Jest mi smutno. Byłam w szpitalu ,moi znajomi o mnie nie pamiętaliehh

jestem zaręczona, a nie zaręczony :D

nikt nie chce rozmawiac z osobami zdołowanymi, bo to jest dołujące :P ja koleżanki narzekające i wiecznie cierpiące olewam, bo podczas rozmowy z nimi mam ochotę wystrzelić się na księżyc

poza tym ja też nie mogę za często polegać na znajomych (czego wcale nie wymagam) rozumiem to, bo na ich miejscu też by mi się nie chciało :D tak więc ja na szczescie nie mam takich problemów poza tym nie chciałabym zeby znajomi mnie oglądali taką zrytą w szpitalu, nieogarnietą ;)

Tak jak we wszystkim, najpierw trzeba wymagać od siebie, potem dopiero można od innych .

ja rozumiem ze nie kazdy ma czas czy ochote na wizyte, albo moze myslec ze druga osoba tego nie chce, ale pogadac na gg czy wyslac pare smsow to nie jest duzy klopot.

A ja jak leżałam w szpitalu na Patologii ciąży to odwiedzał mnie mąż, siostra i babcia. Teściowa nie przyszła ani razu a leżałam tam ponad trzy miesiące. A mamy dobre, serdeczne kontakty i przykro mi było. Rodzice za granicą ale dzwonili po kilka razy dziennie. Ale największy szok jak pewnego dnia do sali wchodzi dwóch KOLEGÓW mojego męża z pracy ze swoimi żonami. Przyszli mnie odwiedzić. A ja ich wcześniej widziałam dwa razy w życiu. Nie wiem czy było mi bardziej miło czy niezręcznie. Prawie obcy ludzie a ja w koszuli nocnej, z cewnikiem (nie mogłam chodzić w ogóle). Dziwnie się czułam podczas tych odwiedzin.

ale to mile wedlug mnie...