. Ona sie tylko cieszyla jak cos jej kupilem, po czym nudzila sie wszystkim i byla zla. Ja nie wiem kim trzeba byc zeby jej dogodzic, bogatym pantoflem, bez wlasnego zdania i honoru. Ciagle drwiny, krzyki, wypominanie, przypominanie, ironia... Ciesze sie ze to sie skonczylo, ale z drugiej strony ta samotność, tyle lat razem, te wszystkie chwile razem spędzone... Oni nie byli wcale tacy najgorsi, ale mogli czasami mnie tez zrozumieć, że wszystko nie kręci sie wokół ich córki, ze ona też musi pracować. Oni nie wiedzą jak teraz żyją młodzi ludzie, że muszą oboje pracować. Ona stwierdziła ze jest najpiękniejsza w Warszawie, ze w ogóle to w Warszawie nie ma ładnych dziewczyn. Taki narcyzm... Ona absolutnie nie poszłaby do żadnego psychologa, na taka propozycje to jeszcze mnie by wyzwała. Ona ciągle dzwoniła do matki, po kilka godzin dziennie. Miała zmienne nastroje. Żadna praca jej nie pasowała, wszyscy byli zli, najgorsi, a ona najmadrzejsza na swiecie. Była w pracy to była zadowolona, później jechała autobusem to ciągle miała zajęte, jak wróciła do domu to już pretensje o wszystko. Matka ją buntowała i ciągle nastawiała przeciwko mnie, myślała ze jak nas skloci to ona wroci do niej i nie bedzie sama. A ja przeciez chcialem wracac jak bylem w takiej depresji, zebysmy moze tam lepiej sprobowali, moze tam znajdzie szybciej prace. Tracilem sily i nadzieje na wszystko, pomimo ze tak bardzo kochalem to mialem juz dosc wszystkiego. Mowilem jej wracajmy, a ona do mnie jak chcesz to sobie wracaj, ja nigdzie nie wracam. Jej matka ze to moja wina, ze to ja tam ja zabrałem, a tam nie ma zadnej pracy, ze ona przez 3 lata nic nie moze znalezc. Nigdy jej nie zdradzilem i nie mialem nikogo na boku, ale bylem tak zmeczony wszystkim ze marzylem tylko o samotnosci o spokoju, zeby nikt na mnie nie krzyczał, obarczał wszystkim. Nie było jeszcze dziecka... Ciekawy jestem co by było gdyby było dziecko... Już całkiem nie miałbym spokoju, już całkiem byłbym najgorszym śmieciem i była by nowa opcja do szantażu - dziecko. Ona wiedziała ze mi bardzo na nie zalezy, ze ja zrobie wszystko zeby ja zatrzymac a tutaj sie bardzo zdziwiła... Minęło już 1,5 roku i powoli dochodze do siebie, czuje się taki wolny. Pierwsze miesiace byly straszne, ciagle picie, imprezy. Nigdy nigdzie nie chodzilem, ale stwierdzilem ze to nie dla mnie, ze tak nie moge zmarnowac wszystkiego co osiagnalem, ze mam rodziców, ze nie mogę robić głupstw. Wyniszczyłem się psychicznie, za wszystko się obwiniałem, że wszystko to moja wina, że miałem taką cudowną dziewczynę, a zniszczyłem wszystko... Myslałem żeby ze sobą skończyć, ale pomyślałem wtedy co to da... Tylko sprawie ból swoim rodzicom i udowodnię im że jestem nikim, że tylko jeszcze bardziej się pogrożę. Dodam jeszcze to, że ona strasznie wszystkimi manipulowała, przekręcała fakty, kłamała, owijała sobie ludzi wokół palca. Wmawiała wszystkim, że ktoś coś powiedział jak nikt niczego jej nie powiedział. Jak miał przyjść do mnie kolega do domu w sprawach zawodowych to ona siedziała w garażu w samochodzie i czekała aż pójdzie. Unikała ludzi, jak ktoś jej powiedział jakąś uwagę to skreślała tą osobę ze swojego życia. Nikt nic nie mógł jej nic powiedzieć, wszystkich tylko wyzywała i ośmieszała, a ona była taka cudowna i tylko ją trzeba było chwalić za wszystko. Jak byliśmy na weselu mojej siostry to zrobiła mi taką jazdę o nic, poszła do samochodu, zaczęła płakać, robiła zamieszanie wokół własnej osoby, wszyscy jej nie pasowali. Moja mama próbowała z nią rozmawiać, ale się nie dało. Po 24 miałem już koniec imprezy i razem z jej rodzicami pojechaliśmy do domu spać, oni cała winę tylko na mnie zganiali. Ja jej mówię, że nic się nie bawiliśmy, że zmarnowała mi wesele mojej jedynej siostry, na co ona, że co z tego że siostry, że żałuje że tam wogóle jechała... Już widzę jak ja coś takiego bym zrobił na weselu jej brata... Dostałbym taki opierdziel że nie wiedziałbym jak sie nazywam... Było mi tak przykro, wszyscy się bawili, cieszyli życiem, a ja nic, ciągle jak jakiś dupek. Jak się rozstawaliśmy i mówiłem przy jej rodzicach, że było tak i tak, to oni tylko jej bronili i śmiali się ze mnie w twarz... Zrobili ze mnie kompletnego idiotę, sierotę itp. Pogrążyli. A ja powiedziałem sobie, że mam gdzieś ich te pieniądze i rzyganie wszystkiego, że poradzę sobie sam ze wszystkim i nie będę musiał się przed nimi ciągle płaszczyć i ich pod niebiosa wychwalać, a wszystko co ja robię to nic nie warte rzeczy. Wolę jeść suchy chleb, nie mieć takich luksusów, ale żyć godnie i chodzić z podniesioną głową. Mi się wydaje, że oni wszyscy mają jakieś zaburzenia, że oni udają szczęśliwą rodzinę na pokaz przed wszystkim, a nie mają zdrowych relacji pomiędzy sobą, że nie bez powodu jej ojciec ucieka od tego wszystkiego i jeździ tyle lat za granice, ze ma tam święty spokój. Oni dzwonią tylko do niego jak coś potrzebują, a on spełnia wszystkie ich zachcianki. Mi się wydaje, że jej matka też ma Borderline. Ona ciągle płacze, irytuję się wszystkim, wszystkich oskarża, wszyscy są winni, tylko nie ona, że może kogoś wyzywać bezkarnie, że ktoś jest nikim, a tylko oni są górą w tym wszystkim. Mimo wszystko bardzo żałuję, bo się świetnie uzupełnialiśmy i ona dawała mi takie poczucie, że wszystko ma jakiś sens, że jest po coś. Teraz mam taką pustkę w sercu i nic już nie jest takie same, że wszystko jest do bani, ale z drugiej strony mam taki komfort psychiczny, że nie muszę udowadniać, że w wieku 30 lat będę milionerem, że nie muszę się napinać na wszystkie jej zachcianki, że nie jestem niczyim niewolnikiem. Też popełniałem dużo błędów, też byłem zbyt zaborczy, zazdrosny, może mogłem czasami więcej pomóc jej finansowo, byłem za bardzo oszczędny, ale z drugiej strony mając ciągle szantaż i presje ślubu to nie mogłem postępować inaczej, musiałem myśleć o przyszłości. Wszystkie pieniadze bym rozwalił, a ona i tak by odeszła, a oni do mnie by i tak mowili ze mam oddawac. Wydałem na nasz związek przez te 3 lata w Warszawie okolo 120tys. zl, nie chciałem nic wypominać bo robiłem to dla nas z miłości, ale nawet dzieki nie uslyszalem tylko ironia w oczach i wyzwiska od chytrusów itp., że jeszcze jej za mało pomagałem, a ona nawet głupim samochodem nie dała się przejechać. A jej rodziców wcale nie było szkoda, bo ona chciała jak najwięcej wyciągnąć gdzie się da, bez względu na konsekwencje, miała wszystko gdzieś. Liczyły się tylko rzeczy, ciuchy, nowy samochód, nie liczyło się zdrowie ojca, jego choroba, że on też ma już dość tej rozłąki, dla niej liczyło się tylko to co ona musi mieć w danej chwili. Jak coś kupowała to zawsze droższe, bo to jest lepsze. Tak zazdrościłem innym parom, które razem odkladają na ślub, oszczedzają. Ja chciałem żeby ona poszła do innego, żeby zobaczyła że ja miałem racje, że ludzie teraz tak żują że razem sie składają. Ona myśli, że znajdzie takiego co wszystko opłaci, a reszte jej wszystko odda, a ona swoje pieniądze będzie miała na swoje przyjemności... To chyba nie te czasy... Rozmawiam ze znajomymi to smieja sie ze mnie ze tak długo to wytrzymałem. Że miłość to tylko to co może dostać od drugiej osoby. Ona kogoś szybko idealizuje, a w chwilach słabości równa z błotem, wyzywa, robi docinki. Zachowuje się jak małe dziecko, jak czegoś nie dostanie to płacz i narzekanie, dzwonienie po rodzicach. Ja zawsze byłem skromny, dla mnie kasa nie była najważniejsza, a przy nich zrobiłem się strasznie nerwowy, strasznie pazerny na kasę, chciałem więcej i więcej. Nie odchodziłem od komputera. Nawet w pracy koleżanka to zauważyła, że ja tylko kasa i kasa. Ona odeszła to zmieniłam się znowu na takiego jakim byłem zawsze. Bardzo się cieszę, bo już nie muszę się napinać, a wszystko przyjdzie pomalutku a nie pracą po 16 h dziennie, ja bym chyba dostał zawału w wieku 40 lat, a i tak bym im nie dorównał. Może ktoś da jej więcej, będzie miała kase, bo ona zawsze spadnie na 4 łapy, ale nie będzie szczęśliwa, nikt jej tak nie zrozumie, nie przytuli, nie będzie współczuć. Jeżeli chodzi o seks to u nie było strasznie wszystko dziwne, chciała tylko brać, ciągle gdzieś się spieszyła, wszystko szybko, jak już osiągnęła orgazm to nie interesowały jej moje sprawy, miała wszystko za nic, tylko ona się liczyła. Wiem to nie jest najważniejsze, ale seks oralny nie wchodził w grę. Tyle razy prosiłem Boga jak byłem tak wycieńczony po pracy żeby ona przejeła trochę inicjatywę, żeby mnie odstresowała, ale miałem jeszcze dobijaną szpilę... Już nie wytrzymałem nerwowo i psychicznie nie mogłem jej nic wytłumaczyć, że facet ma większe potrzeby niż raz na 2 miesiące, na co ona że jestem zboczony i żebym znalazł sobie taką "kurwę" co mi będzie dawałą codziennie, bo chcę zrobić z niej dziwkę. Było mi przykro, bo mi zależało tylko na okazywaniu uczuć, emocji, miłości, żeby też mieć coś z tego zycia. Ja chciałem też tak pokazać jak jej pragnę, jak ją kocham i jak mi na niej zależy. I tak myślałem sobie, ze jak ona już teraz jest taka aseskualna to co będzie za 10 lat? Nigdzie nie byliśmy na imprezie przez 5 lat, nigdy nie tańczyliśmy poza jednym razem na weselu jej kuzynki i mojej siostry. Co o tym wszystkim sądzicie czy ona może mieć Borderline? czy ona będzie tak zawsze robiła, czy może ja tak na nią działałem i się zmieni kiedyś? Przepraszam że tak dużo napisałem, przepraszam za błędy... Dziękuję z góry za wszystkie opinie i cierpliwość. Pozdrawiam

Teraz mam taką pustkę w sercu i nic już nie jest takie same, że wszystko jest do bani, ale z drugiej strony mam taki komfort psychiczny, że nie muszę udowadniać, że w wieku 30 lat będę milionerem, że nie muszę się napinać na wszystkie jej zachcianki, że nie jestem niczyim niewolnikiem. Też popełniałem dużo błędów, też byłem zbyt zaborczy, zazdrosny, może mogłem czasami więcej pomóc jej finansowo, byłem za bardzo oszczędny, ale z drugiej strony mając ciągle szantaż i presje ślubu to nie mogłem postępować inaczej, musiałem myśleć o przyszłości. Wszystkie pieniadze bym rozwalił, a ona i tak by odeszła, a oni do mnie by i tak mowili ze mam oddawac. Wydałem na nasz związek przez te 3 lata w Warszawie okolo 120tys. zl, nie chciałem nic wypominać bo robiłem to dla nas z miłości, ale nawet dzieki nie uslyszalem tylko ironia w oczach i wyzwiska od chytrusów itp., że jeszcze jej za mało pomagałem, a ona nawet głupim samochodem nie dała się przejechać. A jej rodziców wcale nie było szkoda, bo ona chciała jak najwięcej wyciągnąć gdzie się da, bez względu na konsekwencje, miała wszystko gdzieś. Liczyły się tylko rzeczy, ciuchy, nowy samochód, nie liczyło się zdrowie ojca, jego choroba, że on też ma już dość tej rozłąki, dla niej liczyło się tylko to co ona musi mieć w danej chwili. Jak coś kupowała to zawsze droższe, bo to jest lepsze. Tak zazdrościłem innym parom, które razem odkladają na ślub, oszczedzają. Ja chciałem żeby ona poszła do innego, żeby zobaczyła że ja miałem racje, że ludzie teraz tak żują że razem sie składają. Ona myśli, że znajdzie takiego co wszystko opłaci, a reszte jej wszystko odda, a ona swoje pieniądze będzie miała na swoje przyjemności... To chyba nie te czasy... Rozmawiam ze znajomymi to smieja sie ze mnie ze tak długo to wytrzymałem. Że miłość to tylko to co może dostać od drugiej osoby. Ona kogoś szybko idealizuje, a w chwilach słabości równa z błotem, wyzywa, robi docinki. Zachowuje się jak małe dziecko, jak czegoś nie dostanie to płacz i narzekanie, dzwonienie po rodzicach. Ja zawsze byłem skromny, dla mnie kasa nie była najważniejsza, a przy nich zrobiłem się strasznie nerwowy, strasznie pazerny na kasę, chciałem więcej i więcej. Nie odchodziłem od komputera. Nawet w pracy koleżanka to zauważyła, że ja tylko kasa i kasa. Ona odeszła to zmieniłam się znowu na takiego jakim byłem zawsze. Bardzo się cieszę, bo już nie muszę się napinać, a wszystko przyjdzie pomalutku a nie pracą po 16 h dziennie, ja bym chyba dostał zawału w wieku 40 lat, a i tak bym im nie dorównał. Może ktoś da jej więcej, będzie miała kase, bo ona zawsze spadnie na 4 łapy, ale nie będzie szczęśliwa, nikt jej tak nie zrozumie, nie przytuli, nie będzie współczuć. Jeżeli chodzi o seks to u nie było strasznie wszystko dziwne, chciała tylko brać, ciągle gdzieś się spieszyła, wszystko szybko, jak już osiągnęła orgazm to nie interesowały jej moje sprawy, miała wszystko za nic, tylko ona się liczyła. Wiem to nie jest najważniejsze, ale seks oralny nie wchodził w grę. Tyle razy prosiłem Boga jak byłem tak wycieńczony po pracy żeby ona przejeła trochę inicjatywę, żeby mnie odstresowała, ale miałem jeszcze dobijaną szpilę... Już nie wytrzymałem nerwowo i psychicznie nie mogłem jej nic wytłumaczyć, że facet ma większe potrzeby niż raz na 2 miesiące, na co ona że jestem zboczony i żebym znalazł sobie taką "kurwę" co mi będzie dawałą codziennie, bo chcę zrobić z niej dziwkę. Było mi przykro, bo mi zależało tylko na okazywaniu uczuć, emocji, miłości, żeby też mieć coś z tego zycia. Ja chciałem też tak pokazać jak jej pragnę, jak ją kocham i jak mi na niej zależy. I tak myślałem sobie, ze jak ona już teraz jest taka aseskualna to co będzie za 10 lat? Nigdzie nie byliśmy na imprezie przez 5 lat, nigdy nie tańczyliśmy poza jednym razem na weselu jej kuzynki i mojej siostry. Co o tym wszystkim sądzicie czy ona może mieć Borderline? czy ona będzie tak zawsze robiła, czy może ja tak na nią działałem i się zmieni kiedyś? Przepraszam że tak dużo napisałem, przepraszam za błędy... Dziękuję z góry za wszystkie opinie i cierpliwość. Pozdrawiam

najlepsze jest to , że ona ma taki dar okręcenia sobie kogoś wokół palca, że znajdzie takiego frajera co jej wszystko zapewni. Na koniec znajomości nie plakala nic za mna, tylko mieli do mnie jeszcze pretensje, stwierdzili, że jestem chory psychicznie, że się czepiami że mówię takie rzeczy, że to była moja dziewczyna i ja jej powinienem wszystko zapewniać. Po miesiącu od rozstania mieliśmy ze sobą jeszcze kontakt przez telefon. Ona powiedziała mi ironicznie: "No dzieki Tobie tu jestem, powiedziała, że jest w związku i jest szczęśliwa, żebym dał jej spokuj, nie pisał, nie dzwonił. Jej matka do mnie ironicznie po tylu latach zawiązku, a kogoś poznała i była z nim miesiąc to stwierdziła: "też ułożysz sobie życie". Nagle po miesiącu, ułożyła sobie życie, bo co miał furę, może bogatszych rodziców i będzie mogła ciagnąć z 2 stron? Ja wiem, że one na to patrzą, ale to już nie mój problem mam to wszystko z głowy i nie muszę się przed nimi napinać. Tylko one zapominaja o jednym, ze na poczatku wszystko jest pięknie i kolorowo, a z czasem wszystko się zmienia, przychodzi normalne życie, problemy.

Wszysto to szczera prawda. Mi też zdarzyło się kilka błędów, bardzo przezywałem zawsze, przepraszałem ją, ale nie ma ludzi idealnych, kazdy ma coś. Ale jej sposób bycia jej ironia, brak rozmów doprowadziły mnie do tak silnej depresji, a później nerwicy. Ze spokojnego i opanowanego człowieka, zrobiłem się wrakiem, strzepkiem nerwów. A mi zalezało tylko na tym, żeby dziewczyna odciela pępowine, zeby zarobiła chociaż na swoje potrzeby, na kosmetyki, nic więcej. Wiadomo jak byłoby dziecko, ona by się nim opiekowała w domu to zmienia całą postać rzeczy, ale tak... Najgorsza jest teraz mysl dla mnie, że inny ja dotyka, przytula, taki ból i żal, że nie zatrzymałem jej przy sobie, że zabrakło sił i cierpliwości. Ale ile można być cierpliwym? Są przecież jakies granice na wszystko.

Ja jej życzę z całego serca dobrze, chcę dla niej szczęścia, bo to w sumie dobra dziewczyna, ale chciałbym żeby przeżyła chociaż to co ja przez 3 miesiące. Żeby ona musiała tylko pracować, żeby wszystko było na jej głowie i żeby wszyscy mieli tylko do niej pretensje. Zeby jej facet nie szukał pracy, żeby miał gdzieś jej potrzeby.

Odkrylam w Twojej dziewczynie troche podobienstwa do siebie, niestety... Kiedys bylam nieznosna dla mojego chlopaka, podobnie, ale nie tak bardzo jak ona dla Ciebie. Teraz jest juz o wiele lepiej, on otworzyl mi oczy, zrozumialam ze nie moge traktowac drugiego czlowieka jak smiecia i wywyzszac sie. U ciebie to nie pomagalo gdy mowiles jej ze tak nie moze byc, ze ludzie zyja inaczej. Mysle ze te zachowanie bierze sie z domu, byla rozpieszczona. Mnie rodzice tez rzadko gonili do roboty i bylam takim delikatnym 'niedotkniątkiem', zawsze chcialam miec wszystko co najlepsze. Ale to sie zmienilo na studiach gdy wyprowadzilam sie do innego miasta i nauczylam samodzielnosci. Teraz tylko zaluje, ze moj chlopak stracil tyle nerwow przeze mnie. Staram sie mu to wynagrodzic ;) Szkoda tylko ze tak pozno zdecydowales sie to zakonczyc, bo zaslugujesz na wartosciowa kobiete, a nie na jakas pusta ksiezniczke

Tzn. ona mi też pomagała, była bardzo pracowita w domu, myslala troche za mnie, w sumie fajnie się uzupełnialiśmy, ale te wymagania i roszczenia, ja bałem się że nie podołam, że zawsze będe śmieciem, bo nie bede zarabiał tyle jej ojciec, a prawda jest taka że jak jej ojciec był w moim wieku to mieszkali na poddaszu z wychodkiem przez 9 lat i nikt mu nie wytykał ze tak miał. Ona miała naprawdę dobrze, miała wszystko, ale było jej ciągle mało. Żadna praca jej nie pasowała, wszystko co zaczeła przerywała. Ja już nie miałem sił tłumaczyć jej podstawowych rzeczy, że ludzie inaczej żyją.

Różnica pomiędzy Tobą a nią jest kolosalna. Ty rozumiesz wszystko, swoje błędy itp. a jej nic nie mozna było powiedzieć, wyjaśnić, zaraz płakała, wyzywała, krzyczała, waliła szafkami, wychodziła z domu, ciagle telefony do mamusi, ciagle gadanie na mnie, szuaknie pretekstu zebym wyszedł do sklepu zeby ona mogła o wszystkim porozmawiać z matka o ich sekretach materialnych. Ciagle wietrzyła podstęp, wszystko jej nie pasowało. A nie daj Boze zwrocisz uwage to wyzywa od tyranów i psychicznie chorych. Doprowadziła do tego, że bałem się odezwać, coś powiedzieć. Bałem się że nigdy nie bede miał nic do powiedzenia.

Wg mnie dobrze sie stalo, ze nie jestescie juz razem. Nie masz powodow zeby miec jakies wyrzuty sumienia czy cos. Z tego co napisales to widze ze robiles wszystko co mogles, aby ten zwiazek jakos funkcjonowal. A skoro ona uwaza ze zasluguje na kogos lepszego to ok zycz jej szczescia, i niech znajdzie sobie takiego ktory sprosta jej wymaganiom.Nie da sie cale zycie gonic tylko za pieniadzem..

Jak Cie teraz czytam to podobnie mowisz jak kiedys moj chlopak :( pamietam jeszcze te wyzywanie, przeklenstwa, z tym ze ja nie obgadywalam go z mama tylko kolezankami. Ale przejechalam sie na jednej kolezaneczce, potem na drugiej itd... Sama zaczelam zauwazac ze ufac moge tylko Jemu, ze on kocha i chce dobrze dla mnie. Musial mi to powtarzac wieeele razy az zrozumialam. Ale Ty jej powtarzales przez 5 lat, szmat czasu i nic. Nie byla dla Ciebie, moim zdaniem dziecko tez nic by miedzy Wami nie zmienilo, przynajmniej nie na lepsze. Jej rodzice tez w pelni Cie nie akceptowali, dalbys rade zyc w takiej rodzinie, w ktorej przy byle jakiej klotni wypominanoby Ci wszystko?

do on 31....powiem ci ze walka z uzaleznieniem jest cholernie ciezka,nie wazne od czego jestes uzalezniony,my jestesmy uzaleznieni emocjonalnie od ludzi ktorzy nas niszcza,wykorzystuja i doprowadzaja do obledu.Jedyna rada to absolutnie zerwac jakiekolwiek kontakty,zadnych telefonow,nic poprostu jak alkoholik ktory nawet kropli nie moze spozyc ,my musimy sie uwolnic od naszych ,,oprawcow,, i toksycznych dreczycieli,znikajac z ich zycia na zawsze.To boli i to cholernie,ja narazie jestem miesiac po rozstaniu,przezylam nachodzenia,grozby,prosby,obietnice,musze byc twarda ,walcze o swoje zycie i szczescie ,ktore niedlugo spotkam.Gdybym dala sie wciagnac w jego gre-przepadne na wiele kolejnych lat.Proponuje ci psychoanalityka lub jakas grupe wsparcia plus ew.prozac ,tez nie bedzie zly:))

Mi tak strasznie na nie zalezało i zalezy, tak bardzo chciałem zeby zrozumiała, ze chodzic na kompromisy to podstawa wszystkiego, ze nie mozna zyc cale zycie w cieniu rodziców, ze trzeba samemu wszystko planowac a oni nie beda wieczni. Tak mi szkoda teo wszystkiego, tak bym chciał zeby zrozumiala, ale ona sie nie zmieni. Moze jak pozna kogos innego, moze ktos inny da jej wiecej milosci i bardziej pomoze, ale ja wiem, nie ma ludzi idealnych, predzej czy pozniej ktos pokaze swoje wady i ona go za to zniszczy. Bardzo Wam dziekuje za wypowiedzi...

nie dałam rady przeczytać całości ale...jedyne co mi się nasuwa to że ta rodzina ma faktycznie jakieś zaburzenia, oni wszyscy nie mam pojęcie co widziałeś w tej dziewczynie, chyba po prostu była bardzo atrakcyjna i dlatego tak potrafiła tobą manipulować wpędzali Cię w kompleksy po to byś ciągle musiał im nadskakiwać, żałosne czułeś się gorszy więc ciągle chciałeś im udowadniać że jesteś jej wart...a tak naprawdę to żadne z nich nie zasługiwało na Ciebie chyba za bardzo chciałeś być kochany i to twoja jedyna wina zapomnij o nich jaknajszybciej, nie są tego warci

Dziekuje... to prawda, chciałem być kochany jak my wszyscy. Ale uswiadomiłem sobie, że oni kochają pieniądze. Im ktoś może więcej zaoferować, kupić to tym bedzie bardziej kochany. Ciagle mi powtarzały jak ojciec jest wspaniały, ze on by wszystko oddał, ostatnie, a on zasuwał po nocach żeby wszystkie ich zachcianki spełniać, a one się wystroiły i na zakupy. I tak się kręciło wszystko wokół kasy i zarabiania. Ona widziałem ze i tak szacunku do rodziców nie miała, czasami pyskowała do nich, miała roszczeniowy stosunek do wszystkiego, a oni jej nadskakiwali. Ona była ładna, ale nie była ideałem i sama miała duzo kompleksów. Raz sie sobie podobała, była narcyzem do przesady, a raz sie nienawidziła. Ciagle chciała zeby ja faworyzowac i mówic jaka jest sliczna i cudowna. Ciagle co godzine sie pytała czy ja kocham. Mysle ze to wszystko u niej wroci za jakis czas, ze ona sie nie zmieni do konca, ze zawsze ktos jej bedzie nie pasował.

Chłopie uciekaj jak najdalej

chora na łeb ta baba:D ja pierdole :D

ło matko :o chłopcze chyba zużyłes cała klawiature na ten tutaj repertuar :o gratulejszyn zrobisz karięrę powieściopisarza

Wiesz 5 lat, trochę się nazbierało i strasznie wszystko boli :)

wiadomo ładna itp to czlowiek chciał no ale widzisz ze pierdolnieta niezle jest wiele innych fajnych ładnych dziewczyn ktore maja olej w głowie i co najważniejsza pokore :)

Pokora rzecz wazna, to przywiązanie najgorsze... Strata bliskiej osoby boli najbardziej. Ale bedzie coraz lepiej. Pozdrawiam i dzięki

dobra, przczytałam i wybacz wcześniejszy post :( jak ludzie wytrzymują tak długo tego typu kołchozy? ja nie rozumiem miłość to najsilniejsza broń biologiczna i atom się chowa

:)

przeczytałąm tą powieść i powiem szczerze- uciekaj i zapomnij! ta laska umie tylko manipulować, a jak na horyzoncie pojawi się bogatszy to zawsze wybierze kase:/ jak ty wytrzymałeś w tych torturach.. seks raz na dzień to wg niej przesada... w związku to normalka.. szok co za psychoza...

Ciekawy jestem czy z innym będzie też tak mało się kochać i czy tak bedzie go traktowac... Nie wiem kto wytrzyma takie katusze... Może ktoś inny do niej inaczej podejdzie, ale ja starałem się być bardzo czuły, romantyczny, delikatny... Byłem jej pierwszym facetem i nie miała doświadczenia, ale myslalem ze z czasem ona bardziej sie rozkreci. Ja nie wiem gdzie popelnilem blad. Czulem ciagle ze to ze jestem facetem i tez mam potrzeby to moja wina, a seks sluzy tylko do zrobienia dziecka i nic wiecej.

Dziekuje wszystkim za odpowiedzi

Miłość to największ głupota pod słońcem. z daleka od teko badziewia. Rujnuje , przewraca i wypacza całe życie. Widzieć już tego nie chcę, ani odczuwać.