moja niespełniona nieszczęśliwa miłość

W I liceum zakochałam się w moim nauczycielu od chemii. Byłam zakompleksioną dziewczyną, zbyt nieśmiałą, aby mu wyjawić co czuję.... zwlekałam zdecydowanie za długo i choć zdaje sobie sprawę, iż on mnie co najmniej pożądał, może nawet kochał.... to się już rozmyślił, kiedy mu to w opatrzy sposób wyznałam. Powiedział; "Boże co ja zrobiłem", a potem kazał mi wyjść. Płakałam przez niego tyle razy... potem... na kilku ostatnich lekcjach był tak chłodny, że chciałam wykrzyczeć mu w twarz, że mnie rani, ale miałam twarz kamienną. Myślał, że zniszczy mi życie, że mi nakazał się mu oddać. A ja to zrobię, bo lubię rozkazy.. nie wiem. Ale szkoda, że nigdy nie zapytał jak moje wakacje przed 2 lo kiedy przepłakałam całe 2 miesiące. To była śmierć dla świata. Nie widziałam sensu życia. To tak jakby pokazał niebo, ale je potem zabrać... Ale wracając do początków! Nie byłam w stanie spojrzeć mu w oczy, bo tak mnie onieśmielał, tak na mnie działał. To była obsesja: widywać go, słuchać, patrzeć. Ale popełniłam zbyt wiele błędów. Nie umiałam mu powiedzieć po prostu jak jest dla mnie ważny, a kiedy oboje chcieliśmy się pocałować, a ja doskonale zdawałam sobie sprawę, iż to moja ostatnia szansa w jego oczach nie mogłam się odważyć. Jego oczy, tak magnetyczne sprawiały, że się bałam. Czekałam na jego ruch, on na mój. W końcu odpuścił. Ale to on wszystko zaczął. Jest najbardziej emocjonalnym, wrażliwym człowiekiem jakiego poznałam i zarazem najbardziej męskim. Tak bardzo chce właśnie z nim przeżyć swój pierwszy raz. Choć właśnie zaczęłam 3 lo i on ma już dziewczynę, swoje życie. Nie wiem co robić....wciąż o nim myślę a w 2 klasie to był emocjonalny koszmar. Co robić ? Odpuścić i czekać do studiów na kogoś czy jednak mimo tego, iż ma kogoś próbować>? A jeśli tak to w jaki sposób?