Czy przeraża kogoś rola matki ?

Witam! Czy którąś z Was młode mamy przerażała na początku wizja bycia matką ? Mieliśmy z mężem wpadkę, ale już na początku doszło do poronienia. Od tego czasu myślę o tym, żeby niedługo starać się o dziecko, ale chyba bardziej z racji wieku, aby pierwsze dziecko urodzić przed 30-tką, niż z tego że tak bardzo tego chcę. Przeraża mnie opieka nad takim małym dzieckiem, czy będę wiedziała co robić. Tym bardziej, że nie jestem typem kobiety, która "szaleje" na widok każdego bobasa. Przeraża też mnie to, że będę musiała być z dzieckiem 24 h/dobę, że już nie będzie tak jak teraz, że przychodzę z pracy, odpoczywam, robię na co mam ochotę, że będę wiecznie niewyspana i nie będę miała czasu dla siebie. Boję się też samej ciąży, bo wiem, że będę drżała cały czas czy wszystko jest ok., czy dziecko zdrowe itp.

Ja nie wyobrażam sobie siebie w roli matki... nie chce ciąży i zabezpieczam sie . Jestem przed trzydziestka i nie zamierzam mieć dziecka na siłę- bo trzeba urodzic przed 30-stką. A potem? Potem, się zastanowię... jak nie będę chciała to nie zostanę matką... i tyle i nikt nie bedzie mi tego kazał... Na szczęscie mam wyrozumiałego męża .

młoda mężatkka jak by kazdy mial tak sie przejmowac tym co bedzie to by dostal do glowy

Rola matki może nie przeraża, ale zastanawia każdą kobietę która myśli o dziecku. Ja też się zastanawialam, bo tez nie szaleję na widok bobasów, ale też byłam przezd 30 i stwierdziłam ze czas, bo potem jest tyle genetycznych chorób zwiazanych z wiekiem kobiet, że wolałam tego uniknąć. Jak urodziło się dziecko, to od razu wiedziałam co robić, to po prostu instynkt kieruje, Ty też będziesz wiedziała, tak to jest skonstruowane. Swoje dziecko, to nie tak jak czyjeś, znasz je jak własną kieszeń i wiesz co dla niego najlepsze. No i oczywiście na jakiś czas, zwłaszcza jak nie mam niani, czy babć, to trzeba zapomnieć o przyjemnościach. Ja nie spałam po nocach, bo moja dzidzia nie dawała, zaś spała w dzień. Człowiek jest wymęczony, ale nie trwa to na szczęście wiecznie, a każdy postęp dziecka daje tyle radości, że trzeba to samej przeżyć, bo opisywać nie ma sensu Ja nie żałuję że zdecydowałam się, choć miałam jak Ty wiele rozterek. Im później, tym gorzej i ze wzgledu na trudności w zajściu w ciążę, jak i choroby genetyczne, poczytaj w internecie jak bardzo zwieksza się ryzyko urodzenia dziecka chorego na z. Downa i wiele innych zespołów chorób. To ja dziękuję, czekanie "aż się zachce" może człowieka na końcu nieźle zaszokować.

Ja urodziłam parę lat po trzydziestce. Cieszę się że nie wcześniej bo chyba bym sobie nie wybaczyła. Dziecko to żywa kula u nogi, wymagająca ciągłej opieki, po której wciąż cię oceniają, jakbyś była zakładniczką społeczeństwa. Pomoc rodziny, państwa, wspólna opieka wraz z ojcem dziecka? Zapomnij. Tak jest w deklaracjach ale nie gdy dziecko płacze, jest chore, wymaga nakładów, czy ogólnie inni mają swoje sprawy. Koniec końców i tak kula wraca szybciej niż została zdjęta.

Każdego trochę przeraża bo to nowe doświadczenie w życiu. Rola mamy pięknie została opisana tutaj: http://calapiekna.pl/matka-nosicielka-rewolucji/ przeczytaj być może ten artykuł pomoże Ci zobaczyć siebie w innym świetle.

mnie przeraża ale nie początkowe etapy, dbanie i higiena. chciałabym dobrze wychować dziecko, boję się, że nie podołam, że polegnę i się skompromituję.

Jak miałam 16 to wpadłam ale w sumie naszczęście poroniłam . Zawsze rola matki mnie może nie to co przerażała ale uważałam, że się do niej nie nadaję. Dzisiaj jestem mamą i z początku nie chciałam być mamą no ale jakoś się przestawiłam ;)