czy niepełnosprawni sa szczesliwi i zadowoleni z zycia?

mimo wszystko?

pozornie moze tak, wewnatrz na pewno nie

up

Mogę mówić tylko za siebie. Nie jestem szczęśliwa.

a co ci dolega wozek?

ja tez nie jestem szczesliwa:( i juz chyba nigdy nie bede

iazgach,i jestem szczesliwa mimo mojej choroby.ja testem chora od urodzenia.wozek

Tak, wózek. Rozumiem Ciebie.

ja wprawdzie nie wozek ale kule i groza wozka kiedys tam:/ mam deresje od lat i zamknelam sie w sobie;/ nikogo nie chce znac

ale choroba oszpeca mi twarz, nienawidze zycia tzn wychodzenia do ludzi

łuszczyca?

Ja też od urodzenia. Nie mam nikogo kto by chciał spędzać ze mną czas - ani rodziny, ani znajomych. Proszenie i żebranie o każdą pomoc np. w zakupach, u lekarzy, w urzędzie. Osobie zdrowej fajnie mieszkać samej - jest niezależna i może robić co chce. Ja niezbyt się cieszę.

doskonale cie rozumiem najgorsza ta zaleznosc od innych:o kiedys przez pol roku nie chodzilam i byl to koszmar!!! rodzina miala w dupie po jakims czasie mnie a ja codziennie plakalam przez wiele godzin dzisiaj kule

do;niegłupia a może jednak? bardzo Ci wspolczuje.ja wprawdzie mam wsparcie rodzicow z ktorymi mieszkam,ale dalsza rodzina mnie nie akceptuje i nawet nie stara sie ukryc swojej niecheci do mnie.

bardzo Wam wspolczuje :(

my sie nie dajemy Mintaja.a przynajmniej ja.juz jestm przyzwyczajona do glupawych uwag,zlosliwosci ludzi...nie tylko w internecie...

trzymajcie sie dziewczyny :*

ja czesto mam mysli samobojcze tzn mialam wczesnie teraz juz sie chyba pogodzilam z tym ze nie bede miec wymarzonej pracy, meza, rodziny, domu ze bede zdana na łaske rodziny i tyle

do;spoko ja jestem pelnosprawna dzieki :**

do;kjnujniu ja tak samo...wiem ze nie dostane tego czego pragne,bo inna zdrowa i lepsza to wezmie...i wlasnie w takich momentach czuje sie gorsza od innych.niestety

mozna byc szczęśliwym chociaż tych chwil jest zdecydowanie mniej niż u zdrowych

mozliwe ale chyba musialabym pozbyc sie marzen...tylko jak to zrobic?

to nie tak ze trzeba się pozbyc marzen czasami tylko troche zweryfikować ;)

No widzisz, ja nie mam wsparcia w nikim i tak zmierzam sobie przez życie na wózku sama, a do tego kolejne choroby spadają na mnie jak sępy. Jak ostatniej zimy sama spędziłam wiele godzin w szpitalu, gdzie odsyłano mnie od jednego lekarza do drugiego, czekając nie miałam nikogo kto by mi kupił chociaż bułkę, bo umierałam z głodu 7 godzin, nikt nie przygotował mnie na tyle godzin tam, miała być jedna wizyta i koniec... to się załamałam. A na koniec już prawie noc, kompletna ciemność, a ja na wózeczku zasuwałam dość sporą odległość, mając fobię przed ciemnością... to się nie da opisać.

a pracujecie dziewczyny?? bo ja nie:/ renta zawody ktore mnie interesowaly wymagaja sprawnosci fizycznej, stania dlugiego itp w sumie nawet na kasierke sie nie nadaje zostaje biuro -gdzie przyjecia granicza z cudem mam 26 lat i wykszt wyzsze ktore moge sobie wsadzic

ja wsparcie w rodzinie na szczęście mam ale chorób też mam mnostwo i czasami chciałabym zniknąć ale cóż nikt nie obiecywal że bedzie lekko

A każdy, dosłownie każdy chory w tym szpitalu zjawiał się z osobą (lub kilkoma nawet), która pomagała, latała, przytulała chorego - nawet tych nie na wózku, a była większość pełnosprawnych pacjentów. Ten widok mnie dobił.

też niestety nie pracuje............co jest chyba moją największą porażką..............

a wiec co robicie calymi dniami??? ja siedze na kompie, jem, nudze sie;/

ja komp...czytam od czasu do czasu jakaś koleżanka