Brak szczęścia w związku

Witajcie, Od ponad półtora roku jestem z dziewczyną w związku na odległość. Ja pochodzę z Warszawy, Sylwia zaś z Rzeszowa. Poznaliśmy się na imprezie sylwestrowej 09/10 i od tamtej pory staramy się spotykać regularnie na tyle, na ile to tylko możliwe. Na początku września obroniłem tytuł magistra i przyjechałem do mojej dziewczyny na stałe, gdyż jest ona rok młodsza i swoje studia skończy dopiero w najbliższe wakacje. Ku mojemu zaskoczeniu dziewczyna nie chciała ze mną zamieszkać, gdyż jak twierdzi "w domu jest jej jeszcze dobrze". Ponadto widzimy się bardzo rzadko, gdyż ona od rana do wieczora pomaga swym rodzicom (mają sieć sklepów z używaną odzieżą) a wieczorem wraca do swego domu (do swoich rodziców). Ja wynajmuje mieszkanie wraz z dwoma rzeszowskimi studentami, ale... za cholerę nie mogę znaleźć pracy. A u "przyszłych teściów" na pewno nie zamierzam pracować, gdyż chcę być niezależny. Powiedziałem więc mojej dziewczynie, że nie po to się przeprowadzałem, żeby teraz się tylko wkurzać że nie mam pracy (w Warszawie byłaby na to zdecydowanie większa szansa) a przede wszystkim nie po to, żebyśmy tak rzadko się spotykali... Ona zaś uważa, że myślę tylko o sobie i jest na mnie zła, że mi się w tym całym Rzeszowie nie podoba i że nie wspieram jej w jej życiu rodzinno-biznesowym. Drogie Panie, CO ROBIĆ ?! Poświęciłem jej całe swoje życie, przeprowadzając się tutaj - gdzie nie ma ani pracy, ani perspektyw, ani ... Sylwii.

I najważniejsze - naprawdę mi na niej zależy... Tylko że ja chcę żyć w fajnym związku dwojga młodych ludzi, a nie być podpiętym pod jej rodzinkę i biznesy. Ostatnio zaproponowałem, żebyśmy przenieśli się po jej magisterce do mnie - do stolicy. Łatwiej by nam było o pracę i lepszą pensję, o poziom życia. Poza tym rodzice kupili mi ostatnio małe mieszkanko (na dobry początek jak znalazł). Niestety... Sylwia powiedziała, że ona rodziców nie zostawi. Że ona musi im pomagać, a ja powinienem to zaakceptować,a nie myśleć tylko o sobie...

córeczka mamusi, której dobrze w domku rodziców. Olej ją, bo nici z waszego związku - trust me ;-)

Postaw się na jej miejscu - musi/chce pomagać rodzicom, nie zostawi ich skoro potrzebna jest im pomoc. Ty zostawiłbyś swoich?

Właśnie nie do końca... Oni mają delikatnie mówiąc "lekki sajgon w domu i w pracy" i ona chce im pomóc. Taki trochę Caritas... Tylko dlaczego ja mam na tym cierpieć?

Ale ja ją doskonale rozumiem... Z tym, że sam już nie wytrzymuję tej sytuacji. Czuję się jedynie jako dodatek do jej życia... A poświęciłem jej naprawdę wiele

Skoro jej nie rozumiesz to ją zostaw. To nie jej wina, że nie możesz znaleźć pracy tam, gdzie jej potrzebują.

Czyli wg. Ciebie mam być przy niej i ją wspierać pomimo tego że sam będę nieszczęśliwy?

I co ona powinna zrobić według Ciebie? Zostawić rodziców żebyś Ty był zadowolony?

Jeśli dla Ciebie szczęście=Warszawa, to powinienieś ją zostawić

Widzisz... Bo ja jej się nie dziwie. Ja rozumiem jej sytuację. Z tym że wg. mnie to sytuacja bez wyjścia. Ona MUSI pomagać rodzicom, a ja MUSZĘ poczuć że mam kobietę na stałe,a nie pannę z doskoku (kiedy akurat ma wolną chwilę)

To masz 2 wyjścia: przeprowadzasz się do niej albo rezygnujesz ze związku

Załóżmy że zostanę... Czy będę mógł dać jej szczęście i miłość samemu będąc nieszczęśliwym i notorycznie wkurzonym, że zamiast zjeść razem kolację ona jest nadal w pracy... ?

Przecież nie pracuje 24h/dobę

Mieszka u niech. Cały od rana do wieczora im pomaga. A później idzie do nich spać... Chyba nie muszę dodawać, że od kilku dni pojawił się też nowy rok akademicki. Więc teraz jest tak - rodzice - szkoła - praca - rodzice. Ja pojawiam się tylko wtedy kiedy znajdzie wolne pół godzinki... :(

A nie jestem gimnazjalistą że fajnie jest się spotkać na randkę co drugi dzień. Ja się tu dla niej przeprowadziłem z myślą że praktycznie ciągle będziemy razem...

Rozmawiałeś z nią kiedy ta sytuacja ulegnie zmianie?

Tak. Ona powiedziała, że póki co nie ma szans na to, żeby coś się zmieniło... Powiedziała, że... może za rok ze mną zamieszka - ale JEDYNIE w Rzeszowie I boję się że to będzie dla mnie jeszcze gorsze - kiedy nigdy nie będzie jej w "naszym domu" bo albo będzie w firmie albo w domu rodziców...

Wiesz, myślę że długo tak nie pociągnie. Zostaw ją i znajdź kogoś w Wawie.

Cóż... Chyba tak trzeba będzie zrobić. :(

Pewnie prędzej czy później sytuacja uległaby zmianie, ale Ty jesteś z tych którzy "nie mogą czekać", więc dla Ciebie to najlepsze rozwiązanie.