Depresja, nieśmiałość a trudność myślenia

Totalna dekoncentracja, szum w głowie, trudność z kojarzeniem, rozumowaniem co ktoś do mnie mówi, powolne reakcje, strach i stres w jednym... Człowiek w depresji jest jak niepełnosprawny umysłowo i nie ma szans na egzystencję w społeczeństwie...

Depresja to choroba, ją się leczy.

Przez depresję straciłam pracę, gorzej radzę sobie na studiach. Jestem jakaś zablokowana - wszystkiego się boję, ciągle odbiera mi mowę, drżą ręce... Każda nowa sytuacja to jakiś horror. Nienawidzę być oceniana, boję się krytyki, krzyku...

Dzisiaj znowu usłyszałam, że jestem tępa i nic mi już nie pomoże. I jak mam się czuć?

IDZ DO PSYCHIATRY !!!! sa leki ktore cie wyciagna ,mnie wyciagna seronil :)

Właśnie idę w październiku. Jednak póki co chciałabym jakoś sama sobie z tym poradzić. Moja nerwica, fobia społeczna sprawiają, że jestem strasznie rozkojarzona... niektóre rzeczy trzeba mi mówić kilka razy :( Stąd ludzie postrzegają mnie jako cofniętą umysłową i w efekcie jestem skazana na samotność i wyśmianie.

do zmeczenia :) brak serotoniny

Tak w ogóle to nie chce mi się wychodzić z domu. Siedzę całymi dniami w swoim pokoju z pieskiem i najchętniej to bym umarła. Świat jest okrutny, a ja zbyt dobra i wrażliwa...

Życie w stresie, strach przed każdym wyjściem do pracy, na uczelnię, szereg czarnych scenariuszy... Czy to normalne?!

Tak, bardziej niż ci się wydaje

NIC DOBREGO MNIE NIE CZEKA

To nie jest normalne, a co jest przyczyną depresji u Ciebie?

Mam kumpla, który nieznosi publicznej komunikacji i ma palpitacje sreca w takich okolicznościach, a w życiubym po nim tego nie powiedziała bo jest bardzo kontaktowy do ludzi to tylko jeden z wielu przykładów

nie znosi a nie nieznosi sorka

Źródła depresji można upatrywać jeszcze w szkole podstawowej. Dzieciaki ciągle się ze mnie śmiały, byłam non stop poniżana. Poza tym dorośli często na mnie wrzeszczeli z byle powodu, zwłaszcza rodzice. Nigdy nie czułam sie zadowolona z siebie.

Na studiach z kolei usłyszałam przykre uwagi na temat moich referatów, tzn. że mówię niewyraźnie i lepiej bym sobie darowała to wszystko.

Ciągle tylko krytyka i krytyka... Nic dziwnego, że wmówiłam sobie, że jestem przegrana i już nic nie robię ze swoim życiem.

:( Mam jakieś szanse w życiu?

A ja mam?

Proszę mi pomóc. Jestem bliska skończenia z sobą.

Trzymam za Ciebie kciuki!!! Idź do psychiatry, leki na pewno pomogą! Skąd to wiem? Z własnego przypadku. W kwietniu udałam się do psychiatry, bo marnie ze mną było, a dziś jest o niebo lepiej, wszystko widzę inaczej, bardziej optymistycznie, zupełnie inne podejście mam do wielu spraw.