Jeżeli człowiek nie ma duszy i nie ma nic po śmierci

osób,sprowadza się tylko do tego,żeby srać codziennie.Straszny będzie świat,w którym ogół ludzi dojdzie do takiego wniosku.

skocz, bedzie jednego dwbila mniej

moze jest jakies zycie nikt tego nie wie, a moze tylko piach........

No ale co Ci przeszkadza dojście do tego wniosku?

Pewnie,że może coś jest nikt tego nie wie,chociaż straszny będzie świat,w którym większość dojdzie do przekonania,że jednak nie ma.

na co czekasz?

A jakich to radykalnych zmian się spodziewasz?

Przeszkadza mi,bo uważam,że ludzie,którzy nie mają jakicholwiek szans na życie według swoich wyobrażeń o byciu pięknym i bogatym,mogą stać się bardzo grozni dla reszty i siebie.

a co mają wyobrażenia o byciu pięknym i bogatym do życia po śmierci? Skoro już zakładasz egzystencjalny temat to może dobrze opisz o co Ci chodzi, tak dla czystej klaryfikacji.

masz ine cenne refleksje?

Jeżeli ludzie z trudem akceptują to,że nie każdy jest piękny i szukają pełni frustracji partnerów kompletnie z nie swojej bajki,jeżeli nie potrafią zaakceptować wielu innych rzeczy.To jak ich skłonić do zaakceptowania swojej egzystencji,powiedzieć im,że masz srać do osiemdziesiątki,a potem umrzeć,i koniec,co za radocha.

Jak kiedyś można inaczej niż było przekonać kogoś,że będzie chłopem pańszczyznianym,inaczej niż tym chciał,jak obecnie można skłonić kogoś do zaakceptowania niezbyt fajnej egzystencji,jeżeli już obecnie w masie ludzi gotuje się od frustracji,ewentualnie od strachu co będzie dalej,i czy marzenia się spełnią.

wiesz, większość ludzi i tak myśleć o życiu po śmierci zaczyna jak 30parolatkowi łatwiej zaakceptować, że go po śmierci zjedzą robaki niż, że nie ma za co dożyć do 1ego.

"ak obecnie można skłonić kogoś do zaakceptowania niezbyt fajnej egzystencji,jeżeli już obecnie w masie ludzi gotuje się od frustracji,ewentualnie od strachu co będzie dalej" Można być sfrustrowanym, mozna stracić wiarę, nadzieję itp, ale większość i tak posiada silny instynkt przetrwania i chce po prostu dalej żyć, nawet, w nazwijmy to nieszczęściu/niefarcie

To niech chodzi o codzienne rozmyślanie jak jest po śmierci,kto ma na to,czas,ale o pewne przekonanie jak jest.Nie odnosisz się do istoty sprawy,która brzmi jak skłonić do zaakceptowania swojego życia,kto będzie w nim jedynie srał,jeżeli nie argumentem duchowym,niekoniecznie katolickim.

bo czlowiek nie ma duszy, czlowiek jest dusza zyjaca:) kiedy umiera to tak jakby pograzyl sie we snie , bardzo twardym snie, w ktorym nic nie czuje, nie ma mysli, nie slyszy...."Zyjacy sa swiadomi tego ze umra, ale umarli nie sa swiadomi niczego(...)"

chyba nigdy nie spojrzałaś śmierci w oczy, czy też nie obawiałaś się o swoje życie. Człowiek moze się zarzekać, że mu się żyć odechciewa, ale to tylko słowa, słowa, słowa

Jeżeli chcesz możesz jedynie srać (aczkolwiek prawa natury są takie że musisz również jeść w tym celu). Równie dobrze można skupić się na życiu doczesnym i wykorzystać je w jakiś fajny sposób...albo zakładać głupie tematy na kafe i zajmować się wydalaniem które coś Ci mocno głowę zaprząta.

Niemniej jednak warto by ustalić skąd się ten instynkt bierze.

"albo zakładać głupie tematy na kafe i zajmować się wydalaniem które coś Ci mocno głowę zaprząta." he he, trafne :)

"warto by ustalić skąd się ten instynkt bierze" z ludzkiej natury się bierze

Mnie po prostu zastanawia mnie gorliwość ludzi,którzy starają się przekonać ludzi,że człowiek nie ma duszy i nie ma nic po śmierci.Czy oni się zastanowili nad konsekwencjami tego.Sama chwila śmierci jest straszna,ale świadomość pozbycia się wszelkich kłopotów już aż tak nie.Raz w górach spojrzałem śmierci w oczy.

"starają się przekonać ludzi,że człowiek nie ma duszy i nie ma nic po śmierci." co z tego, że się starają. Wierzących jeszcze długo nie zabraknie, a reszta też się byle czym do życia nie zniechęci

każdy człowiek posiada duszę, lecz ci , którzy jej zaprzeczają , są bezduszni ..

Co, masz lęk wysokości? Ojej... W tym nie ma żadnej gorliwości. Jeżeli pojawia się temat to przecież nie będę mówić o życiu po śmierci tak jakbym w nie wierzyła i jeżeli ktoś domniemanego życia używa jako argumentu to odbiję piłeczkę i tyle.

revolver, nie udawaj takiego uduchowionego :-)

co z tego, że się starają. Wierzących jeszcze długo nie zabraknie, a reszta też się byle czym do życia nie zniechęci a ja wlasnie jestem chrzescijanka i opieram sie na Biblii a nie na ludzkim gdybaniu i filozofi z kosmosu:) pozdrawiam

btw - jak tam Twoje prace badawcze nad abstrakcyjnym pojęciem "normalny facet" revolverze? ;-)

slea, how unusual of you - być chrześcijanką i opierać się na Biblii, to ci dopiero :)

wniosek jest prosty, należy w sraniu znaleźć przyjemność i nadać życiu głębszy sens