Opowiem wam krotko moją żąłosną historie...

mam dopiero 22 lata, jestem ładna itp ale ta uroda to chyba moje najwieksze przekleństwo... - nie mam pracy, nie moge znalezs, tzn nigdzie nie chcą mnie przyjąć - na nic mnie nie stać - mieszkam na takiej wsi ze nawet nie ma po co wychodzić z domu - nie mam prawdziwych przyjaciół, nie mam do kogo iść, wygadać sie itp - własnie dziś straciłam faceta którego kochałam najbardziej na swiecie( z własnej głupoty) - całymi dniami siedze przed komputerem i uzalam sie na d sobą - ludzie mnie nie lubią, obgadują i psują opinie - moi rodzice mnie nie nawidza za to ze nie mam pracy - nie chce mi sie już żyć, wydaje mi sie ze z roku na rok jest coraz gorzej. lecze sie na depresje, mam bordeline , nerwice ... zero perspektyw.

do tego chyba jestem alkoholiczka

A jak u was? szczęśliwi?

o witaj w klubie ja stracilam ukochanego przed rokiem :( a Ty swojego dziś, to może jeszcze go odzyskasz?

nawet jesli... i tak wszystko juz byłoby inaczej, nie ufamy sobie, padło zbyt wiele słow.... cięzko mi bardzo, przez to tak chleje, jestem żałosna

nie jestes...jak ktos cierpi to nie jest żałosny... ja też piłam ale nie pomogło

moje marzenie na chwile obecną - wyjechac do pracy za granice, nie wracać nigdy, i tak oprócz rodziców i brata nie mam nikogo.