Sama to spieprzyłam zanim się zaczęło, BRAWO!

Najgorsze jest to, że ciągle o nim myślę, zauroczyłam się, czuję tą chemię. Ale powiedziałam naszej wspólnej dobrej koleżance, że ja nie szukam nikogo, bo nie jestem gotowa na związek po zranionych poprzednich miłościach. Eh... Od tej pory cisza, chyba sobie odpuscił, wycofał się.

I wcale mu się nie dziwię. A dawałam mu wcześniej do zrozumienia, że mogłoby coś z tego być. Uznał pewnie, ze się nim bawię i koniec końców kopnę go w tyłek jak mi się znudzi. Nie wiem co mną kierowało, że powiedziałam to co powiedziałam. W głębi duszy marzę o nim i o prawdziwej miłości.

Jak to naprawić? I czy da się cokolwiek tu naprawiać? Dodam, ze nie byliśmy jeszcze ze sobą, ale on się ewidentnie wycofał.

hmmmm zadzwonić na przykład ????????? umówić się ?????????? mozliwosci jest wiele...

widzisz, nie mam nawet jego numeru, bo tak umiejętnie zagrałam niedostępna ksiezniczke, ze mimo jego próśb nie dałam mu numeru. On się wycofał, co potwierdza nasza wspolna kumpela. Kiedy dowiedzial sie ze w czwartek bede na urodzinach pewnej osoby, postanowił , że nie idzie... Kurwa, szkoda ze doceniamy coś/kogoś dopiero gdy stracimy.