chcę się wyprowadzić z domu, mam, że tak powiem

specyficznych rodziców, z którymi prawie wcale nie rozmawiam. Jestem samodzielna, zaradna...problem w tym, że boję się samotności. To głupie, bo w domu też jestem. Żyjemy w jednym domu, ale traktujemy siebie jak powietrze :O to okropnie trudne, bo jak się wyprowadzę nie będę mogła wrócić, choćby nie wiem co. Dodam, że w obecnej sytuacji, jest to komfort finansowy podjąć to ryzyko ? a jak nie dam rady ?

Przed takimi problemami staje wielu młodych ludzi, także takich, którzy mają dobre kontakty z rodzicami, bo wiadomo, że w pewnym wieku chce się już być na swoim. Zanim podejmiesz decyzję postaraj się dokładnie obliczyć swoje możliwości i potrzeby finansowe, ustalić kilka planów B na okoliczność nagłej utraty pracy i oczywiście zgromadź trochę oszczędności na początek - myślę o takiej sumie, która pozwoli Ci w razie czego przetrwać jakieś 3 miesiące.

Dasz rade :)

tez o tym mysle. i tez atmosfera jest u mnie dziwna. z ojcem w ogole nie gadam, jakby byl obca osoba, z matka rozmawiam normalnie, ale miedzy nia a ojcem wszystko sie schrzanilo i traktuja sie jak powietrze. chcialabym sie wyprowadzic, ale jak bylam w wakacje 3 tygodnie sama w domu to bylo mi smutno:O pusto jakos, nikt sie nie krecil po domu, . wiaodmo ze jest to tez wygoda

bardzo bym chciała by mi się udało. A wy ? Też mieliście takie dylematy ? Usamodzielniliście się ? Jeśli tak, to czy były chwile załamki ?

rt5y7uiuytrertyui no własnie to jakiś paradoks, niby jest straszna atmosfera, nie do wytrzymania, ma się ochotę uciec gdzie pieprz rośnie, a tu taki strach przed pustką 4 ścian ja się martwię, że będę żyła w schemacie praca-puste mieszkanie-praca itd boję się że wróci mi ta psychoza z bezsensem życia, wpadnę w tą monotonię i znów będę beczeć po nocach, że moje życie nie ma sensu eh